11 พฤศจิกายน 2548 14:10 น.
ชารี
ส่งกลอนไปประกวดที่สุวรรณภูมิโดยEMSก่อนหมดกำหนดประมาณ 4 วันแต่ไม่ปรากฏชื่อตัวเองในรายชื่อผู้สมัครเข้าประกวดตัดสินไปแล้วเสียดายจังอยากมีโอกาสลงบทกลอนในการ์ด เขียนมาให้อ่านกันเล่นๆอาจเป็นเพราะฝีมือเราไม่ถึงจริงๆ
บทที่1 ทอแสงเรืองเมืองฟ้าสุธาสวรรค์ บังเกิดดั่งนิมิตรพลันเทพสรรสร้าง
ตระการตายิ่งใหญ่ไปทุกทาง ส่องสว่างกลางพิสุทธิ์ดุจเมืองแมน
ท่าอากาศ-ยานใหม่ในเมืองหลวง นักเดินทางผ่านสรวงนับหมื่นแสน
เชิญมาเยือนนครใหม่ไทยทั่วแคว้น ภูมิใจแสนแดนสวรรค์"สุวรรณภูมิ"
......................
บทที่2 ประดุจดั่งแดนฟ้าเทพาสรรค์ ประดับดาวร้อยพันอันสดใส
ประจักษ์โลกสู่หล้าชลาลัย ประดับในเมืองแมนแดนอุดม
ท่าอากาศ-ยานไทยยิ่งใหญ่นัก ใครประจักษ์ตระการตาศรัทธาสม
เปิดประตูสู่โลกใหม่ให้ชื่นชม ภูมิใจสม นครนั้น"สุวรรณภูมิ"
...........................
8 กรกฎาคม 2548 11:46 น.
ชารี
เพียงเพื่อพสกได้ อยู่ดี
ทรงห่วงใยทุกชีวี ทั่วหน้า
เพียรส่งเสริมวิถี ครองชีพ
ศิลปาชีพเกื้อ พระแม่ฯเอื้อฯ ถิ่นสยาม
ลุสิบสอง สิงหาฯ เวียนมาแล้ว
กราบพระแก้วฯ ทั้งเทวาฯ พระสยามฯ
โปรดคุ้มครอง พระองค์ ทุกโมงยาม
ทุกเขตคาม เสด็จไป ทั่วไทยเรา
ให้พสก ได้อยู่เย็น และเป็นสุข
ให้หมดทุกข์ หมดภัย ไทยทุกเหล่า
เพื่อพระองค์ ได้สุขใจ กับไทยเรา
ถวายเกล้าฯ เถิดชาวไทย ใจสามัคคี
.............
สองพระองค์ ทรงห่วงใย ไทยเป็นสุข
หมดความทุกข์ อดอยาก และยากเข็ญ
เลิกเข่นฆ่า ได้ไหม ไม่ว่างเว้น
เราทุกคน ก็เป็น คนเช่นกัน
ทุกชีวิต เหล่านี้ มีพ่อแม่
ปล่อย เกิด-แก่ แต่กรรม ตามสวรรค์
เราฆ่าเขา เขาฆ่าเรา ค่าเท่ากัน
กรรมต่อนั้น เกิดแก่ใคร คิดให้ดี
แต่เกิดมา มีบ้างไหม ได้เคยรัก
พ่อ-แม่ เคยฟูมฟัก หนักแค่นี้
กว่าเติบใหญ่ ห่วงใย เท่าใจมี
ทั้งชีวี ก็แทนได้ แต่ไหนมา
ลูกคนรวย คนจน คนทุกข์ยาก
ก็มีรัก จากแม่ ไม่แพ้หน้า
ฆ่าลูกเขา เหมือนลูกเรา ต้องมรณา
คิดถึงหน้า แม่ไว้ ให้นาน นาน
หยุดเถิดนะ ถ้าใจ ใครคิดฆ่า
หยุดเถิดหนา อย่าให้ ใครโศกศัลย์
รู้บ้างไหม ใครช้ำกว่า ถ้าฆ่ากัน
ก็แม่เรา ที่เฝ้าฝัน เราเกิดมา
.......................................................
เลิกฆ่าฟันกันเถิด คนไทยทั้งหลาย การละเว้นชีวิตตนเองและผู้อื่นเป็นกุศลอันยิ่งใหญ่
ทำเพื่อแม่ของแผ่นดิน และแม่ของเรา เริ่มตั้งแต่วันนี้นะ
การทำให้แม่ได้เป็นสุขและเราก็เป็นสุข ยิ่งมีกุศลหลายเท่านัก
8 กรกฎาคม 2548 11:36 น.
ชารี
ชีวิต.คือชีวิต..ใครลิขิต ชีวิตไว้
จะเปลี่ยนแปลง อีกเท่าใด
หรือเดียวดายเหมือนตะวัน
มีขึ้นแล้วมีลง อย่างซื่อตรงและคงมั่น
นับคืนและนับวัน ขึ้นแล้วลงตรงที่เดิม
ตะวันเอย...................แสงร้อนแรงสว่างจ้า
ยามละจากฟ้า....จะโหยหา.....และอาลัย
ยามขึ้น...พลันสดชื่น...ตื่นตาแลตื่นใจ
เริ่มต้นชีวิตใหม่...อีกวัน....แล้วอีกวัน
เดือนเอย.......ส่องสว่าง กระจ่างฟ้า
แลหา........ผิว์ แลหาย
เยือกเย็น มิเว้นวาย
ชื่นใจเมื่อมีเธอ.....
ยามใดที่โดดเดี่ยว
เปลี่ยวเหงา....เศร้า....และเพ้อ
ทอดสายตา มองเหม่อ
อยากเจอะเจอ.......อยากพูดจา
แสงนวลที่ผ่านพ้น
ลุเริ่มต้นความความโรยรา
มืดมิด สนิทเสน่หา
จะร้างรา แล้วหรือไร
หลับตาอย่างเหนื่อยอ่อน
พักผ่อน เถิด กายใจ
พร้อมจะตื่นขึ้นวันใหม่
อย่างสดใส อีกสักวัน
ตะวันงาม ในยามเช้า
เยือนหน้าหนาวราวกับฝัน
หมอกคง ลอยอ้อยอิ่ง อิงตะวัน
งามเฉิดฉัน ดั่งเทพนิยาย
ชีวิต....หนอ ...ชีวิต
อย่ายึดติด อย่างมงาย
เพียงมอง รอบ ๆกาย
มีผู้คนอีกมากมาย เริ่มต้นใหม่ ได้ทุกวัน
โลกแม้....จะแหลกสลาย..
รอวันตายก็เท่านั้น
ตั้งสติ ให้คงมั่น
จะได้รู้ด้วยกัน.....ชีวิตนั้น....มีค่าเพียงใด
หน้าส่วนตัว
956
