13 พฤศจิกายน 2553 19:23 น.
ซุ่มกระซิบ
สายหมอกพร่างคลุ้งคลุมครองนภา
สกุนาส่งเสียงสำเนียงสรวง
ดาวบนฟ้าระยับร่ายประกายดวง
น้ำค้างร่วงระยิบหยดรดยอดหญ้า
กลิ่นอรุณรุ่งเช้ากระจายทั่ว
นอนซุกตัวใต้ผ้าห่มกองทับหนา
หลับตาพริ้มกอดหมอนขดเป็นท่า
ระรินราลมจมูกระคนคราง
หูได้ยินเสียงสรวงระงมทั่ว
แต่ว่าตัวไม่ยอมลุกซุกผ้าหนา
เพราะกลัวหนาวสะท้านทั้งกายา
ดีหนักหนาถ้าแนบเนื้อนวลน้องนาง
อยากลูบผมดมหว่างคิ้วและนิ้วน้อง
อยากนอนจ้องสบตาใต้ผ้าห่ม
เธอจ้องฉันฉันมองเธอดวงตากลม
เปิดผ้าห่มดันกายลุกสู่ความจริง
13 พฤศจิกายน 2553 19:16 น.
ซุ่มกระซิบ
ดวงใจหวิวพริ้วพริ้วปลิวลอยล่อง
เมื่อนั่งมองดวงสูญญ์คล้อยเวหา
แสงสีส้มปนแดงแกล้มนภา
ฉาบขอบฟ้านกโผกผินบินกลับรัง
นั่งคนเดียวเปลี่ยวกายไร้คู่ข้าง
หัวไหล่ว่างไร้แขนกอดผ่านหลัง
เสียงเรไรเริ่มร้องระงมดัง
ประดุจสั่งลาแล้วสุริยา
ลมพลบค่ำพัดผ่านหนาวจับจิต
มือแนบชิดกอดอุรากายาฉัน
ให้ไออุ่นตัวเองทุกคืนวัน
แม้ใจนั้นหนาวเหน็บเก็บใจเรา
ฉันนั่งมองท้องฟ้าเพียงอีกครู่
เพราะติ่งหูเริ่มชาเพราะลมเป่า
ยันกายลุกเดินกลับสู่บ้านเรา
ฝังความเศร้าเหงารักไว้ก้นใจ
หน้าส่วนตัว
1016
