4 กุมภาพันธ์ 2545 09:36 น.
ณธีร์
แม้นขอบฟ้า กว้างไกล ฝ่าไปถึง
เที่ยวเร่ร่อน เพียงคนหนึ่ง เก็บเศษฝัน
ตะวันรอน แรมทาง ไปวันวัน
ใครต่อใคร ต่างพากัน เลยผ่านไป
จากรุ่งเช้า ผ่านเพล จนเย็นย่ำ
หญ้าริมน้ำ อ่อนข้อ ล้อลมไหว
คนแรมทาง จึงอ้างว้าง ไปทั้งใจ
ไม่มีใคร มาแรมทาง ข้างข้างเรา.
ตะวันรอน อ่อนแสง ทุกแห่งหน
ใครบางคน แรมทาง กลางลมหนาว
น้ำจรดฟ้า ฝ่าฝน หนทางยาว
นอนนับดาว เดือนคล้อย คอยเดียวดาย
สุดขอบฟ้า กว้างไกล ไปเก็บฝัน
คงสักวัน ผ่านมา หาความหมาย
หากสลัก รักปอง คล้องใจกาย
ไปสู่ปลาย ทางฝัน ฉันจะรอ.
4 กุมภาพันธ์ 2545 09:21 น.
ณธีร์
เคยใหม...
ว้าวุ่น หวั่นไหว สับสน
เงียบเหงา แม้อยู่ ในหมู่คน
จับต้น ชนปลาย ไม่ได้เลย.
4 กุมภาพันธ์ 2545 09:21 น.
ณธีร์
เมื่อคืน นอนหลับฝัน
ว่าฉันนั้น ไปเที่ยวมา
ได้พบ บึงงามตา
อยู่กลางป่า พนาไพร
ดอกบัว สวยสะอาด
มีดื่นดาษ ทั่วบึงใหญ่
ฉันยัง เก็บมาได้
เอ๊ะ! อยู่ไหน ไม่เห็นมี
2 กุมภาพันธ์ 2545 22:19 น.
ณธีร์
ฝนตกเพื่อหยอกเย้า
ช่วยคลายเหงาใช่เมินเฉย
ฝนตกใช่ผ่านเลย
หากคุ้นเคยคงยินดี
ฝนตกตามลมหนาว
เพื่อบอกกล่าวไว้ตรงนี้
จะหอบทุกความรู้สึกดีๆ
พัดมาที่นี่ยามฝนพรำ
ฝนตกที่ตรงนี้
หัวใจพี่ให้ชื่นฉ่ำ
ขอบอกอย่าหลอกอำ
ตกประจำจะยินดี
ฝนตกเมื่อหน้าหนาว
มาบอกข่าวกล่าวกับพี่
คนไกลใจยินดี
มอบไมตรีมีให้มา.
2 กุมภาพันธ์ 2545 21:36 น.
ณธีร์
เหม่อมอง ท้องทะเล
ให้ว้าเหว่ แสนเดียวดาย
คลื่นซัด พลัดพรากพราย
ครืนครืนครั่น ลั่นทะเล
จันทรา ฟ้ากระจ่าง
เจ้ามาร้าง เหินห่างเห
เรือล่อง ท่องทะเล
ใต้แสงจันทร์ แสนหวั่นใจ
หน้าส่วนตัว
1416
