29 เมษายน 2551 18:06 น.
ฐปนวุธ
ดุจหยาดเพชร พร่างฟ้า เลี้ยงกล้าไม้
อันสดใส ฉ่ำชื่น ทุกผืนหญ้า
ดุจสายน้ำทอดสาย ให้ชีวา
คุ้มผืนนา ปลอบปลุก ทุกดินแดน
ดุจเกษียรธารา มหาสมุทร
บำรุงบุตร พร้อมรัก อันหนักแน่น
ดุจสายธรรม สดใส ที่ใจแกน
ที่มาดแม้น ศรัทธา มหาชน
คือสายใจหกสิบล้านเพื่อบ้านเกิด
อันล้ำเลิศ ยิ่งใหญ่ ไกลสุดหน
คือทุกสิ่ง ถวายชัย ในหลวงชนม์
พระเกรียรติดล ยาวนาน ตระการไกร
คือหยาดฝน หยาดฟ้า มาหยดพื้น
อันชุ่มชื่น ฉ่ำเย็น กระเซ็นใส
เพียงหยาดเพชร รวมสาย ใต้ฟ้าไทย
เป็นสายน้ำ อันยิ่งใหญ่ แห่งใจเมือง
23 เมษายน 2551 15:14 น.
ฐปนวุธ
พสุธา สยาม งามวิจิตร
บรรพชน พิชิต ความยิ่งใหญ่
โลกก้าวหน้า สุดหน คนก้าวไกล
แผ่นดินไทย งดงาม คุณความดี
เป็นเนื้อทอง นาธรรม อันล้ำค่า
ต่างมารดา ผู้ยิ่งใหญ่ ในศักดิ์ศรี
กี่หยาดเลือด หยดชะ ปฐพี
กี่ชีพพลี ปกปัก รักษาการ
เป็นอู่ข้าว อู่น้ำ เกินคำกล่าว
ด้วยแกร่งกร้าว แห่งขุนศึก ผู้ฮึกหาญ
แม้นชีพม้วย ดับผัน อันตรธาน
หากวิญญาณ ยังสถิต สืบฤทธา
มาไหว้ผี บรรพชน แต่หนหลัง
ขอกำลัง บันดาล ลูกหลานกล้า
สายโลหิต ที่หลั่งไหล แต่ไรมา
ตื่นนิทรา มาเห็น ความเป็นจริง...
16 เมษายน 2551 00:00 น.
ฐปนวุธ
นิ่งเสียเถิดหลับเสียทีที่หมดหวัง
เก็บกำลัง ฟื้นฟู เริ่มสู้ใหม่
ที่เคยแพ้ ไม่เห็น จะเป็นไร
คนชนะ ไม่ยิ่งใหญ่ ไปทุกครา
หากสังเวียน การต่อสู้ ไม่รู้แพ้
คงมีแต่ ความปราชัย ไว้บนบ่า
กล้าจะก้าว เดินใหม่ ไว้ศักดา
คือผู้กล้า ที่แน่แน่ว อย่างแท้จริง
เป็นกำลังใจให้ทุกคน รู้จักแพ้ชนะ
10 เมษายน 2551 16:46 น.
ฐปนวุธ
เบื่อกับความฉ้อฉลคนปล้นชาติ
เบื่ออำนาจยิ่งใหญ่เบ่งไปทั่ว
เบื่อความแคบไร้กรอบอยู่รอบตัว
เบื่อคนชั่วโกงเมืองก่อเรื่องราว
เบื่อสองหน้าสองนามความเป็นใหญ่
เบื่อคนไร้คุณธรรมทำเรื่องฉาว
เบื่อผู้ร้ายขายชาติประกาศกราว
เบื่อน้ำตาหยาดพราวเพื่อเอาใจ
หยุดซะทีความลับอันคับแคบ
หยุดบทแบบที่เลวทรามยามยิ่งใหญ่
หยุดคำพูดที่สร้างภาพ ก้มกราบไทย
หยุดเพื่อให้ คุณธรรม ความเป็นคน
หยุดวันนี้ดีกว่า เพื่อฟ้าใหม่
หยุดชักใย ลับลับ อันสับสน
หยุด ขยี้ ความฝันบรรพชน
หยุด ที่ตน หยุดที่ใจ ไม่ยากเลย
7 เมษายน 2551 20:33 น.
ฐปนวุธ
สองมือกร้านที่ผ่านกรำงานหนัก
เหนื่อยมิพักฝังใจไว้บนบ่า
ร้อยภาระหน้าที่ที่มีมา
ต้องเดินหน้าซับเหงื่อเพื่อปากท้อง
ยายมิได้เข้าโรงเรียนหัดเขียนอ่าน
หญิงชาวบ้านที่บวกลบจบปอสอง
เป็นแม่ค้า ค้าขาย ไม่เป็นรอง
เพียงสมอง กับแรงใจ ใช้ทำกิน
จากเรื่องเก่า เล่าใหม่ ยายให้คิด
ว่าชีวิต สิ่งมีค่า กว่าทรัพย์สิน
คือมานะ บากบั่น อันชาชิน
ฝึกให้สิ้นจะรู้ค่ากว่าสิ่งใด
ดอกไม้จันทร์เปลวไฟ ในมุมเงียบ
เย็นยะเยียบ แต่กระจ่าง สว่างใส
หญิงแก่แก่ที่ยิ้มสบ สงบใจ
จดหมายได้ ตอบกลับ หลานรับคำ...
นี่เป็นสิ่งหลานคนนึงอยากเขียนถึงยายบ้าง...
หน้าส่วนตัว
1144
