22 สิงหาคม 2548 13:19 น.
ชลกานต์
เก็บหนึ่งใบไม้น้อยที่ลอยหล่น
ไปไกลต้นริมน้ำใต้โตรกผา
หวังไปฝากสหายที่จากมา
ซึ่งยังบ่นก่นด่าในป่าเมือง
เก็บหนึ่งปีกผีเสื้อสาวที่กราวร่วง
จากหนักหน่วงเดินทางห่างทุ่งเหลือง
การตายของขวัญเจ้าใช่เปล่าเปลือง
คือเริ่มเรื่องตำนานการเดินทาง
อาจบางคนหม่นเศร้าในเงาหมอง
มิทันมองระวีที่ฟ้าสาง
เรือดวงใจว่ายวนจนอับปาง
ทั้งที่บางครั้งอาจแค่ขลาดกลัว
เก็บน้ำค้างกลางพวงดวงหยดนั้น
มาแบ่งปันในวันอันสลัว
คอยรดฝันผ่านวันอันหม่นมัว
ให้ฝันทั่วทุกฝันนั้นเติบโต
เก็บขนนกจากปีกนั้นที่พลันพบ
ยามนี้นอนสงบจบผกโผ
อาจร่อนเร่พเนจรจนเซโซ
แต่มิเคยเลโลความเป็นนก
เก็บหอมลมพรมผ่านผะแผ่วพัด
มาร้อยรัดใจเตือนเหมือนวิหค
หากพยับจับฝนหล่นสะทก
พายุชกคว่ำหงายไม่พ่ายพัง
ฝนหล่นเสียงเคียงสายเรียงรายฝัน
ฉันแบ่งปันเพื่อเธอได้เจอหวัง
เลิกก่นด่าชีวิตที่เธอชัง
ลุกออกจากม้านั่งในป่าเมือง
สักประเดี๋ยวเพียงพอรอดอกไม้
สักประเดี๋ยวเพียงได้ยลทุ่งเหลือง
สักประเดี๋ยวทุกข้อความขุ่นเคือง
จะถูกเปลื้องปลิดไปในสายลม..
20 สิงหาคม 2548 12:03 น.
ชลกานต์
ระหว่างทางของเรากี่เขาเขียว
กี่เมฆเปลี่ยวกี่ฟ้าเปล่าเฝ้าเหหัน
กี่ทุ่งร้างห่างไกลในเงียบงัน
กี่เพ็ญจันทร์ผลัดหน้ามาแจ่มดวง
ราวความไกลไม่หมดจรดเขตขอบ
เฝ้าถามตอบในใจให้เป็นห่วง
เปิดหน้าต่างเช้าแดดระบายรวง
ความคิดล่วงหน้าไปไกลลิบลับ
ดังมีปีกแห่งนกเฝ้าผกผิน
ไปทุกจินตนาการที่ขานขับ
สะท้อนในรุ้งพรายสายธารซับ
แล้วกระหยับไปจิบขลิบอาภา
ณ ที่นั่นหวั่นไหวหรือใฝ่ฝัน
ที่เธอมองผ่านผันวันเหว่ว้า
ยังเรี่ยวแรงพอแกร่งแต่งศรัทธา
ฤาโรยล้าแรงลำจะดำเนิน
ส่งดวงใจจินตนามาพบกัน
ทุกแสงจันทร์ยอดหญ้าบนโขดเขิน
ทุกเม็ดกรวดเกล็ดทรายรายทางเดิน
ทุกหยอกเอินน้ำค้างกลางพงไพร
ฟังใบไม้ไหวอ้อนสนทนา
ลมระย้ามาเย้าเงาน้ำไหล
ระหว่างบนกับล่างไม่ห่างไกล
ระหว่างใจของเราไม่ห่างเลย
15 สิงหาคม 2548 18:56 น.
ชลกานต์
เงาฉายแฉกแมกไม้ระบายพื้น
จรดผืนผิวน้ำทำเคลื่อนไหว
ยามใบหล่นกระทบสงบใจ
ริ้วน้ำใสวะวับกระหยับวง
กระจายพรายกระเพื่อมหายไปเงียบเงียบ
ใบไม้เทียบเคียงใบลมไหวส่ง
อีกระบัดผลัดกายร่ายร่อนลง
มาประจงประจำลำน้ำนี้
เป็นเรือล่องท่องไปในทิศหน้า
เผชิญโชคชะตาหาศักดิ์ศรี
หรือเรือร้างว่างเว้นทุกสิ่งมี
หมดภาระหน้าที่ก็ปล่อยวาง
แมลงปอล้อลมบินชมเล่น
ทุกเรือเร้นความหมายในแตกต่าง
ฟ้าเริ่มครึ้มเมฆคล้ำลำแดดจาง
ผละเรือกางปีกอ่อนก่อนฝนเท
ลำน้ำแห่งสายฝนเริ่มต้นแล้ว
บางเรือแจวขยับรับคลื่นเห่
บางเรือกึ่งหนทางอย่างลังเล
บางเรือเซซมซัดพลัดจากไป
ต่างแสวงแห่งทางต่างต่างกัน
บนทางฝันทุกวันฝันยังใฝ่
ใต้ร่มแฉกแมกไม้ได้กลิ่นไอ
การเดินทางครั้งใหม่อีกไม่นาน
25 กรกฎาคม 2548 13:55 น.
ชลกานต์
หลังฝนหมดเมฆาดาราฉาย
ทอประกายพรายดาววาวหยาดฝน
จากละอองฟองฟ้ามาบันดล
พำนักบนใบพฤกษ์ยามดึกนี้
มาเอื้อนอ้อนช่อฉ่ำพรำดอกไม้
ให้หลับไหลในฝันอันหลากสี
พรุ่งนี้ตื่นชื่นบานลมผ่านวี
จะยังมีผีเสื้อมาเอื้อรัก
กล่อมขวัญมวลหมู่ไม้ให้ผลิยอด
ต่อฝันทีละทอดราวรุ้งถัก
เพียงแสงส่องต้องไม้ได้ร่มพัก
เป็นตำหนักคนจรผู้อ่อนแรง
ให้มวลหมู่นกกาได้อาศัย
กิ่งก้านใบหน่อแทรกแตกแขนง
ดินยังอ่อนโยนพอให้หญ้าแทง
ยอดขึ้นแซงกันรับซับแสงวัน
มาแบ่งบันชีวิตทีละน้อย
ทดทยอยฝอยฝนหล่นความฝัน
งดงามดั่งอาภาดาราจันทร์
เป็นกำนัลจากฟ้ามาอาทร
จดบันทึกหยาดฝนหยดที่เห็น
เรไรเล่นเพลงไพรอย่างไหวอ่อน
ธรรมชาติกรุณามาทุกตอน
งามสะท้อนชีวิตทุกเวลา
แม้นพายุกระหน่ำซ้ำโศกเศร้า
ย่อมตัวเราเรียนรู้จากคุณค่า
หยาดฝนเม็ดสุดท้ายหลังฝนซา
เราย่อมเหมือนต้นกล้าที่เติบโต...
1 กรกฎาคม 2548 20:03 น.
ชลกานต์
เจ้าสาวดอกไม้ ใส่กระโปรงบาน
ร้องเพลงขับขาน ลักยิ้มแก้มใส
ถือถุงน้ำหวาน ขับขานเพลงไป
ลมโยนไหวไหว กระโปรงไหมฟ่องฟู
เด็กน้อยเดินมา หน้าตาหดหู่
ดอกไม้ช่อชู ยื่นน้ำหวานให้
เด็กน้อยยิ้มแย้ม หอมแก้มขอบใจ
พรุ่งนี้วันใหม่ รอดอกไม้บาน
เช้าชื่นแดดใส นกน้อยน้อยเสียงหวาน
รุ้งทอดสะพาน เด็กน้อยเดินไป
มองหาเจ้าสาว ชุดขาวดอกไม้
ก้านกิ่งและใบ ใครหักย่ำยี
โลกพลันเศร้าหม่น ใครคนเปลี่ยนสี
ดอกไม้-ความดี ทำร้ายทำไม..
หน้าส่วนตัว
2137
