8 มกราคม 2546 11:10 น.
ณธีร์
ขอโทษ ที่ยังปล่อย วางไม่ได้
ขอโทษ ที่ยังห่วงใย มากไปอย่างนี้
ขอโทษ ที่ยังคิดถึงเธอ ทุกนาที
ขอโทษ ที่ลมหายใจนี้ มีแต่เธอ
ขอโทษ ที่ชอบเพ้อฝัน
ขอโทษ ที่วันวัน เอาแต่พร่ำเพ้อ
ขอโทษ ที่อารมณ์อ่อนไหว ล้นเอ่อ
ขอโทษ ที่ห่วงใยเธอ มากเกินไป
ไม่โกรธ ที่เธอ ไม่ปล่อยวาง
ไม่โกรธ ที่เธอว่าง ไม่ไปไหน
ไม่โกรธ ที่เธอ คอยห่วงใย
คิดถึงได้ คิดถึงไป ไม่ว่ากัน
ไม่โกรธ ที่วันวัน ฝันพร่ำเพ้อ
ไม่โกรธ ที่เธอ มีแต่ฉัน
ไม่โกรธ ที่อ่อนไหว ห่วงใยกัน
เพราะใจฉัน ก็เป็น เช่นใจเธอ ฯ
8 มกราคม 2546 10:03 น.
ณธีร์
ดอกเอ๋ย แม่ดอกมะขาม
คือความงาม ความง่าย ในความเหงา
กลางแดดใส สายลม ได้ร่มเงา
ไม่มีเขา ไม่มีใคร ไม่มีเลย
ดอกมะขาม ยามบาน ก็หวานชื่น
ดูดาษดื่น รื่นตา เพียงผ่าเผย
เหลืองลายแดง มิแล้งไร้ น้ำใจเลย
มะขามเอย เจ้างามง่าย ในเงียบงัน ฯ
2 มกราคม 2546 09:50 น.
ณธีร์
นกนางนวล ชวนชม ภิรมย์ชื่น
ระเริงรื่น ร่อนถลา มาเป็นหมู่
แสงสุดท้าย ของปี ที่บางปู
ลางเลือนสู่ รัตติกาล ของวารวัน
เป็นอีกปี ที่ผ่านไป ใคร่ขอเอ่ย
ใครมิเคย คิดถึงกาล ที่ผ่านผัน
นึกคำนึง ถึงนานา สารพัน
ที่สร้างสรรค์ สำแดงไว้ ในรายทาง
ที่จุดหมาย ในชีวิต ที่จิตมุ่ง
จะเรืองรุ่ง หรือโรยรา อย่าขนาง
ที่ถึงแน่ แท้ท้าย คือวายวาง
นอนทอดร่าง กลางเพลิง เชิงตะกอน
ก่อนจะถึง วันนั้น ควรหมั่นคิด
กว่าชีวิต จะวางวาย ตายเสียก่อน
ระหว่างทาง ที่ผ่านไป ในโคจร
ทั้งหนาวร้อน เลวดี ที่กระทำ
สะสมไว้ ในมโน มนุษย์นั้น
ทุกวารวัน ตรึงตรึก ลึกถลำ
พอกพูนเพิ่ม เสริมแน่น ให้แม่นยำ
เพื่อจดจำ จับใจ ไม่จากจาง
จะขนไป หมดหรือนั่น ไม่สรรคัด
เลือกมาจัด หมวดหมู่ ดูเสียบ้าง
ใดควรยึด ถือไว้ ใดควรวาง
ใดควรล้าง ควรลบ จบจากใจ
ขนไปแต่ สิ่งดี ที่ควรขน
เกิดเป็นคน ควรตรอง แต่ผ่องใส
ที่เลวร้าย ร้าวราน ปล่อยผ่านไป
เก็บเอาไว้ แต่ที่ดี ที่เบิกบาน
นกนางนวล ชวนชม ภิรมย์ชื่น
ระเริงรื่น ร่อนลับ กลับสถาน
แสงสุดท้าย หายลับ ไปกับกาล
เพื่อก้าวผ่าน ข้ามปี ที่บางปู ฯ
หน้าส่วนตัว
1217
