12 กันยายน 2547 07:39 น.
ชมอักษร
ช่างปวดร้าว .. หนาวในอก
แสนสะทก .. สะท้านไหว
หนึ่งชีวิต .. หนึ่งจิตใจ
ต้องเก็บไว้ .. ไม่ให้รัก
เพราะชะตา .. ฟ้ากำหนด
ช่างรันทด .. อดสูหนัก
ได้พบเจอ .. เผลอทายทัก
เริ่มฟูมฟัก .. ปักดวงใจ
เนิ่นนานวัน .. กลับฝันค้าง
แค่กลางทาง .. ถูกขวางไว้
ใครลิขิต .. ขีดทางไป
ต้องร้าวไหว .. ในอกตรม
พอเห็นแวว .. จะแหววหวาน
เพียงไม่นาน .. พาลขื่นขม
ต้องหักใจ .. ไม่ให้จม
จึงระทม .. ยากข่มกลืน
กอดความเศร้า .. ที่เร้าใส่
เจ็บแค่ไหน .. ใจต้องฝืน
ความร้าวราน .. ผ่านวันคืน
ล้นตีตื้น .. ขื่นในคอ
สิ่งเผชิญ .. เกินคาดหมาย
โอ้ความตาย .. ไม่วายขอ
อยูไม่ไหว .. หัวใจฝ่อ
กายก็ท้อ .. ไม่ขอทน
ต้องกลืนกล้ำ .. ช้ำฝังจิต
ไม่เคยคิด .. ผิดต้องสน
รักไม่ได้ .. ไร้ตัวตน
แขวนอยู่บน .. ความชั่วดี
หักใจร้าง .. เปลี่ยนทางแล้ว
คิดแน่แน่ว .. รีบแจวหนี
รักต้องห้าม .. ถามใจที
กี่เดือนปี .. ไม่มีทาง
แต่ยิ่งหนี .. ลี้แค่ไหน
เหมือนฟ้าไซร้ .. ไม่เข้าข้าง
แกล้งให้ช้ำ .. ย้ำครวญคราง
สำนึกบาง .. จืดจางลง
ผิดก็รู้ .. อยู่เพราะรัก
มิห้ามหัก .. ชักลุ่มหลง
จะตีจาก .. ยากปลดปลง
กลับมั่นคง .. เหมือนจงใจ
สับสนนัก .. รักต้องเก็บ
ทนหน่วงเหน็บ .. เจ็บแค่ไหน
ผิดไม่สน .. ทนหมองไหม้
จึงปล่อยไว้ .. ให้ลุกลาม
เลือกทางไหน .. ใครช่วยตอบ
เมื่อความชอบ .. มีกรอบห้าม
ต้องทนช้ำ .. กรรมติดตาม
รักแล้วทราม .. ต้องห้ามใจ
....................................
10 กันยายน 2547 23:51 น.
ชมอักษร
เมื่อเธอไม่ห่วงหา .. ก็จะไม่มาให้ได้เห็น
จากเช้าจรดเย็น .. จะเร้นไว้ไม่พบหน้า
คงไม่สำคัญ .. ไม่ว่าฉันนั้นจะไปหรือจะมา
เพราะฉันมันแค่ดอกหญ้า .. ที่ดูไร้ค่าเมื่อได้เจอ
เมื่อเธอไม่คิดถึง .. การพบกันจึงไร้ประโยชน์
จะไม่กล่าวโทษ .. หรือคิดเคืองโกรธเข้าใจเสมอ
การเป็นคนไกลตา .. ก็เป็นเรื่องธรรมดาหากไกลใจเธอ
ไม่มีเหตุผลให้ต้องคิดถึงหรือพร่ำเพ้อ .. เสมอไป
จากวันนี้ไปจะไม่พบ .. จะหลบหน้า
อยากทำให้เธอรู้สึกว่า .. ห่วงหาจนทนไม่ได้
ฉันจะกลับมา .. ในเวลาที่เธอเอ่ยคำคิดถึงวันใด
และพร้อมจากไปใหม่ .. เมื่อเธอหมดความใส่ใจให้กัน
แต่ชีวิตจริงไม่ใช่นิยาย .. ที่ลงท้ายจบชื่นหวาน
ทำดั่งใจคิดชีวิตคงร้าวราน .. เพราะแม้ผ่านกี่ตื่นฝัน
ไม่มีวันได้ยินคำว่าคิดถึง .. เพราะเธอไม่เคยคำนึงหรือผูกพัน
จะนานกี่หมื่นแสนวัน .. การพูดในสิ่งที่ฝืนใจนั้นมันยากเย็น
ดังนั้น .. ฉันจึงยังมาพบ .. ไม่อาจจะหลบหน้า
ในเมื่อใจยังห่วงหา .. จึงยังมาให้เธอเห็น
คนเรามีชีวิตอยู่ได้ .. เพราะการหายใจเป็นเรื่องจำเป็น
เช้าสายบ่ายเย็น..การพบเธอจึงทำให้หัวใจฉันยังเต้น ..เช่นกัน
.............................................
8 กันยายน 2547 14:10 น.
ชมอักษร
ให้น้อยเนื้อ .. ต่ำใจ .. อาลัยเหลือ
เปรียบดั่งเรือ .. คลอนสั่น .. หวั่นในจิต
ยิ่งทบทวน .. ครวญคร่ำ .. ให้ย้ำคิด
ค่าน้อยนิด .. เขานั้น .. ไม่หันมอง
คำคิดถึง .. พึงได้ .. ไยไม่เห็น
เช้าจรดเย็น .. เร้นไว้ .. หัวใจหมอง
อยากได้ยิน .. สักครา .. น้ำตานอง
ด้วยใฝ่ปอง .. สองคำ .. ให้ฉ่ำใจ
ความรู้สึก .. ให้กัน .. มันคงน้อย
หากเต็มร้อย .. ไม่ถึง .. ครึ่งใช่ไหม
ความคำนึง .. ซึ้งหวาน .. หว่านให้ใคร
กับเราไซร้ .. ไฉนเลย .. ไม่เอ่ยคำ
ยิ่งคิดไป .. ไหวหวั่น .. สั่นจนล้า
กาลเวลา .. พาให้ .. ใจชอกช้ำ
อยากตัดพ้อ .. เขาหนอ .. ช่างใจดำ
เก็บกลืนกล้ำ .. ทำใจ .. ให้ลืมลง
จะไม่หวัง .. ฟังคำ .. ให้ด่ำดื่ม
หมดสิทธิ์ปลื้ม .. ลืมเขา .. ไม่เฝ้าหลง
เมื่อเรานั้น .. ไร้ค่า .. ก็น่าปลง
เหี่ยวแห้งลง .. ตรงพื้น .. ไม่คืนมา
คงเห็นเป็น .. ดอกหญ้า .. น่าอายนัก
แค่ทายทัก .. ยามผ่าน .. เท่านั้นหนา
เห็นดอกไม้ .. งามซึ้ง .. ตรึงอุรา
จึงถอนตา .. ละใจ .. ไม่หันคืน
ไม่เป็นที่ .. ปรารถนา .. น่าคิดถึง
ควรแล้วซึ่ง .. รอนล้า .. ไม่น่าฝืน
ด้วยต่ำต้อย .. น้อยนิด .. อย่าคิดอื่น
ไม่อาจยืน .. ปักไว้ .. ในแจกัน
มิอาจเปรียบ .. เทียบเท่า .. เจ้าดอกไม้
น่าน้อยใจ .. ในอก .. ตกประหวั่น
ยังริอาจ .. ออดอ้อน .. วอนขอจันทร์
ให้เหลียวหัน .. ฝันไป .. เขาไม่แล
ควรตัดใจ .. ใยเยื่อ .. อย่าเหลือไว้
หากหวังใด .. ในเขา .. เราจะแย่
ต้องหักห้าม .. ปรามใจ .. ไม่ตอแย
เรามันแค่ .. ดอกหญ้า .. ไม่น่าจำ
.......................................
ปล. คำ ..ดอกหญ้า.. ชมอักษรไม่ได้เลียนแบบกลอน..ดอกหญ้า..ของผู้หญิงไร้เงานะคะ..
แต่มีเหตุผลส่วนตัวที่ใช้คำนี้ และความหมายของกลอนก็ต่างกันอยู่แล้วค่ะ ..
ต้องขอออกตัวไว้ก่อนเลย .. แหะ ๆ ^^;
1 กันยายน 2547 07:22 น.
ชมอักษร
หากว่าคุณแหงนมอง .. บนท้องฟ้า
จะเห็นว่าจันทรา .. งดงามตาสักเพียงไหน
และยิ่งพิศนวลจันทร์ .. นานเพียงใด
จะเห็นได้ว่าสวยจับใจ .. ขึ้นทุกที
อันเสียงเพลง .. ที่บรรเลงขับขาน
ไพเราะจับดวงมาลย์ .. หวานกระไรนี่
ยิ่งฟังยิ่งซาบซึ้ง .. ติดตรึงทบทวี
ด้วยเรียงร้อยถ้อยวจี .. ใส่ดนตรีให้จับใจ
อีกมวลพฤกษาน่าชม .. ยามที่ได้ดมดอม
รู้สึกถึงการรายล้อม .. อวลหอมของดอกไม้
ที่เชิญชวนหมู่ภมร .. ให้บินย้อนกลับไป
กลิ่นฟุ้งจรุงใจ .. เกินหอมไหนในโลกา
เปรียบเมื่อฉัน .. ตกอยู่ในภวังค์การคิดถึง
นานวันยิ่งตราตรึง .. เฝ้าคำนึงยามห่วงหา
นาทีที่แล้วคิดถึง .. นาทีนี้คิดถึงมากกว่า
ฝังจนลึกในอุรา .. แม้ไม่เห็นหน้าก็ไม่เลือน
..............................................
29 สิงหาคม 2547 08:19 น.
ชมอักษร
ความห่วงหา .. อาทร .. ที่ซ่อนไว้
เต็มข้างใน .. หัวใจ .. อันไหวอ่อน
ได้แต่บอก .. ออกไป .. ผ่านบทกลอน
ใช้อักษร .. วอนเขา .. ให้เข้าใจ
อยากไปอยู่ .. ดูแล .. อย่างใกล้ชิด
แต่ก็ติด .. ความห่าง .. ที่ขวางไว้
เขาจะรู้ .. ดูออก .. สักเพียงใด
ความห่วงใย .. เขียนไว้ .. คงไม่พอ
อยู่คนเดียว .. เปลี่ยวเหงา .. เศร้าบ้างไหม
กินอย่างไร .. ใครหุง .. ปรุงให้หนอ
ยามเจ็บไข้ .. ใครหนา .. มาพะนอ
จะร้องขอ .. รอให้ .. ใครป้อนยา
ตื่นตอนเช้า .. ใครเล่า .. เฝ้าถนอม
ใครดมดอม .. หอมแก้ม .. แต้มใบหน้า
ให้เขามี .. รอยยิ้ม .. อิ่มอุรา
เมื่อกลับมา .. รอท่า .. หน้าประตู
อีกบ้านช่อง .. ห้องด้วย .. ใครช่วยกวาด
ความสะอาด .. ขาดไป .. ใครช่วยถู
ยามปวดเมื่อย .. เหนื่อยล้า .. ใครมาดู
มาคอยอยู่ .. บีบนวด .. ปวดบรรเทา
ยามเข้านอน .. อ้อนใคร .. ให้ห่มผ้า
ก่อนหลับตา .. หาใคร .. ไว้หยอกเย้า
หน้าผากนั้น .. ใครกัน .. จูบแผ่วเบา
จนถึงเช้า .. เขานั้น .. คงฝันดี
แต่จะบอก .. ออกไป .. อย่างไรหนอ
ได้แต่ขอ .. พ้อจันทร์ .. อย่าหันหนี
ให้จันทร์รู้ .. ดูแล .. เขาให้ที
ใจที่มี .. ดวงนี้ .. ฝากส่งไป
เป็นห่วงจัง .. หวังให้ .. เขาได้อ่าน
อาจไม่หวาน .. ปานหยด .. มดเมินใส่
แต่ฉันเขียน .. ทุกสิ่ง .. ล้วนจริงใจ
โปรดรู้ไว้ .. ไม่ว้าง .. อย่างที่เป็น
...........................................
ปล. ภาพนี้ .. น่ารักดีค่ะ .. ชอบมาก อยากแบ่งปันให้คนอื่นได้เห็นค่ะ ^__^
ยังไม่ได้ขออนุญาตเจ้าของอย่างเป็นทางการเลย ..แต่เคยบอกเอาไว้ว่าไม่หวง ..
( อยากทำแบบในภาพบ้าง อิอิ คิดแล้วเขินนนน .. )
หน้าส่วนตัว
857
