เริงรื่น ชื่นชวนชิด แนบสนิท ในหทัย สาวเอย เจ้าหวั่นไหว ลิ้นลมชาย คล้ายมนตรา พรอดพร่ำ รำพันรัก ดุจปฎัก ฝักใฝ่หา ติดตรึง ซึ้งอุรา แม้นิทรา มิจางคลาย ไม่นาน กาลผันเปลี่ยน ฤดูเวียน เปลี่ยนแปรไป หัวใจ กลับหมองไหม้ อกสลาย ด้วยคำคม ชายเอย ใยเช่นนี้ มิปรานี ทำตรอมตรม ลวงกาย พอสุขสม สบอารมณ์ แล้วลาไกล สาวเอย น่าสงสาร สุดร้าวราน วาเลนไทน์ ชายเอย ห่างเหินหาย มิคืนคลาย ใจจากจร ชีวินมธุราf
หน้าส่วนตัว
1434
