13 พฤษภาคม 2550 13:59 น.
ชมพูภูคา J.
หยาดน้ำค้างโปรยปรายในสายหมอก
ระลอกคลื่นคลี่คลุมทั่วขุนเขา
เอื้อมมือคว้าหายวับไปกับเงา
ฤาความเหงาซ่อนเร้นมิเว้นวัน
..............................................
ขอซอกซอนเรื่อยไปไม่รู้ทิศ
ไม่ยึดติดปล่อยวางเส้นทางฝัน
ไม่ขออยู่สู้ทนจนนิรันดร์
ไม่มุ่งมั่นฟันฝ่าคว้าสิ่งใด
.................................................
ซุกกายแนบแอบหัวใจให้ไออุ่น
รออรุณรุ่งเช้าเข้าโลมไล้
เมื่อแสงทองทาบทอขอบฟ้าไกล
ความหวั่นไหวลอยลับกับเวลา
...................................................
หยาดน้ำค้างสิ้นสลายพร้อมสายหมอก
ความช้ำชอกบอกลาอย่าโหยหา
ชีวิตนี้ขอชดใช้ทุกสิ่งที่ผ่านมา
หยาดน้ำตาแห้งหายสุดท้าย...พอ
29 เมษายน 2550 16:39 น.
ชมพูภูคา J.
อันสัตว์บกสี่ขานัยน์ตาเศร้า
มีสองเขาโง้งเงื้อมน่าเกรงขาม
อยู่ประจำท้องทุ่งทุกโมงยาม
ด้วยชื่อเสียงเรียงนามว่า ควายไทย
กาลครั้งหนึ่งเนิ่นนานผ่านมาแล้ว
พ่อควายแก้วเพื่อนยาช่วยหว่านไถ
พอเช้าตรู่เร่งรุดก่อนใครใคร
มีวินัยแข็งขันหมั่นอดทน
เจ้าก้มหน้าก้มตาทำงานทั้งเช้าค่ำ
คำน้อยมิเคยพร่ำเลยสักหน
เหน็ดเหนื่อยควายสู้ยอมผ่อนปรน
อดและทนให้คนเขาเปรียบเปรย
โง่เหมือนควาย ควายคงสงสัย
ฉันโง่ตรงไหนวานช่วยเฉลย
โดนถากถางสรรคำมาหยามเย้ย
โธ่เพื่อนเอ๋ย...เกิดเป็นควายสบายกว่าคน
23 เมษายน 2550 23:01 น.
ชมพูภูคา J.
หยุดเสียที หยุดไว้หัวใจ
หยุดความหวั่นไหว หยุดไว้เสียบ้าง
หยุดเสียเถิด ฝันเฟื่อง อันเลือนลาง
โปรดปล่อยวาง พักบ้าง หัวใจ
ทอดกายนอน ร้อนนัก กับเรื่องร้าย
ฟ้าพร่างพราย ดวงดาว วิบไหว
หลับตาเถิด ที่เหนื่อยล้า ปล่อยร้างไกล
เคยเหน็บหนาว หัวใจ จะบรรเทา
หยุดไว้ก่อน วันเวลา อันว้าวุ่น
สายลมละมุน อุ่นไอ ช่วยคลายเหงา
หลบรักร้อน อ่อนล้า ค่อยแบ่งเบา
รอยยิ้มเศร้า จืดจาง บ้างบางครา
หยุดไว้ก่อน ถ้ารู้ จงหยุดไว้
พักหัวใจ เยียวยา พักรักษา
หยุดไว้ก่อน สักช่วงหนึ่ง กาลเวลา
หยุดน้ำตา หวนไห้ หยุดไว้ก่อน
18 เมษายน 2550 23:39 น.
ชมพูภูคา J.
หนาวเนื้อห่มเนื้อจึงหายหนาว
หนาวหนาวร้อนร้อนนอนหวั่นไหว
ค่ำคืนฝืนข่มขมอกใจ
เดียวดายไร้กายใกล้ชิดกัน
เหม่อมองโพ้นฟ้านกกาเอ๋ย
อย่ายั่วเย้ยเหยียดหยามทำเยาะหยัน
โผผินบินคู่อาบแสงจันทร์
ถ้อยรำพันกระซิบแว่วแผ่วพลิ้วลม
เหนื่อยแสนเหนื่อยเรี่ยวแรงแสร้งแข็งขืน
แววตารื้นกล้ำกลืนความขื่นขม
เจ็บแสนเจ็บหมองไหม้นัยคารม
ยอมจ่อมจมสิ้นความหมายที่เคยมี
ฝืนเด็ดเดี่ยวแหงนเงยใช่เย้ยฟ้า
กลั้นน้ำตาอย่าไหลรินให้สิ้นศรี
จะเหน็บหนาวเพียงไหนร้ายเท่าทวี
จงยินดีแม้น้ำตาล้นห้องใจ
7 เมษายน 2550 02:51 น.
ชมพูภูคา J.
ทบทวนก่อนสักทีดีไหม
ปล่อยวางหัวใจลงเสียบ้าง
แม้ยามนี้มืดมนหนทาง
อ้างว้างร้างไร้จุดยืน
ใครเลยมิเคยร่ำไห้
ปวดร้าวใจใครเล่าจะฝืน
ล้วนร่ำร้องเจ็บช้ำจำกล้ำกลืน
เคยขมขื่นคืนค่ำน้ำตาริน
ทบทวนก่อนเถิดนะคนดี
ราตรีนี้แสงดาวพร่างพราวฟ้า
เพียงเธอหลับตาใต้เงาดวงดารา
ขอนิทราเสียก่อนยอดดวงใจ
ฉันก็เคยเจ็บช้ำมาก่อน
ร้าวรอนเหลือเกินเธอรู้ไหม
หากวันนี้น้ำตาแห้งเหือดหัวใจ
มิสิ้นไร้เรี่ยวแรงก้าวเดิน
หน้าส่วนตัว
1573
