19 มีนาคม 2545 08:24 น.
ณธีร์
............................... เหนื่อยหนักนักหนา
เมื่อถึงเวลา .............. ได้มาผ่อนใจ
ทะเอ๋ยทะเล ............. โอ้เอ้เฉไฉ
ลมพัดกวัดไกว ......... กิ่งใบไหวเอน
............................... อยากให้เธอมา
เห็นน้ำตรงหน้า ....... พี่พาเดินเล่น
น้ำใสทรายขาว ........ พร่างพราวเช้าเย็น
ไม่มีว่างเว้น ............. คลื่นซัดหาดทราย
............................... แต่เธอไม่มา
หัวใจเหว่ว้า ............. ปานว่าเจียนตาย
พี่เพียงชื่นชม ........... คลื่นลมริ้วร่าย
จากเช้าจนสาย ......... จวบบ่ายจรดเย็น
............................... คิดถึงเธอมาก
อยากหาของฝาก ...... จากใจดั่งเช่น
ให้เธอทั้งหมด ......... กุ้งสดปูเป็น
ทุกอย่างที่เห็น ......... เป็นของฝากเธอ
............................... แมงกะพรุนไฟ
ปลาหอยน้อยใหญ่ ... หอบไปเสนอ
ก้อนปะการัง ............ หอยสังข์ที่เจอ
ขนไปให้เธอ ............ ทั่วทั้งทะเล
............................... ตักน้ำตักทราย
ใส่ถุงมุ่งหมาย ......... เคลื่อนย้ายถ่ายเท
หอบไปปรนเปรอ ..... ให้เธอทำเท่ห์
พลัดพรากจากเล ...... หันเหสู่กรุง
............................... อยากหอบมาให้
แต่ทำมิได้ ............... หักใจหมายมุ่ง
ทรายสวยน้ำใส ....... ควรได้ผดุง
หอยปลาปูกุ้ง ........... เป็นของทะเล
............................... ไม่มีของฝาก
ทำใจลำบาก ............ ว่ายากโยเย
เธอคงเคืองใจ .......... ไม่สมคะเน
พี่คงว้าเหว่ .............. นอนเปลต่อไป
............................... เพราะรักเธอมาก
แม้ไร้ของฝาก .......... จากทะเลใส
เสียงคลื่นซัดฝั่ง ....... ดังก้องหัวใจ
มอบให้เธอไป .......... คือคลื่นทะเล
............................... ด้วยจีเอสเอ็ม
สองวัตต์ชัดเข้ม ...... คลื่นเต็มทะเล
กดโทรหาเธอ .......... เอ้อโอละเห่
ฝากคลื่นทะเล .......... ฝ่าคลื่นหัวใจ ฯ
16 มีนาคม 2545 23:16 น.
ณธีร์
เห่เอย เห่หัวหิน
เห็นท้องถิ่นหฤหรรษ์
หัวใจให้ไหวหวั่น
หักเหหันให้หัวหิน
หอบรักมาหนักหนา
หากน้องมาคงไม่หมิ่น
หัวใจไหวระริน
เห็นหัวหินถิ่นสำราญ
ห่างน้องมาเคียงแนบ
หัวใจแปลบปวดประหาร
โหยหวนป่วนใจราญ
ให้สงสารหฤทัย
หัวเอ๋ย โอ้หัวหิน
เห็นท้องถิ่นทะเลใส
เห็นน้ำจรดฟ้าไกล
เห็นหัวใจคนเคยเคียง
หากคืนนี้เดือนร้าง
หากนภางค์ไร้แสงเสียง
หากไร้หัวใจเคียง
หากนอนเตียงเพียงเดียวดาย
เห่เอย จะเห่โหย
หัวใจโรยไร้ความหมาย
หลับภวังค์ซังกะตาย
ให้เพียงกายหายใจเอย ฯ
15 มีนาคม 2545 16:04 น.
ณธีร์
เพราะเดือนดับ จึงเห็นดาว ดารดาษ
ส่องแสงสาด กลาดนภา ตาสวยใส
ดาวเอ๋ยดาว วาวแวมวับ ประทับใจ
เดือนแรมไป จึงได้แสง แห่งดารา
เพราะเคยมี ทุกข์วิโยค ความโศกเศร้า
ทำให้เรา ได้สดับ รับรู้ว่า
ความสุขสม รมณีย์ รื่นปรีดา
หอมหวานกว่า หวานใด ในธาตรี
เพราะหนทาง กว้างไกล เกินใฝ่ถึง
จึงรู้ซึ้ง ถึงใน สองใจนี้
ระหว่างทาง ระหว่างใจ มั่นไมตรี
ใกล้เพียงนี้ แค่ดาววิบ กระพริบตา.
15 มีนาคม 2545 10:48 น.
ณธีร์
อัญมณีมีปีกได้ .............. บินไป
ท่องทั่วทั้งแดนไพร ...... ป่ากว้าง
คือนกตะวันใส .............. เริงร่า
แสวงเสาะหามาสร้าง ... มอบให้แด่เธอ ฯ
อัญมณีมีปีกบิน ............. ท่องทั่วถิ่นทั้งแดนไพร
คือนกตะวันใส ............. ระเริงใจใต้ตะวัน
แดดแรงแสงสาดส่อง ... ไปทั่วท้องทุ่งสวรรค์
วิหคนกตะวัน ............... ผู้มาดมั่นบากบั่นบิน ฯ
14 มีนาคม 2545 19:55 น.
ณธีร์
ประดู่ทอง รองเรือง สีเหลืองเข้ม
ดอกแต้มเต็ม ตามต้น เจียนล้นเหลือง
เพลินตาชม สมนาม งามประเทือง
สีเรื่อเรือง เหลืองชัด ระบัดรำ
ยามลมโบก พัดพลิ้ว ปลิวไสว
ดอกก็แกว่ง กิ่งก็ไกว ใจถลำ
หลงรักแล้ว หรือไร ใจไม่จำ
เคยชอกช้ำ น้ำตาใคร ไหลหลั่งริน
ยามดอกบาน บานสะพรั่ง ไปทั้งต้น
ยามดอกหล่น หล่นปลิวปราย ไปทั้งสิ้น
ยามมีรัก รักหมดใจ ไปทั้งจินต์
ยามหมดรัก รักหมดสิ้น ไปทั้งใจ
ประดู่ทอง รองเรือง สีเหลืองเข้ม
ดอกแต้มเต็ม แล้วโรยร่วง ฤาไฉน
ปลิดดอกปลิว ริ้วร้าง เคว้งคว้างไป
ยังหวั่นใจ เกรงรักร้าง ดั่งดอกดวง ฯ
หน้าส่วนตัว
1050
