20 สิงหาคม 2548 10:45 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
ส่งข่าวใจ
ลมพริ้วแผ่วแว่วผ่านสายม่านหมอก
แมกไม้หยอกน้ำค้างกลางเดือนหนาว
หยดประดังดั่งว่าน้ำตาดาว
สายธารยาวแห่งใจไหวสั่นคลอน
ก่อไฟผิงอิงร่างข้างกอไผ่
ห่มผ้าไหมผืนหมองของปีก่อน
คลายเหน็บหนาวสาวฝากก่อนจากคอน
ลาบ้านดอนคืนนั้นวันซบเซา
เสียงแอดออดยอดไผ่ในคืนนี้
ลมราตรีสืบสาวเรื่องราวเก่า
เหน็บหนาวใจไม่เคยเลยบรรเทา
ฝากความเหงากล่าวย้ำคำสัญญา
กลัวอกหักรักขมวอนลมหนาว
คอยส่งข่าวหัวใจฝากไปหา
บอกทุกวันผันผ่านหนุ่มบ้านนา
ยังคอยท่าหน้ามลคนรักเดิมฯ
20 สิงหาคม 2548 10:44 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
ทะเลาะ
เราทะเลาะเบาะแว้งแรงวันนั้น
ดั่งไพรีประจัญกันหวั่นไหว
เกิดรอยร้าวหนาวเหน็บเจ็บที่ใจ
มันยิ่งใหญ่กว่าศาสตราเข้าฆ่าฟัน
อันแผลใจร้ายแท้คือแผลรัก
ทนเจ็บหนักอุราแทบอาสัญ
ใจร้าวรอนนอนเหม่อเพ้อรำพัน
ผ่านคืนวันคลาย ๆ ตายทั้งเป็น
ถามหัวใจใครหรือคือผู้แพ้
ในรอยแผลหมองไหม้ใจมองเห็น
เธอหรือฉันวันนี้ที่ชาเย็น
ซานกระเซ็นพิษเศร้าเข้าอาบทรวง
ยอมรับแล้วแววหวังเริ่มพังสิ้น
แม้ถวิลฤทัยอาลัยห่วง
ไม่กล้าเอ่ยสัญญารักมาทวง
ฝันโชติช่วงมอดดับไปกับใจฯ
20 สิงหาคม 2548 10:43 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
ห่างกันนิรันดร
แล้วก็ถึงซึ่งวันฉันอกหัก
สาวคนรักเอ่ยลาน้ำตาร่วง
ผิดหวังมามากมายภายในทรวง
ไม่เท่าดวงชีวาลาจากจร
อธิษฐานผ่านฟ้าว่าชาติไหน
ขออย่าได้พบกันขวัญสมร
เจ็บแล้วจำช้ำหนักรักบังอร
แทบม้วยมรณ์หัวใจรับไม่ทัน
จิตคิดย้ำคำนึงถึงภพหน้า
หากกานดาอยู่แคว้นแดนสวรรค์
ขอหลบลี้หนีไกลไปโลกันต์
ณ ที่นั่นดีกว่าใกล้ใจของนาง
จะจดจำช้ำจินต์จนสิ้นโลก
รอยตรมโศกหมองไหม้อาลัยห่าง
หากมอบจิตชิดใกล้ใจอับปาง
ขอแรมร้างห่างกันนิรันดรฯ
19 สิงหาคม 2548 14:10 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
หนีทำใจ
ลมพัดทิวยอดสนบนหาดขาว
ฟ้าสีเทายิ้มรับกับน้ำใส
คลื่นกระทบซบฝั่งกังวาลไกล
แอบคิดไปในจิตอิจฉาปลา
เก็บเปลือกหอยเล่นบ้างในบางครั้ง
เหนื่อยอิงนั่งพักใจใต้พฤกษา
วิหกผินบินวนบนนภา
เที่ยวร้องหายอดชู้ดูเหมือนเรา
เป็นวิหกนกนี้ดีหลายอย่าง
ถึงอ้างว้างไม่นานคงผ่านเหงา
แล้วไฉนใจนุชสุดคาดเดา
ลืมรักเก่าชิงชังชั่งร้ายจริง
กลับที่พักฟ้าหม่นฝนร่วงสาด
ธรรมชาติเปลี่ยนไปเหมือนใจหญิง
หวนคำนึงถึงรักเคยพักพิง
ถูกทอดทิ้งหนีหน้ามาทำใจ
19 สิงหาคม 2548 11:01 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
เพียงแค่หนึ่ง
เพียงแค่หนึ่งใบไม้ร่วงในป่า
อาจส่งค่าให้โลกต้องโศกศัลย์
เพียงแค่หนึ่งปัญหาสารพัน
อาจทำวันก้าวย่างอย่างลำเค็ญ
เพียงแค่หนึ่งน้ำหมึกจารึกเขียน
อาจแปรเปลี่ยนโลกใหม่ให้ได้เห็น
เพียงแค่หนึ่งหยดน้ำที่ฉ่ำเย็น
อาจเปลี่ยนเป็นวารีที่กว้างไกล
เพียงแค่หนึ่งปลายมีดที่กรีดเนื้อ
อาจเป็นเชื้อสงครามลุกลามใหญ่
เพียงแค่หนึ่งคำหวานที่ผ่านใจ
อาจทำให้คนโหยหายโรยรา
เพียงแค่หนึ่งก้าวย่างตามทางฝัน
อาจถึงวันสมใจที่ใฝ่หา
เพียงแค่หนึ่งปราชญ์เอ่ยเผยวาจา
อาจมีค่ากว่าคำใดเคยได้ยินฯ
หน้าส่วนตัว
1133
