29 ธันวาคม 2546 02:09 น.
ซอมพลอ
......ยังคิดถึงคุณ..เสมอนะ
แม้ใครจะเคียงข้าง..คุณอย่างนี้
หัวใจยังเพ้อหา..ทุกนาที
รู้ตัวดี...ว่าไม่..ใช่สำคัญ
...เสี้ยวหัวใจ....
อยากจะหวน..กลับไป...ในวันนั้น
วันที่เริ่มเอ่ยถ้อย..ร้อยจำนรรจ์
วันพบกันเมื่อคราวก้าวเข้ามา
....ยังคิดถึงคุณ..เสมอนะ
ถึงคุณจะไม่สนใจ....ไร้คุณค่า
ถึงคุณจะไม่แม้....แต่มองมา
ไม่เห็นค่ามอบให้...ใจจึงตรม
....พระจันทร์เสี้ยว...
ดูโดดเดี่ยว.อ้างว้าง...ช่างขื่นขม
บวกกับ..ความเศร้าหมองของอารมณ์
สุดระทมอ่อนล้า..น้ำตาริน
.................^-^.............
26 ธันวาคม 2546 00:23 น.
ซอมพลอ
...คืนนี้
คงไม่มี...ใครเป็นเพื่อน
คงไม่มี..ฝากเดือน...เตือนคิดถึง
คงไม่มี...ฝากจันทร์.....ฝันรำพึง
คงไม่มี..ใครคิดถึง..สัก..หนึ่งคน
...คืนนี้
คงเป็นราตรี...ที่สับสน
คงเป็นคืนฝัน..อันมืดมน
คงเป็นคืนหม่น.....ของคนร้าวราน
.........................................
.........เหม่อมองฟ้าเงียบเงียบ
ใจเย็นเยียบและหวั่นไหว......
คิดถึง....คนแสนไกล..
รู้หรือไม่....ว่าใครคอย
...................^-^...............
23 ธันวาคม 2546 14:05 น.
ซอมพลอ
....เธอเป็นใครมาจากไหน...ฉันไม่รู้
แต่มาอยู่กลางใน....หทัยฉัน
นับแต่วันทายทักรู้จักกัน
เหมือนผูกพันหลายกาลนานเนาว์มา
......อรุณรุ่ง.......
แสงทองพุ่งพวยฉาบ..ทาบขอบฟ้า
วะวิบไหวระยับงามจับตา
ต้องธารา....ดูอบอุ่นละมุนละไม
....เธอเปรียบเหมือนแสงทองที่ส่องฟ้า
สาดเข้ามาซอกซอน....คนอ่อนไหว
คอยไถ่ถามสอนสั่ง...ให้กำลังใจ
ซาบซึ้งในไมตรี...มีให้กัน
.....เธอเป็นใครมาจากไหนฉันไม่รู้
เธอคงอยู่กลางในหทัยฉัน
เธอจะทำอะไรไม่สำคัญ
...ขอเพียง...มี..กันและกันเท่านั้นพอ
..................^-^....................
18 ธันวาคม 2546 02:18 น.
ซอมพลอ
.....ดาวกระพริบวาววับประดับฟ้า
ไร้แขมา เคียงข้าง...ช่างอ่อนไหว
น้ำค้างพรม.เย็นเฉียบ.เยียบหัวใจ.
แล้วคนไกลรู้ไหม..ว่าใครรอ...
....ป่านนี้...คนดีอยู่ที่ใหน
จะมีใครเคียงข้างบ้างไหมหนอ
คงลืมฉันคนนี้ที่เฝ้ารอ
ระทดท้อยิ่งนัก...เกินจักทน
..................................................
....กลับมาอีกครั้ง..นะลมหนาว
ดวงดาวดารา.พาฟ้าใส
ฝาก..คิดถึงเป็นห่วง...นะคนไกล
ส่งใจให้อุ่น...ยามนิทรา..
...........^-^...........
15 ธันวาคม 2546 13:54 น.
ซอมพลอ
.....ไม่อาจเผยความนัย..ให้ใครรู้
ถึงได้อยู่โดดเดี่ยว..จริงเจียวหนอ
ช่างเถอะนะแค่เหงา...ที่เฝ้ารอ
ดีกว่าพ้อ...ให้เขารู้ดูไม่งาม.....
..................^-*.....................
.....เป็นหญิงลำบากมากนะคะ
เกินที่จะ ขานไข หทัย...หมอง
ทุกลิ่งนั้น....ต้องงามตามครรลอง
ดั่งจองหอง...เชิดหน้า...สง่างาม
.....แต่ทุกวัน...จิตใต้...ในสำนึก
เหมือนจมลึกดิ่งลง..ตรงขวากหนาม
กรีด..และข่วน...เจ็บช้ำ...ในความทราม
แต่.ว่างาม.ต่อหน้า...สารธารณชน
หน้าส่วนตัว
725
