31 สิงหาคม 2547 11:50 น.
ซิเด๋อ
การที่เราจะรักใครสักคน...........
การรักเขาข้างเดียวเป็นเรื่องที่เจ็บปวด แต่มันเจ็บซะยิ่งกว่า
หากเมื่อเรารักใครซักคน แต่ไม่กล้าพอที่จะเอ่ยคำนั้นให้เขารู้..
เรื่องเศร้าเรื่องหนึ่งในชีวิต คือการได้ค้นพบในที่สุดว่า
พระพรมไม่ได้ลิขิตชีวิตของเราร่วมกับคนที่มีความหมายยิ่งนั้น
และสุดท้ายเราก็ทำได้แต่เพียงปล่อยให้เขาเดินจากไป..
การมอบความรักให้ใครอย่างสุดหัวใจไม่ได้เป็นหลักประกันใดๆ ว่าเขาจะรักตอบ
จงอย่าคาดหวังว่าจะได้ความรักกลับคืน เพียงแต่รอให้ดอกรักบานในหัวใจของเขา
แม้ไม่สมดังหวัง ก็จงยินดีเถอะว่า.. อย่างน้อย ..ต้นรักได้ออกดอกที่งดงามอยู่กลางใจเรา....
เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
จงอย่าเอ่ยคำลาหากเรายังมีความพยายาม
จงอย่ายอมแพ้ถ้าคิดว่ายังสู้ได้
จงอย่าพูดว่าเราหมดรักใครเมื่อยังไม่สามารถตัดใจได้จริง
ความรักมักจะมาสู่ผู้ที่ยังคงมีหวังแม้เคยผิดหวัง
สู่ผู้ที่ยังคงเชื่อมั่นแม้เคยถูกทรยศ
สู่ผู้ที่ยังคงมีรัก..แม้จะเคยเจ็บปวดเพราะมันมาแล้ว
จงอย่าคบคนที่รูปลักษณ์ ซึ่งเป็นภาพลวงตา
จงอย่าคบคนที่ทรัพย์ อันอาจหมดไปในวันหนึ่ง
จงคบคนที่ทำให้เรายิ้มได้ เพราะวันที่อึมครึมจะสดใสได้ด้วยรอยยิ้ม
เพียงหวังว่าเราจะได้พบคนที่จะจุดรอยยิ้มให้เราได้..คนนั้น(ไม่แน่อาจจะเป็นเรา)
พึงฝัน..ถึงสิ่งที่ใฝ่ฝัน ไป..ให้ถึงที่ที่ใจปรารถนา และเป็นในสิ่งที่เราต้องการจะเป็น และรักในสิ่งที่ใจเรารัก
ก็เพราะเรามีเพียงหนึ่งชีวิต ซึ่งเป็นโอกาสเดียวที่จะทำในสิ่งที่ใจปรารถนา
ความสุขของคนเราไม่จำเป็นต้องอยู่ที่การได้รับสิ่งที่ดีที่สุดเสมอไป
แค่เพียงทำทุกสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตให้ดีที่สุด..ก็พอแล้ว
ความสุขมีพร้อมสำหรับคนที่เคยร้องไห้ คนที่เคยเจ็บ คนที่ค้นหา และพยายาม
เพราะมีเพียงคนเหล่านี้เท่านั้นที่เห็นคุณค่าของคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
สุดท้าย...
เมื่อแรกเกิด เราร้องไห้ในขณะที่คนรอบข้างยิ้มแย้มด้วยความสุข
จงมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อรอวันที่เราจะจากโลกนี้ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า ในขณะที่คนรอบข้างคร่ำครวญหา
31 สิงหาคม 2547 11:05 น.
ซิเด๋อ
รักไร้ตัวตน...แต่มีน้ำหนัก
ความรักเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตน...
ไม่มีเหตุผล...เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน
เป็นได้ทั้งน้ำหวานที่สดชื่น..และก็เป็นยาพิษใคร่หัวใจในเวลาเดียวกัน
ทำให้เรานึกถึงตัวเองน้อยลง
และยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองในทุกๆด้านเพื่อให้คนที่รักพึงพอใจ
ทำให้เราคุยกับตัวเองได้ทั้งวัน..
ทำให้เรานึกถึงแต่คนที่รักได้ตลอดเวลา
ทำให้เราเป็นคนขี้น้อยใจ และไม่มีเหตุผลในที่สุด
ทำให้เราเจ็บปวดได้ เมื่อคนที่เรารักอยู่ใกล้ๆใครก็ตาม
ทำให้สายตาของเราไม่สามารถละไปจากคนที่รักได้
ทำให้เราขาดความมั่นใจ...และทำให้ใครบางคนอ่อนแอ
ใครบางคนนั่งร้องไห้ เศร้าใจ...ทั้งวันอย่างไม่มีเหตุผลใดใดเลย
ความรัก...ทำให้ใครบางคนนั่งคิดถึง
ทำให้ใครก็ตามที่มีรัก กลายเป็นตัวตลกที่หลั่งน้ำตา
จุดความหวังให้คนๆหนึ่ง และทำลายความหวังในที่สุด
ทำให้โลกที่เงียบเหงามีชีวิต
ทำให้โลกที่สดชื่นกลับกลายเป็นแห้งแล้ง...
ทำให้ใครคนนึงตาบอด...
ทำให้คนคนนึงสิ้นหวังแต่รอคอย
ทำให้เราทำอะไรที่ไม่เคยทำ เพื่อให้คนที่เรารักมีความสุข
แม้เราจะมีความทุกข์ก็ตาม
ความรักมีอนุภาพต่อใครคนนึง และอีกหลายๆคน
แม้คุณจะปฏิเสธคำว่ารักนี้ไปก็ตาม...
เชื่อเถอะว่าสักวันมันจะเกิดกับคุณ
เชื่อเถอะ...แม้คุณไม่อยากให้มันเกิดขึ้น...แต่มันจะเกิดขึ้นกับคุณ
เชื่อเถอะ...
เพราะอย่างน้อย...
ความรัก...ก็ทำให้คนคนนึงเขียนบทความนี้ขึ้นมา
27 สิงหาคม 2547 13:33 น.
ซิเด๋อ
ในขณะที่เราคิดถึงคน ๆ นึงตลอดเวลา
เค้าคนนั้นก็อาจคิดถึงคนอื่นอยู่ก็เป็นได้
และบางครั้ง ก็อาจมีคนที่คิดถึงเรา โดยที่เราไม่สนใจเลยเช่นกัน
บางครั้ง การได้ฝันไปคนเดียว มันก็ดีกว่าการได้รู้ความจริงที่ว่า
สิ่งที่เราคิดทั้งหมด มันคือความฝันของเราเองเพียงคนเดียว
ฉะนั้น ไม่แปลกที่คนส่วนใหญ่เลือกที่จะจมกับความฝัน
มากกว่าการได้รับรู้ความจริง
การไม่ได้เป็นที่ 1 ในใจเค้า ไม่ใช่เรื่องน่าเศร้า...
เราอาจเป็นที่ 2 ซึ่งมันก็ยังดีกว่าเป็นที่ 3 ที่ 4...
และหากเราเป็นที่ 10 ในใจเค้า...
ก็ขอให้คิดไว้ว่า ดีกว่าเราไม่มีความสำคัญอะไรในใจเค้าเลย
แต่โปรดจำไว้เถอะว่า
หากหัวใจของคุณยังไม่ร้องไห้ออกมาดัง ๆ
พร้อมกับพูดกับตัวเองว่า...ชั้นเหนื่อยเหลือเกินแล้ว
โปรดห้ามใจเถอะ ก่อนที่ชั้นจะอ่อนล้าไปกว่านี้...
ก็จงชอบต่อไปเถอะ
การรักใครซักคน ไม่ต้องการความพยายาม
การตัดใจต่างหาก ที่ต้องใช้ความพยายามอย่างมากมาย
ลองชั่งน้ำหนักในใจเราดูสิว่า ความสุขยามที่คุณได้สบตาเค้า
กับความทุกข์ยามที่คุณต้องคอยหลบตาเค้า
อันไหนมันหนักหนากว่ากัน
อย่าโทษตัวเอง ที่มาเจอเค้าสายเกินไป...
อย่าโทษเค้าที่ไม่มีใจให้...
อย่าโทษโชคชะตาที่ทำให้เราพบกัน แต่ไม่ได้ทำให้เราใจตรงกัน
แต่จงยิ้มให้กับตัวเอง
ที่อย่างน้อย ถึงจะพบกับเค้าคนนั้นสายเกินไป
แต่ก็ยังได้พบ...
ยิ้มให้เค้า ที่ถึงจะไม่ได้ให้ใจเรามา
แต่ก็ยังได้รับหัวใจของเราไป...
ยิ้มให้กับโชคชะตา
ที่ยังทำให้เรา...ได้รู้จักกัน
คุณควรจะดีใจด้วยซ้ำที่ครั้งหนึ่ง
คุณได้เจอคนที่คุณอยากเก็บรอยยิ้มของเค้าไว้คนเดียว
คนที่คุณใส่ใจกว่าตัวคุณเอง...
คนที่ทำให้คุณหัวเราะ...และร้องไห้ได้มากมาย...
คนที่เพียงแค่ยิ้มของเค้า
ก็สามารถเปลี่ยนวันที่หมองหม่น...ให้กลายเป็นวันที่สดใส
เท่านี้มันก็เพียงพอแล้ว ไม่ใช่หรือ?
แค่การได้เห็นคนที่เรารัก
ได้หัวเราะอยู่กับใครสักคนที่เค้ารักมากที่สุด
...นั่นแหละคือความสุขของการได้รัก...อย่างจริงใจ
27 สิงหาคม 2547 12:37 น.
ซิเด๋อ
กาลเวลาที่ผ่านมา
ทำให้ฉันรู้ว่าการเป็นผู้ให้
โดยที่อีกฝ่ายหนึ่งไม่เคยเข้าใจ
เป็นเพียงอะไรที่ไม่สำคัญ
เป็นสิ่งหนึ่งที่เป็นไปไม่ได้
ก็คงไม่ได้อยู่อย่างนั้น
ยิ่งคิด....ยิ่งหวัง........ยิ่งผูกพัน
ยิ่งดื้อรั้น...ยิ่งเจ็บขึ้น....มากทุกที
บางทีวันหนึ่ง....ที่เทอเป็น..ผู้ให้
อาจจะเข้าใจความรู้สึกของฉันตอนนี้
วันนั้นเทอเองจะรู้ดี
ว่าความเจ็บปวดที่ฉันมีนั้นป็นอย่างไร
26 สิงหาคม 2547 13:27 น.
ซิเด๋อ
แค่ดอกหญ้า
ไม่ขอเป็นดอกไม้ได้ไหม
ขอเลือกเป็นดอกหญ้าดีกว่า
ดอกไม้มันมีราคาแต่ดอกหญ้า........ค่ามันอยู่ที่ใจ
ไม่ขอเป็นอะไรที่เทอต้องไขว่คว้า
ขอเป็นแค่คนธรรมดา...ที่เทอรักได้
ดอกไม้มันหวานย่อมเป็นที่ต้องการของใครๆ
เปลี่ยนฉันเป็นดอกหญ้า......มีค่าเติมใจ
และเป็นคนที่เทอเอาใจใส่....คนเดียว
หน้าส่วนตัว
896
