28 กรกฎาคม 2549 14:16 น.
ชมพูภูคา J.
สิ่งใดหลงเหลือไว้ในกองอิฐ
งามวิจิตรเลือนลางกลางฝุ่นผง
เคยทอดเงาเรื่อเรืองเลื่องลือองค์
พินาศลงแหลกยับกับเวลา
หรือสัจธรรมย้ำเตือนจงครุ่นคิด
อย่ายึดติดกับสิ่งใดให้ห่วงหา
คืนและวันผ่านพ้นฤาหวนมา
สายธาราไหลหลั่งไม่ยั่งยืน
ประสาอะไรกับหัวใจมนุษย์
ยิ่งยื้อยุดฉุดไว้ยิ่งขัดขืน
ต่างคนต่างชอกช้ำจำกล้ำกลืน
รอวันตื่นจากฝันร้ายได้สักที
จึงไม่ต่างจากเศษซากของชีวิต
วิปริตผิดแผกแตกวิถี
ร้องครวญคร่ำร่ำหาทุกราตรี
คราบชีวีในเรือนร่างที่พรางตา
แท้ที่จริงสิ่งใดเล่ายังเหลืออยู่
น่าอดสูดูเอาเขลาหนักหนา
เพราะความเชื่อจึงยืนหยัดในอัตตา
อนิจจาเหลือเพียงเถ้าที่เขาปลง
20 กรกฎาคม 2549 15:50 น.
ชมพูภูคา J.
มากเรื่องราว...เล่าขาน...ผ่านถึงหู
ตีแผ่ดู...ตอกย้ำ...น้ำคำเฉือน
แฉความหลัง...ครั้งเก่า...เข้ามาเตือน
อย่าเลอะเลือน...พลาดพลั้ง...ซ้ำรอยใคร
จอมลีลา...หน้ามน...เขาคนนั้น
วาดเชิงชั้น...พรรณา...น่าพิศมัย
กิตติศัพท์...ชื่อเสียง...เรียงร้อยไกล
ตราหน้าไว้...ใครคนนั้น...ให้พรั่นพรึง
คือข่าวคราว...ชาวบ้าน...เขาเล่าแจ้ง
ถ้อยแถลง...ฤาบิดเบือน...แชเชือนถึง
ครองฉายา...สารพัด...มัดติดตรึง
นั่งรำพึง...สั่นคลอน...ทอดถอนใจ
ฉันควรทำ...อย่างไร...ในเหตุนี้
ชนวนมี...มากมาย...ให้หวั่นไหว
แม้ความรัก...จะอบอุ่น...กรุ่นข้างใน
หากหัวใจ...หนาวสะอื้น...ทุกคืนเลย
18 กรกฎาคม 2549 14:33 น.
ชมพูภูคา J.
โบราณสอน...ของร้อน...อย่าลองเล่น
ยกประเด็น...เล่นกับไฟ...ใครอาจหาญ
เช่นแมงเม่า...หลงมัวเมา...ในเพลิงกาฬ
ท้ายแหลกลาญ...หายวับ...กับอัคคี
ท่ามกลางแสง...แสดแดง...สะบัดพลิ้ว
ระเรื่อยลิ่ว...ปลิวปราย...หลายหลากสี
ความเร่าร้อน...ซ่อนพิษร้าย...ในฤทธี
หลอกชีวี...หลงทาง...กลางแสงไฟ
แม้รู้เช่น...เห็นชาติ...ยังหาญกล้า
จึงก้าวขา...ท้าทาย...มิหวั่นไหว
ให้หลอมรวม...เลือดเนื้อ...ทั้งใจกาย
เป็นทาสไฟ...พลีไว้...ใต้เงามาร
ฤาจะเป็น...แมงเม่า...กับเขาด้วย
หลงระทวย...งวยงัน...กับฝันหวาน
เล่นกับไฟ...หลงระเริง...เพียงไม่นาน
ไฟคืบคลาน...แผดเผา...เข้าตาจน
17 กรกฎาคม 2549 17:16 น.
ชมพูภูคา J.
รักเอย...เคยไหม...ให้เข้มแข็ง
มีเรี่ยวแรง...กำลังใจ...ให้ฟันฝ่า
รักเคยไหม...อยู่เคียงข้าง...ทุกเวลา
รักแบบว่า...มีแต่ให้...ไม่เข้าใจ
รักเอย...เคยไหม...ไม่ให้ท้อ
ร่วมถักทอ...สานฝัน...สว่างไสว
รักเคยไหม...ได้อิ่มเอม...เต็มหัวใจ
รักอย่างไร...เคยไหม...ช่วยบอกที
คนมีรัก...ไม่มีทุกข์...มีหรือเปล่า
เห็นแต่เศร้า...เคล้าน้ำตา...ยามหน่ายหนี
หรือความรัก...ต้องเจ็บช้ำ...ถึงจะดี
รักแบบนี้...มันของแน่...แค่ไม่นาน
ฉันไม่รู้...ความรัก...คือสิ่งไหน
ทฤษฎีใด...บอกได้...ช่วยไขขาน
ให้คนโง่คนหนึ่ง...ซึ่งดักดาน
ได้พบพาน...เห็นแจ้ง...ในรักจริง
17 กรกฎาคม 2549 14:04 น.
ชมพูภูคา J.
หลับเถิดหนาแก้วตาฟังเสียงกล่อม
เพื่อเจ้ายอมให้หมดแม้อกไหม้
รักเจ้านี้ไม่ยอมให้ห่างไกล
กอดเจ้าไว้ซุกอกอุ่นที่คุ้นเคย...
ทางข้างหน้ามีขวากหนามมิท้อสู้
คอยอุ้มชูถนอมรักโอ้อกเอ๋ย
อย่าดื้อรั้นฟังเถิดหนาอย่าละเลย
คำที่เอ่ยว่ารักเจ้าเท่าชีวา...
ขอดวงใจน้อยน้อยอย่าร้องไห้
เจ้าอยากได้สิ่งใดจะเพียรหา
เก็บดวงดาวเรียงร้อยแทนมาลา
เพื่อแก้วตาขวัญใจได้ฝันดี...
หน้าส่วนตัว
1031
