27 กุมภาพันธ์ 2547 23:55 น.
ซอมพลอ
....เธอจะรู้ภายในใจหรือเปล่า
ว่าปวดร้าวเพียงใดในใจฉัน
วันที่เธอห่างเหินเมินจากกัน
แทบอาสัญดุจดังตายทั้งเป็น...
....นิ่งสงบ..
คือการพบฉัน..ใหม่..ที่ได้เห็น
ยอมรับการเมินหมางอย่างยากเย็น
เธอกรีดเน้นรอยยับให้กับใจ...
.....เจ็บและปวดเท่าใดเธอไม่รู้
เก็บไม่อยู่..สั่นคลอน..ด้วยอ่อนไหว
จึงกลั่นคำเอื้อนเอ่ย..เผยความนัย
หวังเธอได้..ยินยล..มีคนรอ...
..เป็นเพียงฝัน...
เพราะนับวันเธอไกล..ไม่ติดต่อ
เพราะนับวันเธอเมิน..เกินจะพ้อ
แต่ยังรอ..แม้เธอลับ..ไม่กลับคืน...
..~-~..
18 กุมภาพันธ์ 2547 00:16 น.
ซอมพลอ
....เอื้อมเก็บดาว...กระจายที่ปลายฟ้า
ปุยเมฆา..ขาวปนเทา...ดุจเบานั้น
มาร้อยเรียงสลับ..สับหว่างกัน
ผูกและพัน...ด้วยสายใย...หัวใจรัก
.....บรรจงร้อยมาลัยในคืนนี้
ให้คนดี...ยามอ่อนแอ...ท้อแท้หนัก
ให้คนดี...ยามเหนื่อยล้า....มาผ่อนพัก
มาลัยรักเคียงข้าง...อยู่กลางใจ
.....ตื่นจากฝัน......
หัวใจพลันวังเวง...เคว้งไปไหน
เมฆ...ดารา...ลอยล่อง...ท้องฟ้าไกล
ไม่มีใคร...มีแต่เรา...เหงาเหมือนเดิม......
.........~-~..........
15 กุมภาพันธ์ 2547 01:53 น.
ซอมพลอ
........เหนื่อยหัวใจเหลือเกิน
ไม่อยากเผชิญ...ในคืนนี้....
ไม่อยากรับความรู้สึกที่เคยมี.....
ป่านฉะนี้....คุณจะอยู่กับใคร.....
...ทำไมนะ..ทำไม....จึงไม่เหมือนเก่า
ช่องว่างระหว่างเรา....เกิดตอนไหน
เคยคิดถึง....ปรารถนาดี....และห่วงใย
หายไปไหน...ไปไหน....บอกที
...........~-~...........
9 กุมภาพันธ์ 2547 23:12 น.
ซอมพลอ
......ยังมีน้ำตา.....
รู้สึกเหว่ว้า...กับวันเก่า..เก่า
เหมือนมีเธอคอยตามเป็นเงา
ทั้งที่ไม่มีเรามานานแสนนาน
....แอบหวังลึก-ลึกในใจ....
ที่เธอจากไปเป็น....แค่ลมผ่าน
คงมีสักวันที่ลมพัดหวนตามกาล
ความทรมานคงพ้นจากหัวใจ
....ความหวังเลื่อนลอย....
ของคนเฝ้าคอยที่แอบวาดฝันไว้
ไม่มีข่าวคราวคนที่ลาจากไป
และไม่อาจคว้าไขว่...ใจเธอกลับคืน
.......~-~......
6 กุมภาพันธ์ 2547 16:30 น.
ซอมพลอ
......หัวใจว่างเปล่าลอยเคว้งคว้าง
เหมือน..หลงทางอยู่ในวังวน
เหมือน..อยู่ในเงารัก..ที่...ชักสับสน
เหมือน..จะพ้น....แต่ไม่พ้นสักที
......เหมือน..กับเธอมีหัวใจ
เหมือน..เธอมอบให้...ในวินาทีนี้
เหมือน..รู้จักกันมานานเป็นปี
เหมือน..จะไม่มีวันพรากจากกัน
.....เหมือน..เธอมีความรู้สึกดีๆ...มอบ
เหมือน..เธอตอบ..ว่า..หัวใจ...ไว้ที่ฉัน
เหมือน..เรามีแค่....กันและกัน
เหมือน..คงแค่เหมือนเท่านั้น...ไม่มีวันเป็นจริง
......เมื่อเธอบอกกล่าว
ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทุกสิ่ง
ตั้งโจทย์ขึ้นมา.....แค่จินตนาการแอบอิง
ต่างจากความเป็นจริงมากมาย
.....หัวใจว่างเปล่าลอยเคว้งคว้าง
ไร้จุดหมายปลายทาง...ไร้ความหมาย
ทางข้างหน้า....เดินเดี่ยวและเดียวดาย
กว่าจะถึงวันสุดท้าย...ในกองฟอน.....
...........~-~............
หน้าส่วนตัว
993
