22 พฤศจิกายน 2547 21:42 น.
ชมอักษร
สังคมเมือง .. เรื่องชิงดี .. มีไปทั่ว
ต่างเมามัว .. ยกตัวเด่น .. เห็นทุกที่
ชอบประชัน .. แข่งขันหา .. ว่าใครดี
ปากก็มี .. ไว้ชำแหละ .. แขวะวาจา
แสนเกลียดชัง .. ฟังจนช้ำ .. คำติฉิน
เบื่อได้ยิน .. เสียงพร่ำบ่น .. คนกล่าวหา
อยากหลบลี้ .. หนีให้ไกล .. ใครนินทา
เอือมระอา .. น่าแหนงหน่าย .. ใส่ร้ายกัน
เพื่อนร่วมงาน .. ก็พาลใส่ .. ทำใจขุ่น
อารมณ์กรุ่น .. ว้าวุ่นจิต .. คิดหุนหัน
ซ้ำเจ้านาย .. ยังจู้จี้ .. ชี้นิ้วยัน
ยิ่งนานวัน .. ใจหวั่นว่า .. จะบ้าตาย
อยากบ่ายหน้า .. ร้างลากรุง .. ชมทุ่งกว้าง
ขอเดินทาง .. ให้ห่างคน .. ที่วนว่าย
รักโลภหลง .. ไม่ปลงหนา .. พาวุ่นวาย
จึงเร้นกาย .. สะพายเป้ .. ร่อนเร่ไกล
ออกเดินทาง .. กลางตะวัน .. อันเจิดจ้า
สูดกลิ่นหญ้า .. ท่องป่าเขา .. ร่มเงาไม้
ลมโชยพัด .. สัมผัสผิว .. ผมปลิวไป
ปลดปล่อยใจ .. ให้คลายทุกข์ .. มีสุขแทน
เติมเรี่ยวแรง .. แต้มแต่งยิ้ม .. บนใบหน้า
ขอก้าวขา .. ออกจากขอบ .. นอกกรอบแผน
ลืมเรื่องรัก .. พักเรื่องงาน .. ที่คลอนแคลน
จะกอบแขน .. เก็บพลัง .. ไว้ยังชนม์
.............................................
ปล. ศุกร์ - เสาร์ที่ผ่านมาไปสัมมนาที่เขาใหญ่ ..
ต่อด้วยเถลไถลไปนอนบ้านสวนของพี่ที่ทำงานด้วยกันอีก 1 คืน ..
สบายใจ .. สบายใจ .. ล้า ลา ลา .. ^______^
อ้อ .. คนในรูปเป็นพี่ที่ทำงานค่ะ .. ยังโสดด้วยล่ะ .. ฮะฮะ ..( จะรอดมั๊ยเนี่ยเรา .. )
5 พฤศจิกายน 2547 06:56 น.
ชมอักษร
ทะเลหมอก ..เขาบอกว่า
สวยนักหนา .. คราใกล้หนาว
ใบสนพร่าง .. น้ำค้างพราว
ดั่งแสงดาว .. วาววับตา
ตะวันงาม .. ยามใกล้รุ่ง
หอมจรุง .. ฟุ้งกลิ่นหญ้า
ลมโบกโบย .. โชยพัดมา
หนาวกายา .. บนผาภู
ทางคดเคี้ยว .. น่าเสียวไส้
ไม่หวั่นใจ .. ใคร่ได้รู้
มุ่งหน้าไป .. ตั้งใจอยู่
อยากจะดู .. ยอดภูงาม
แม้ต้องเดิน .. ยังเพลินจิต
แรงน้อยนิด .. ไม่คิดขาม
หยุดพักบ่อย .. ค่อยก้าวตาม
มิหักห้าม .. ความตั้งใจ
ถึงยอดภู .. ได้รู้เห็น
ความหนาวเย็น .. เป็นไฉน
ความสวยเด่น .. เป็นเช่นไร
หายเหนื่อยไซร้ .. ไม่เสียแรง
ลมสะบัด .. พัดไม้ไหว
ทอดตาไป .. ไกลสุดแสง
ตะวันฉาย .. รายรอบแจ้ง
ความงามแห่ง .. แหล่งภูเรือ
อีกหมอกขาว .. เป็นราวกั้น
ดุจภาพฝัน .. อันเหลือเชื่อ
ยิ่งเพ่งพิศ .. ไม่คิดเบื่อ
สุขใจเจือ .. เมื่อได้ยล
เที่ยวภูหนาว .. ในคราวนี้
แสนเปรมปรีดิ์ .. มีสุขล้น
ลืมลำบาก .. ยากระคน
คล้ายหลุดพ้น .. บนยอดภู
..................................
นึกถึงถนนในการเดินทางไปภูเรือ .. ที่ลดเลี้ยวเคี้ยวคดไปมา ..
จนเกรงว่า .. จะมีใครบ้างนะ .. ที่จะออกอาการคลื่นเหียนอาเจียนเข้าให้ ..
แต่ก็ไปถึงโดยรอดปลอดภัยทุกคน .. ไม่เสียแรงรัก ( การเที่ยวภู อิอิ ) ..
จำได้ .. ตอนที่รู้ว่า .. ต้องเดินเท้าขึ้นยอดภูเรือ ..ระยะทาง 900 เมตร ..
คิดว่าคงไม่ไกลเกินใจมุ่งมั่น ..
แต่ด้วยความที่ต้องรีบเดินให้ทันแสงตะวันแรกแห่งภู ..
ระยะทางที่เห็นว่าเล็กน้อย .. เหมือนไกล .. ไกลจนใจเริ่มท้อ ..
หยุดพักบ้าง .. ถอยหลังเดินขึ้นบ้าง .. ( เคยได้ยินมาว่าจะทำให้ไม่เหนื่อย .. อิอิ )
มองหน้าพี่ ๆ ร่วมชะตากรรม .. อืมม .. นึกถึงสิ่งที่จะได้เห็นข้างหน้า ..
เอาน่า .. คนอื่นไปได้ .. เราก็ต้องไม่ท้อ ..
กัดฟัน .. รีบจ้ำไปให้ถึง ..
และแล้ว .. วินาทีแรกที่สายตาได้ปะทะกับทะเลหมอก ..
แปลกไหม .. ที่กลับลืมความหนาวเย็นที่ทั่วร่างได้สัมผัส ..
ลืมความเหนื่อยล้าไปหมดสิ้น ..
ความสวยงามที่ได้เห็น .. เกินที่จะหาคำมาบรรยาย ..
ดูภาพเอาเองนะคะ .. ( ภาพอาจไม่ค่อยสวยเหมือนที่สายตาได้ไปสัมผัส )
... จบ ... ( เอาดื้อ ๆ 555 .. )
ปล. กระพริบตา 3 ครั้ง .. ปิ๊ง ปิ๊ง ปิ๊ง .. ไปอาบน้ำดีกว่า .. อิอิอิ
หน้าส่วนตัว
935
