11 มิถุนายน 2553 17:23 น.
ฐปนวุธ
หรือเพียงแค่หมอกควันสันติภาพ
ให้อิ่มอาบใจอยู่เพียงครู่หนึ่ง
หรือเป็นเสี้ยวสุขฉายประกายซึ้ง
หวานคะนึงไหววับแล้วลับลา
กี่สายสร้อยรอยช้ำน้ำเนตรหลั่ง
เมื่อความหวังหัวใจมาไร้ค่า
กี่คำพูดที่อยากบอกมันออกมา
แต่ความกล้าอยู่ไหนฉันไม่มี
ต่อให้เท้าวิ่งรุดไปสุดหล้า
ตามค้นหาหัวใจใครเที่ยวหนี
เป็นคำถามแรกเริ่มจากเดิมที
ว่าจะอยู่เพื่อสิ่งนี้ไปนิรันดร์
เห็นเธออยู่แค่เอื้อม...ไม่เอื้อมอาจ
เพราะเธอวาดหวังใคร...ไม่ใช่ฉัน
เถอะ!! จะบอกอย่างไม่กลัว ช่างหัวมัน
เพราะรักอัน น้อยนิด...ไม่ผิดเลย......
6 พฤษภาคม 2553 23:29 น.
ฐปนวุธ
คลื่นขบวนผองชนคนนับแสน
เดินแห่แหนกู้ก้องและร้องไล่
เพื่อปกปักรักษาประชาธิปไตย
เขาจึงได้รวมพล"คนธรรมดา"
เพื่อล้มล้างระบบอำมาตย์อำนาจเถื่อน
ต้องเร้าเตือนเพื่อนไทยอย่าไว้หน้า
เอาข้อมูลตีแผ่แก่สายตา
ประจานความชั่วช้าให้สาใจ...
เรารวมพลเพื่อความยุติธรรม
ทนร้อนหนาวเช้าค่ำ...เราทำได้
ประกาศตนเป็นตัวแทนดินแดนไทย
ตั้งชุมนุมรุมไล่...ออกไปที
ระเบิดบึมกระหึ่มปานสะท้านทั่ว
ล้วนเมียผัวลูกแม่ รีบแห่หนี
มองไม่เห็นคนกล้าตายหมายชีพพลี
ซ่อนตัวดีหลบแฝงกำแพงคน
ก่อสงครามด้วยมุ่งมั่นหมายสันติ
ทวงสิทธิโดยมิชอบยากตอบผล
เมื่อรุกล้ำกติกาอารยชน
คือยอมตนเป็นคนเถื่อนเหมือนเหมือนกัน
คลื่นขบวนผองชนคนนับแสน
ที่หน้าแหงนปากกู่กันอยู่นั่น
โปรดสักนิดคิดใหม่ให้เท่าทัน
ก่อนชาติพลันฉิบหาย...ตายทั้งเมือง
31 มีนาคม 2553 17:47 น.
ฐปนวุธ
กลางที่ว่างกว้างไกลในมุมมืด
พระจันทร์จืดแสงขาวและเงาหม่น
ณ เนินดินเนินใหม่ทอดไกลพ้น
ล้วนปะปน ด้วยหัวใจ และไอดิน
ที่ตรงนี้หลอมเราเข้าเป็นหนึ่ง
กลางโลกซิ่งเกิดใหม่ไม่สุดสิ้น
โอ้ประชาธิปไตย...ยามได้ยิน
ปลุกชิวิน เลือดเนื้อ พลีเพื่อไทย
ผ่านควั่นขวากบากหน้า มาช่วงหนึ่ง
มิพรั่นพรึง เพียงรักหนักแน่นให้
พลีสิ่งซึ่ง ส่วนตัวและหัวใจ
ปลูกต้นไม้...กลางสวน แห่งมวลชน
เมื่อวานวันผันพ้นจนฟ้าแห้ง
น้ำจึงแล้ง...สวนจึงไร้ ผู้ใดสน
ไม้ที่ปลูก ด้วยชีวิต ย่อมปลิดชนม์
เหลือแต่ต้น ผุผัง ซังกะตาย...
แรกกำเนิด สู่สุดท้าย คล้ายกำหนด
เริ่มด้วยกฏ เกณฑ์กั้น สะบั้นหาย
เมื่อผู้กล้า กลับลำ เป็นทำลาย
ผลสุดท้าย จึงอนาถ ทั้งชาติพันธ์
ณ เนินดินเนินใหม่ที่เพิ่งกลบ
เต็มด้วยศพคนกล้าที่ล้าฝัน
อีกกี่เนินอีกกี่หลุม...ยากคุ้มกัน
ชีพเจ้าสั้น จริงหนา ...ประชาธิปไตย
8 กุมภาพันธ์ 2553 17:36 น.
ฐปนวุธ
ยังไม่มีใครเลยฉันเอ่ยรัก
ผูกสมัครหัวใจให้คิดถึง
ยังไม่มี ภาระ...แห่งคะนึง
ยังไม่ซึ้ง ไม่รู้จากผู้ใด
เธอเปลี่ยนเป็นคนสำคัญฉันรู้สึก
เหมือนรำลึก...รอยฝันอันหวามไหว
เหมือนเธอมาแฝงตัวตรงหัวใจ
แต่เธอมาเมื่อใดไม่รู้เลย
แม้จะคอยปิดปากก็อยากบอก
ว่าภายนอกนิ่งไว้...แต่ใจเผย
เพียงแต่เก็บไออุ่นที่คุ้นเคย
ฝากรำเพยลมพัดที่แผ่วเบา
ฝากเอาคำสารภาพ...คนบาปรัก
ความแน่นหนัก...สะกดกั้น...มันโง่เขลา
เธอทนช้ำเท่าไหร่ให้มีเรา
โปรดหยุดเศร้า...ตลอดไป...ให้สัญญา
หากเธอเจ็บจงร้องไห้ใกล้ใกล้ฉัน
จะปลอบพลัน...แม้ข้างในปวดใจกว่า
ร้องเถอะร้องไห้ช้ำทิ้งน้ำตา
เพราะภายหน้า...จะไม่มี...ที่ช้ำใจ
ดอกกุหลายช่อใหญ่สีแดงสด
มิอาจทดแทนรัก...เคยผลักไส
ยอมคุกเข่าอย่างนี้ทุกทีไป
หวังเพียงให้รักกัน...นะสัญญา
สุขสันต์วันแห่งความรักครับ
ฐปนวุธ
26 ธันวาคม 2552 20:43 น.
ฐปนวุธ
เก็บดาวจากฟ้าเอามาฝาก
ไม่เกี่ยง แม้ยาก สักเท่าไหน
ก้อนเมฆ ขาวนั้น คือบันได
ฉันใช้ มือสลัก อักษรจาร
เขียนคำ สามคำ ไม่ล้ำเลิศ
ก่อเกิด จากใจ ใช่น้ำหวาน
ดื่มด่ำ ผ่านตา ปราการ
ซึมผ่าน หัวใจ ไปนิรันดร์
เก็บดาว ดวงใหญ่ ใส่กล่อง
เป็นของ ขวัญให้ จากใจฉัน
ปีนี้ ปีหน้า หรือปีนั้น
มีฉัน มีเธอ เสมอไป
ขอมอบกลอนบทนี้ให้แด่คนผู้มีรักครับ
หน้าส่วนตัว
1110
