29 พฤศจิกายน 2545 12:34 น.
ชาวหาดวาดกวี
ฉันเป็นดินเหนียวสีเดียวกับฝุ่น
โอนอ่อนละมุนเมื่อคุณหมุนปั้น
ไม่เคยครุ่นเครียดรังเกียจความฝัน
เมื่อเธอมีฉันเธอปั้นฉันที
ฉันเป็นดินร่วนในสวนคนยาก
ชีวิตลำบากฝากไว้ในปฐพี
เมื่อฉันอิ่มฝนแจกคนทำดี
เลี้ยงพืชทั้งปีให้เขามีกิน
ฉันเป็นดินทรายมากมายบนหาด
ลมโชยคลื่นวาดอยู่เป็นอาจิณ
ปรากฎรูปรอยไม่รู้จักสิ้น
เกิดมาเป็นดินบอกเล่าเรื่องราว.
29 พฤศจิกายน 2545 12:03 น.
ชาวหาดวาดกวี
หากเธอคิดถึงฉันในวันคริสต์มาส
ช่วยเก็บก้อนหินสักก้อน
จากลาน...มุมโปรดของเธอ
ช่วยเก็บมันไว้ในซอกกระเป๋า
ทุกครั้งที่เธอเดินทาง...
ทุกครั้งที่เธอนั่งคุยกับคนที่รัก...
เมื่อเธอยิ้ม...หัวเราะ...มีความสุข
ช่วยเก็บสิ่งนั้นกลับมา
พร้อมก้อนหินก้อนนั้น
มอบให้ฉัน...เป็นกำนัล
ในวันที่เรา
พบกันอีกที.
25 พฤศจิกายน 2545 07:39 น.
ชาวหาดวาดกวี
มองฉัน...มองฉันอีกทีเจ้านกน้อย
ทุกวันคอยแค่เธอบินเฉียงใกล้
อยากได้ยินเสียงเธอร้องจิ๊บๆสดใส
มอบให้ไว้เมื่อความหนาวย่างกราย
มองฉัน...มองฉันเมื่อวันสดสวย
จดจำฉันด้วยเมื่อสีแดงแรงฉาย
ก่อนวันที่สีเทาจะทิ้งทอดบนร่างกาย
ก่อนรักวอดวายเมื่อไกลตา.
23 พฤศจิกายน 2545 14:25 น.
ชาวหาดวาดกวี
บาดตาเหลือเกิน.....
ความรัก สีแดง
เปล่งแสงสาดส่อง
ต้องป้อง นัยนา
บาดจิต พิษ ร้าย
หลอกหลอนให้ บ้า
รอด พ้นสายตา
ยังตรึงหัวใจ.
19 พฤศจิกายน 2545 13:35 น.
ชาวหาดวาดกวี
คลาดจากกลุ่มฉันกลุ้มใจไร้เพื่อน
เสมือนเคลื่อนโลกสวนทวนกระแส
เป็นหญิงหรือเป็นชายในใจไม่รู้แน่
เพราะคนแคร์แต่ร่างกายชายหรือหญิง
เคลื่อนจิตใจไปสู่มุมมองใหม่
สมสมัยที่ประชาหาความจริง
เมื่อทุก เพศ ร่วมคิดไม่หยุดนิ่ง
วางและทิ้งปัจเจกเหตุแตกต่าง
คลาดความคิดจิตใจคงถอยหลัง
อาจฉุดรั้งขังสายตาไม่เปิดกว้าง
คลาดโอกาสเข้าใจคนที่คิดต่าง
คอยขัดขวางปิดเสียงเขาเราไม่ยิน
เคลื่อนร่างกายมาสู่ นาม ที่ฉันรัก
เหมือนถูกผลักออกจากทางเป็นอาจิณ
อยากแสดงแถลง เพศ ที่เคยชิน
มีใครยิน? มีใครไหมอยากรับฟัง?
: : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : :
หน้าส่วนตัว
1424
