3 เมษายน 2550 12:23 น.
ชมพูภูคา J.
ดอกไม้บานหลังฝน
เรื่องร้อนรนละลายหาย
เส้นสีทอเรียงราย
เปล่งประกายเรียวรุ้งงาม
บุปผาบานชูช่อ
ล้อลมรอมิเกรงขาม
ผีเสื้อใต้ฟ้าคราม
บินติดตามเข้าเคล้าคลอ
สายลมยังโบยโบก
ใครเศร้าโศกแลทดท้อ
ความหวัง ฤา รั้งรอ
อย่าตัดพ้อโชคชะตา
ดอกไม้ยังเบ่งบาน
ทำห้าวหาญต้านฝนฟ้า
ยืนทระนงสู้ยิบตา
ถึงเวลา แค่ร้างโรย
30 มีนาคม 2550 09:49 น.
ชมพูภูคา J.
ประชาชนพิกลพิการ
สมานฉันท์คือคำกล่อม
ท่าทีที่รอมชอม
เบื้องหลังล้อมฤายอมความ
ใครเล่าไปสู่รู้
ทนอดสูอยู่แดนสยาม
พวกมากลากดึงตาม
ไร้นิยามประชาชน
ทรราชย์ตามหลอนหลอก
ไอ้ขี้ครอกจอมล่องหน
ข้าทาสพล่านร้อนรน
ทำสับสนป่วนทั่วเมือง
อนิจจาประชาไทย
สวมหัวใจใส่เสื้อเหลือง
มันจ้วงจาบทำหยาบเคือง
ไร้เสื้อเหลืองชำเลืองแล
ชนไทยในยามนี้
สามัคคีมิพ่ายแพ้
ร้าวฉานช้ำดวงแด
แผ่นดินแม่สั่นสะเทือน
ฤา ประชาชน... จะพิกลพิการ
ร้องขับขานลำนำเถื่อน
ลูกหลานพาลเลอะเลือน
คำอ้างเกลื่อน...เพื่อประชาชน
28 มีนาคม 2550 13:29 น.
ชมพูภูคา J.
คนเลวคนป่วนกวนเมือง
ฟูเฟื่องคิดการณ์ฉ้อฉล
น้ำเลี้ยงท่อใหญ่เปรอปรน
ดิ้นรนคนชั่วคืนรัง
อสรพิษอยู่ไหนย่อมไม่ซื่อ
คิดคดเลื่องลือโอหัง
วาทะกลอกกลิ้งน่าชิงชัง
ทำขึงขังเที่ยวร่อนนอนต่างแดน
ผลงานสรรสร้างกลยุทธ์
น้ำลดตอผุดผิดแผน
กลยุทธ์โคตรโกงเผยแทน
สุดแสนเสียดแทงคนไกล
หากคิดกลับมาทวงคืน
กล้ำกลืนฉุกคิดได้ไหม
ขอร้องหากรักแผ่นดินไทย
ยั้งไว้อย่าได้กลับมา
26 มีนาคม 2550 12:56 น.
ชมพูภูคา J.
ถ้าเธอหลับตา
สูดลมหายใจแผ่วเบา
ค่อยๆ ปล่อยให้กลิ่นหอมกำซาบซ่าน ทีละน้อยๆ ผ่านเข้านาสิก
รำลึกถึงความอ่อนหวานของกลีบดอกไม้บางเบาสีชมพูอ่อนระเรื่อ
ที่กำลังพัดพลิ้วอยู่บนกิ่งก้าน ดูร่าเริง ยามเอนลู่ลม
ละอองไอน้ำอณูเล็ก ๆ จับตัวเป็นเก็จแก้วแวววับ
เกาะตัวกระจายทั่วกลีบสีชมพูอ่อนนุ่มนั้น
บางดอกปลิดปลิวจากขั้ว ลอยล่อง เกลื่อนกล่น
แลดั่งท่องอยู่กลางสวนสวรรค์
ความเย็นชุ่มชื้นของอากาศ แผ่ตัวไปทั่วอาณาบริเวณ
เหม่อมองผืนฟ้า และดวงดาวนับล้านดวง
ส่องแสงระยิบระยับวับวาว
ทอทาบท้องฟ้าค่ำคืนนี้
กระไอหมอกอ่อนโยน คลี่ขจายครอบคลุม พื้นโลก
ดุจโอบอุ้มสรรพชีวิตที่เหนื่อยล้าได้พักพิงเรือนกาย
ไม่ต่างกับนอนทอดร่างอยู่บนปุยเมฆ ณ สวรรค์ชั้นไหนสักแห่ง
มีเพียงเสียงหริ่ง หรีด เรไร เป็นเพื่อนแก้เหงา
และดาวบนฟ้า เฝ้ายาม ให้หัวใจเรา ได้นอนหลับฝันดี
ทั้งหมดนี้ แค่เพียงเธอหลับตา แล้วก็นึกเอา ... เท่านั้น
22 มีนาคม 2550 12:50 น.
ชมพูภูคา J.
สุดแผ่นดินเปลี่ยวดายปลายด้ามขวาน
ชาวประชาร้าวรานน้ำตาร่วง
ไฟลุกโหมเร่าร้อนแสนหนักหน่วง
แผดเผาทรวงล่วงผ่านเนิ่นนานวัน
กี่ชีวิตปลิดปลิวคล้ายใบไม้
ร่วมอาลัยด้วยหัวใจสุดโศกศัลย์
สถานการณ์เลวร้ายทุกคืนวัน
เข้าห้ำหั่นเนืองนองพี่น้องไทย
แม้หยิกเล็บไม่พ้นคงเจ็บเนื้อ
ขอชาติเชื้อผองเราอย่าหวั่นไหว
บนปฐพีถิ่นนี้ใช่อื่นไกล
ล้านดวงใจหลอมรวมร่วมชะตา
ด้วยยามนี้ด้ามขวานร้าวรานหนัก
โจรคึกคักหมายมาดปรารถนา
ปลุกมวลชนแอบอ้างพลังศรัทธา
ใยเข่นฆ่าไม่ละศาสนาใด
ถึงใบไม้ ใบสุดท้าย จะสูญสิ้น
เลือดหลั่งริน น้อมกาย ขอมอบให้
ชีวิตนี้ พลีแล้ว ด้วยหัวใจ
สุดเขตไทยจะรักษ์ไว้...สุวรรณภูมิ
หน้าส่วนตัว
1584
