31 มกราคม 2546 15:18 น.
ณัฐ
เขียนจากความรู้สึก
อยู่ส่วนลึกของใจนี้
เปี่ยมปรารถนาดี
พร้อมจะมีให้แก่เธอ
ไม่เลือกที่รักมักที่ชัง
ไม่รังเกียจเดียจฉันท์
หากมีความรู้อยู่นับพัน
ก็เต็มใจแบ่งปันให้เธอ
ถึงแม้ไม่มีใครรัก
น้อยคนรู้จักตรงนี้
แต่ไม่หยุดความหวังดี
ห่วงใยใส่ใจมีเสมอมา
เพียงเพราะเธอคือศิษย์
ไม่เคยสักนิดคิดเป็นอื่น
ตามเจตนากล้าหยัดยืน
บนพื้นฐานการเป็นครู
..มีอยู่เต็มในสายเลือด
ไม่เคยแห้งเหือดไปไหน
จะทำหน้าที่ให้ดีด้วยใจ
ให้สมกับความนามว่า ครู
29 มกราคม 2546 00:44 น.
ณัฐ
สงครามมักนำความพลัดพรากมาให้เสมอ
สงครามมักนำความพบเจอมาให้ทุกแห่งหน
สงครามมักนำความย่ำแย่แพ้พ่ายได้อับจน
สงครามมักพรากสุขเจอทุกข์ทนคนรับกรรม
.. .. ... .. .. .... .. .. ... .. .. ... .. .. ...
สิ่งที่เหลือ..เมื่อสงบ..สยบลง
หากยังคง..หลงไว้..ให้ได้เห็น
หลายชีวี..หนีหาย..ตายทั้งเป็น
สุดลำเค็ญ..เห็นได้..น้ำในตา
28 มกราคม 2546 23:37 น.
ณัฐ
หากจะมีใครถามกับฉัน
เจ็บไหม เมื่อถึงวันไม่มีเขา
รู้สึกยังไงกับเรื่องเก่า - เก่า
กี่ร้อยล้านความเศร้า,
ที่รับเอาไว้ในใจคนเดียว
.....จะตอบออกไปว่า
อาจมีบางเวลาที่แอบเหงา
ใจลอยคิดถึงเรื่องเก่า - เก่า
เจ็บเหลือทนจนใจเศร้า,
เข้าใจเขาที่ทำร้ายเรา
เ ข า ไ ม่ ไ ด้ ตั้ ง ใ จ
28 มกราคม 2546 21:36 น.
ณัฐ
เธอคงเข้าใจแล้วใช่ไหม
เวลาไม่มีใครแลเหลียว
รู้ถึงซึ่งอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว
ต้องอยู่โดดเดี่ยวเดียวดาย
....................................
หากเธอจะรู้สึกและนึกรู้
ว่าอยู่โดยไร้ใครเคียงใกล้
จะเศร้าเปล่าเหงา เข้าจับใจ
ลึก-ลึกสำนึกใจในกระทำ
.....................................
หากเธอจะได้รับรู้ว่า.....
ใจทุกใจมีค่ากว่าสิ่งไหน
ไม่ใช่ขอเล่นเช่นของตาย
ครั้งนี้ที่สุดท้ายได้บทเรียน
......................................
ต่อไปหากจะเพิ่มเริ่มรัก
จะปักหลักกับใครต่อไปนี้
อยากให้ใจถามใจให้รู้ดี
รักจากนี้ไม่รักเล่นเช่นเดิม-เดิม
28 มกราคม 2546 20:05 น.
ณัฐ
ถึงวันนี้...ลืมเลย..เคยมีรัก
เคยอกหักเจ็บนัก..จากคนนั้น
เห็นเป็นเรื่องธรรมดา..สามัญ
จะไม่มีวันเป็นเช่นนั้น..พอกันที
แค่ไม่รู้แน่ใจ..ในความหมาย
ก็เผลอไจมากมาย..ขนาดนั้น
ไม่แม้แต่เคยคิด..สักนิดวัน
ต้องมาทำลืมกัน..เรื่องวันวาน
ผิดพลั้งครั้งแค่นี้..มีเพียงพอ
จะไม่ขอสัมผัส..ในรักหวาน
ไม่กลับช้ำย้ำให้ใจ..ทรมาน
ขอขึ้นคานรักเลิก..เบิกบานใจ
หน้าส่วนตัว
828
