1 มกราคม 2553 19:06 น.
ชื่อหรือสำคัญไฉน
หมดซึ่งหวัง พลังสู้ สู่สายรุ้ง
จะเรืองรุ่ง ลบเลือนหรือเคลื่อนหาย
สองมือน้อย ร้อยหนาม ที่เกี่ยวกาย
ยังไม่ตาย ใยด่วน รวนร้างลา
ดอกเจ้าเอ๋ย ขจร จะจรร้าง
หนาวน้ำค้าง หยาดหยด รดยอดหญ้า
เอ่อน้ำใส ไรไร กลบสองตา
คำว่าลา สักนิดไม่ให้กัน
หนึ่งหยาดหยด จากฟ้า คากิ่งโศก
โลกทั้งโลก ดับมิด ปิดความฝัน
รัตติกาล วารเปลี่ยน เวียนนานวัน
พ้อรำพัน สัญญา จากคนคด
เจ้าลำดวน ด่วนไกล สู่ปลายฟ้า
ล้วนเมฆา หมอกเมฆ เป็นหลั่นลด
สายเจ้าเอย สายใย เป็นสายหยด
เขาคงหมด รสใย สวาทเลือน
28 ธันวาคม 2552 08:49 น.
ชื่อหรือสำคัญไฉน
ในความว่าง ครรลอง ฟองอากาศ
น้ำฝนหยาด รินหลด รดใบเขียว
ปริ่มห้อยร้อย รอยน้ำ ย้ำปลายเรียว
ก็เกาะเกี่ยว เหนี่ยวราบ ทาบตรงปลาย
ใสจรัส จัดจ้าน สานนิมิตร
สู่จริต จิตส่อง จ้องเงาฉาย
ด้วยหยดน้ำ ย้ำส่อง ต้องประกาย
ภาพพร่าพราย รายระ ประจักษ์เงา
ห้วงคะนึง ตรึงหนัก หักใจคิด
ด้วยลิขิต กระทำ ย้ำเรื่องเขลา
จะดีชั่ว ตัวนี้ ตัวของเรา
ในกรรมเก่า เงากรรม จำย้ำตาม
ภาพReflect สะท้อน ตอนกระทำ
ร้อย ร่ายรำ จ้ำจิต ติดด้วยหนาม
ทุกกิ่งก้าน สานเตือน เหมือนไฟลาม
เกลียวกรรมย่าม โยงใย มิไกลกาย
26 ธันวาคม 2552 22:22 น.
ชื่อหรือสำคัญไฉน
แสงจันทร์ส่อง ทองทาบ นาบสายน้ำ
ดาวลอยต่ำ ล้ำฟ้า จูบเกลียวคลื่น
ไหวระยับ ส่องจับ กับกลางคืน
แมกไม้ยืน เรียงราย โอบชายคุ้ง
หัวใจคน เรือเร่ เร่หารัก
หวัง จะพัก หัวใจ ที่ปลายรุ้ง
สู่ลำน้ำ สายคลอง สีทองพุ่ง
คงจรุง จรัส ด้วยศรัทธา
โอ้พายเอ๋ย พายแล้ว เจ้าพายรัก
หนาวเย็นนัก หมอกล้น พ้นขอบฟ้า
ละอองหลง วงวน อนิจจา
มิรู้ว่า เมื่อไร จะคืนภพ
24 ธันวาคม 2552 18:58 น.
ชื่อหรือสำคัญไฉน
หยาดน้ำหยด รดหญ้า ที่ปลายเรียว
จันทร์รูปเคียว เกี่ยวเมฆ อยู่ท้ายฟ้า
หิงห้อยน้อย ร้อยแสง ชวาลา
ที่ขอบป่า เพลงขลุ่ย หวีดกังวาน
กรีดเสนาะ เส-ลาง ถึงนางจาก
ให้รักฝาก ลอยหว่าง ทางที่ผ่าน
มันปลิดปลิว ดอกไม้ เพิ่งแย้มบาน
ผสมสาน กิ่งโศก โบกโยกใบ
คืนหวีดหวิว วังเวง วิเวกนัก
นกปีกหัก เกาะหงอย ที่ไทรใหญ่
ดูทะมึน ทั่วป่า พนาไพร
น้ำฝนใส ร่ายโปรย พรมผืนดิน
ในห้วงความ คิดถึง ซึ่งคืนนี้
ในราตรี ร้าวรอญ อักษรศิลป์
กรีดปากกา ลำนำ กล้ำเพลงพิณ
จะปรุงกลิ่น ประทิ่น หอมบทคำ
สู่เสียงขลุ่ย โหยหวน ทบทวนรัก
อย่าหาญหัก ไมตรี ที่หวานหวำ
ใจมันแตก แหลกรัก จักระกำ
ขออย่าซ้ำ เจ็บนี้ ถึงตายเลย
24 ธันวาคม 2552 14:21 น.
ชื่อหรือสำคัญไฉน
พอปมคลาย สายฝัน ก็พลันขาด
สุนีย์บาต ตัดรอน กร่อนเกลียวไหม
ที่ทอถัก รักกัน มั่นสายใย
รุ้งอำไพ ใส่กรอง รองน้ำตา
อันหยดน้ำ รินล้น จะหล่นรด
อารมณ์จด สวาท วาสนา
ไร้เสียแล้ว คนหนึ่ง ซึ่งเมตตา
มาบอกลา มา-กลาย คลายสัมพันธ์
ดอกขจร วอนว่า จะลาจาก
วังเวงพราก จากกัน วันคืนฝัน
ร่ำเจรียง เคียงรัก ภักดีกัน
ถึงคืนวัน บั่นหัก เสียแล้วฤา
เจ็บเอ๋ยเจ็บ ตรงใจ ที่ใจขาด
อาวรณ์วาด โหมพิษ ชีวิตหรือ
รักขมนัก จักจริง ดั่งเขาลือ
ใจที่ซื่อ โผซบ กลบหน้าดิน
หน้าส่วนตัว
1467
