20 มีนาคม 2546 06:43 น.
ณัฑกาล
เลือกจะเป็นคนฝัน.....เฝ้าค้นฝัน
ในคืนและในวันอันว้างไหว
ในห้องน้อยจะคำนึงถึงคนไกล
ในดวงใจจะคำนึงถึงดวงดาว
ปีกแม้หัก....ใจแม้หาย......ไม่หน่ายหนี
ชีวิตนี้ถึงเจ็บ.......ไม่เหน็บหนาว
ความเหงาเศร้าเหล้านั้นอาจนานยาว
แต่ควรหรือจะรานร้าวอยู่เท่านี้
ลุกขึ้นเร็วเขา......เจ้าคนฝัน
โน้นท้องฟ้า-ตะวัน นั่นวิถี
โน้นความหวังสว่างงาม....นั้นความดี
น้อยหรือที่ชวนฝัน......ชวนมั่นใจ
โหมเข้าไป...โหมเข้าไป....เถิดไฟฝัน
โหมในคืนและวันสว่างไสว
รักเถิด..รักและหวัง ฝันและใฝ่
โลกย่อมสวยด้วยใจที่ใฝ่ดี
20 มีนาคม 2546 06:40 น.
ณัฑกาล
อย่าเชื่อว่าฉันลืมเธอได้จริง
อย่าเชื่อในสิ่งที่ฉันเคยพูดไว้
อย่าเชื่อคำพูดผู้หญิงขี้น้องใจ
ที่ตัดพ้อบอกให้เธอไปจากกัน
ก็แค่ผู้หญิงปากไม่รักดี
แต่ใจที่มีไม่ร้ายอะไรอย่างนั้น
ไม่เคยคิดตัดขาดสัมพันธ์
ขอเธออย่าเชื่อฉัน.....
......กับคำที่เคยพูดออกมา
จะลืมว่า...เคยจะลืมเธอ
จะลืมว่าเคยไม่ไปเจอไปเห็นหน้า
จะลืมความน้อยใจเรื่องที่ผ่านมา
จะจำไว้แค่ว่า.....อย่าโกหกตัวเอง
รู้แล้วการไม่มีเธอมันทรมาน
ทนเจ็บนาน-นานฉันทำใจไม่เก่ง
จะไปขอคืนดีด้วยตัวเอง
เอาตัวเธอมาดับความวังเวง....
......ให้ใจที่ไม่เคยลืมเธอ
19 มีนาคม 2546 07:14 น.
ณัฑกาล
หนาวร้างนัค้างไหว
หนาวกว่าใครในดึกหนาว
นำตาร่วงจากดวงดาว
ทุกย่างก้าวที่เดินทาง
ฝนรายป่ายฟ้า..ท้าฝน
ฝนรินเบื้องบนเปียกร่าง
ผจญทุกข์ล้มลุกอยู่กลางทาง
เคว้งคว้างเหนื่อยท้อ....ขอสู้ทน
หากเป็นเมฆขอเป็นเมฆที่เสกสร้าง
พร้อมโรยร่างโปรยปรายเป็นสายฝน
เป็นดอกไม้ที่บานในหัวใจคน
แม้ในวันที่ทุกข์ทนทรมาน
ในความเป็นราตรีที่หลับไหล
ดาวมิใช้เพียงดวงที่ร่วงผ่าน
แม้ไร้ดาวคืนหนาวที่ยาวนาน
ก็ยืดยาวร้าวราย......เพียงอรุณ
18 มีนาคม 2546 21:43 น.
ณัฑกาล
เพียงลำพันบอกกันว่าคิกถึง
เพียงเท่านี้ก็ทราบซึ้งกว่าสิ่งไหน
เพียงแค่รู้เธอมีฉันในหัวใจ
เพียงเท่านี้ก็มากมาย..ที่ให้มา
เพียงแค่ความห่วงใยซักเล็กน้อย
ก็เพียงพอที่เฝ้าคอย....เฝ้ามองหา
แม้เป็นเพื่อนไม่พิเศษในสายตา
ก็มีค่ามากเกินกว่าสิ่งใด
เพียงพอแล้วกับสิ่งที่ได้รับ
ขอบคุณฟ้าที่พาเธอมารู้จักกันจนได้
ชีวิตข้างหน้า.......เธออาจพบกับใคร-ใคร
แต่จำไว้วันข้างหน้า...........
ในหัวใจยังมีเธอ
18 มีนาคม 2546 08:20 น.
ณัฑกาล
จบแล้วจริงๆ ใช้ไหม
หมายถึงต่อไปไม่มีเธออยู่ใกล้ให้เห็นหน้า
ความรักที่มั่นคง.....
.......มันจบลงตรงคำลา
ทุกวันคืนที่ผ่านมา.......
......มันมีค่าแค่ความเดียวดาย
สองมือของฉัน..อ่อนล้าเกินจะเหนี่ยวรั้ง
ร้อยคำที่ขอให้ฟังก็ไม่มีความหมาย
สองตาของคนที่รักเธอ.....
.......ก็มีแค่น้ำตาที่ล้นเอ่อทะลักทลาย
มีชีวิตที่ใกล้ตาย...
เหมือนฝันร้ายในโลกจริง
อย่าเอ่ยลาฉัน
เพราะจะทำให้ทุกความฝันมันหยุดนิ่ง
เมื่อสองขาของฉันไม่อาจไหวติง
ก็ไม่อาจหนีความจริงที่เกินทน
ไปจากฉัน ช้า ช้า
หายไปให้เหมือนเศษเวลาที่ตกหล่น
อย่าให้ฉันรู้สึกตัว.......
อย่าให้ดวงตาที่พร่ามัว...ยิ่งทุกข์ทน
ฉันจะอยู่กับเงาใครบางคน
จนกว่าลมหายใจร้างรน.
........จะหยุดลง.........
หน้าส่วนตัว
962
