... ฉันเหม่อมองท้องฟ้าแสนว้าเหว่ ฟังคลื่นลมกล่อมเห่ทะเลเหงา ทิวมะพร้าวเสียดเสียงเพียงแผ่วเบา เป็นเพลงเศร้าแว่วยินกล่อมวิญญาณ ยิ่งเหม่อมองค่ำคืนเห็นผืนน้ำ เป็นสีดำกว้างใหญ่แผ่ไพศาล หยาดน้ำตารินหลั่งริมฝั่งธาร กังสดาลยินสำเนียงเหมือนเสียงใคร เขาฝากดาวแสนงามข้ามขอบฟ้า พร่ำพรรณาความผันแปรยากแก้ไข เป็นถ้อยคำน่าสลดว่าหมดใจ อนาคตวันต่อไปไม่มีกัน ปรายน้ำค้างเปียกชื้นในคืนนี้ ณ ราตรีผวาหวาดมิอาจฝัน นิทราเถิดวิญญาณ์ที่จาบัลย์ นิจนิรันดร์เผื่อดวงจิตจะคิดลืม
หน้าส่วนตัว
1231
