4 กันยายน 2548 11:58 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
คอยสาวนา
ฝนโปรยปรายพรายฟ้ามาสู่พื้น
มวลไม้ตื้นจากหลับรับน้ำใส
ดินชอุ่มชุ่มฉ่ำงามอำไพ
สัตว์น้อยใหญ่เริงรื่นต่างชื่นบาน
กบเขียดร้องระงมชมฝนใหม่
หยดน้ำใสบรรเลงเพลงประสาน
แทนสำเนียงเสียงเศร้าเหงาเนินนาน
ฤดูกาลวสันต์เริ่มผันมา
หอมอายดินกลิ่นฝนปนคิดถึง
ใครคนหนึ่งห่างไกลใจห่วงหา
กระแสธารผ่านผันวันเวลา
รอสาวนาคืนบ้านช่วยหว่านดำ
เฝ้ารอรับกลับนานุ่งผ้าซิ่น
อย่าลืมถิ่นหลงเพลินเดินถลำ
วอนเมฆาฟ้าหม่นฝนร่วงพร่ำ
เจ้าช่วยนำสัญญาไปหานาง
ถวิลหาอาวรณ์ยิ่งร้อนรุ่ม
ใจชายหนุ่มกลุ้มหนักรักแล้วห่าง
คืนมืนมนหม่นหมองมองฟ่อนฟาง
ฝนเบาบางกลัวเศร้าเหงาอีกปี
กลับคืนบ้านหว่านไถอุ่นไอหมอก
คอยยิ้มหยอกบอกรักเป็นสักขี
ยามเหน็บหนาวดาวร่วงห่วงคนดี
อย่าให้มีข่าวร้างระหว่างเราฯ
4 กันยายน 2548 11:56 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
วันลา
วันอำลาอาลัยให้คิดถึง
เคยสบตาซาบซึ้งตรึงดวงจิต
อยากจีบสาวบ้านไกลไว้จุมพิต
เหลือเพียงสิทธิ์มองดูหวังคู่ควร
เริ่มรู้จักรักแล้วพรากจากแล้วเจ็บ
เกิดหนาวเหน็บสับสนกมลป่วน
วันอำลาอาลัยใจรัญจวน
กลอนจึงด่วนเรียบเรียงเป็นเสียงลา
โอ้ดอกเอ๋ยดอกจานบานหน้าแล้ง
กลีบสีแดงร่วงหล่นบนพื้นหญ้า
แมกไม้ยืนสะอื้นไห้ในวันลา
แทนวาจาว่าเศร้าเราห่างกัน
ขอจดจำน้ำตาบ่ารินไหล
จารึกไว้แน่วแน่มิแปรผัน
จากวันนี้เพื่อวันหน้ามาพบกัน
ทวงสัมพันธ์อีกหนทนรอคอยฯ
20 สิงหาคม 2548 10:45 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
ส่งข่าวใจ
ลมพริ้วแผ่วแว่วผ่านสายม่านหมอก
แมกไม้หยอกน้ำค้างกลางเดือนหนาว
หยดประดังดั่งว่าน้ำตาดาว
สายธารยาวแห่งใจไหวสั่นคลอน
ก่อไฟผิงอิงร่างข้างกอไผ่
ห่มผ้าไหมผืนหมองของปีก่อน
คลายเหน็บหนาวสาวฝากก่อนจากคอน
ลาบ้านดอนคืนนั้นวันซบเซา
เสียงแอดออดยอดไผ่ในคืนนี้
ลมราตรีสืบสาวเรื่องราวเก่า
เหน็บหนาวใจไม่เคยเลยบรรเทา
ฝากความเหงากล่าวย้ำคำสัญญา
กลัวอกหักรักขมวอนลมหนาว
คอยส่งข่าวหัวใจฝากไปหา
บอกทุกวันผันผ่านหนุ่มบ้านนา
ยังคอยท่าหน้ามลคนรักเดิมฯ
20 สิงหาคม 2548 10:44 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
ทะเลาะ
เราทะเลาะเบาะแว้งแรงวันนั้น
ดั่งไพรีประจัญกันหวั่นไหว
เกิดรอยร้าวหนาวเหน็บเจ็บที่ใจ
มันยิ่งใหญ่กว่าศาสตราเข้าฆ่าฟัน
อันแผลใจร้ายแท้คือแผลรัก
ทนเจ็บหนักอุราแทบอาสัญ
ใจร้าวรอนนอนเหม่อเพ้อรำพัน
ผ่านคืนวันคลาย ๆ ตายทั้งเป็น
ถามหัวใจใครหรือคือผู้แพ้
ในรอยแผลหมองไหม้ใจมองเห็น
เธอหรือฉันวันนี้ที่ชาเย็น
ซานกระเซ็นพิษเศร้าเข้าอาบทรวง
ยอมรับแล้วแววหวังเริ่มพังสิ้น
แม้ถวิลฤทัยอาลัยห่วง
ไม่กล้าเอ่ยสัญญารักมาทวง
ฝันโชติช่วงมอดดับไปกับใจฯ
20 สิงหาคม 2548 10:43 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
ห่างกันนิรันดร
แล้วก็ถึงซึ่งวันฉันอกหัก
สาวคนรักเอ่ยลาน้ำตาร่วง
ผิดหวังมามากมายภายในทรวง
ไม่เท่าดวงชีวาลาจากจร
อธิษฐานผ่านฟ้าว่าชาติไหน
ขออย่าได้พบกันขวัญสมร
เจ็บแล้วจำช้ำหนักรักบังอร
แทบม้วยมรณ์หัวใจรับไม่ทัน
จิตคิดย้ำคำนึงถึงภพหน้า
หากกานดาอยู่แคว้นแดนสวรรค์
ขอหลบลี้หนีไกลไปโลกันต์
ณ ที่นั่นดีกว่าใกล้ใจของนาง
จะจดจำช้ำจินต์จนสิ้นโลก
รอยตรมโศกหมองไหม้อาลัยห่าง
หากมอบจิตชิดใกล้ใจอับปาง
ขอแรมร้างห่างกันนิรันดรฯ
หน้าส่วนตัว
1038
