" คุณยิหวา รับพัสดุด้วยครับผม " เสียงหนุ่มไปรษณีย์เรียกฉันให้ออกไปรับพัสดุ " โห อะไรกันเนี่ยะ กล่องเบ้อเร่อเลย ของวาแน่นะคะ ? " ยิหวาอุทานพลางเซ็นชื่อรับพัสดุ แปลกใจไม่ใช่น้อยเลย " ครับของคุณยิหวา ส่งมาจากทางใต้ด้วยนะครับ สงสัยระเบิดมั้ง " " อย่าเพิ่งรีบแกะกล่องนะครับ ให้ผมไปไกลห่างรัศมีสัก500เมตรก่อนแล้วกันนะครับ " หนุ่มไปรณีย์ไม่วายที่จะล้อเล่นกับยิหวา รู้จัก ทักทายกันมานาน แม้ไม่เคยรู้ชื่อเขา แต่เพราะความมีน้ำใจให้กันและกัน ต่างยิ้มให้กันฉันมิตรร่วมโลกใบเดียวกัน " อะไรน่ะวา ใครส่งอะไรมาให้ กล่องใหญ่จัง " พี่รองถาม " ไม่รู้ซิ หนุ่มจากที่ไหน ส่งอะไรมาให้หว่า ยัง งง ? " ยิหวายังแปลกใจนิดๆ แต่แล้วก็ถึงบางอ้อ เมื่อแกะกล่องพัสดุใบนั้นออกมา "อ่อ.. คุณลุงชอบ ส่งมาจาก อ.กาญจนดิษฐ์นี่เอง " ยิหวาอมยิ้มนิดๆเมื่อเห็นชื่อลุงชอบ ก็ลุงชอบท่านนี้เป็นเพื่อนร่วมเป็นร่วมตายกับเตี่ยสม้ยหนุ่มๆ ทั้งเตี่ยของฉันและลุงชอบต่างสร้างวีรกรรมไว้เยอะแยะมากมาย ลุงชอบบอกว่า ท่านเป็นหนี้ชีวิตเตี่ยตอนสมัยหนุ่มๆ (เรื่องอะไรนั้นค่อยเล่าทีหลังค่ะ) " ไหน เปิดดูซิวา ลุงชอบส่งอะไรมาให้วา ? " พี่สางคนรองคงอยากรู้อยากเห็นเช่นกัน " ฮั่นแน่ะ .. อยากรู้ล่ะซี จ่ายก่อนสองร้อยค่าเปิดซอง 5555 " " มะเหงกแน่ะยัยวา .. " ทั้งยิหวาและพี่รองต่างลุ้นระลึก เอ๊ย ลุ้นระทึกว่า ภายในกล่องพัสดุนั้นเป็นอะไรกันแน่นะ อยากรู้จัง มาช่วยยิหวาลุ้นหน่อยซิคะ อิอิ ...
วา มาถึงไหนแล้วล่ะ ? " พี่เมี่ยงคำ ถามเบาๆทางโทรศัพท์ขณะที่ยิหวานั่งบนรถเมล์สาย....... ...สายเสมอ อิอิ วา มาได้ครึ่งทางแล้วค่ะพี่ อีกสัก 30 นาที วาคงไปถึงค่ะ ยิหวาตอบออกไป จ๊ะๆ ได้ๆ งั้นพี่ไปนั่งรอที่ริมน้ำ ในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์แล้วกันนะจ๊ะ พี่เมี่ยงคำพูดเพราะๆเสมอสำหรับยิหวา 30 นาทีผ่านไปไวเหมือนโกหก อิอิ ตกลงว่า ไปวัดโพธิ์นะวา เดินไปแป๊บเดียว แค่ 5ป้ายรถเมล์เองน่ะ ไหวไหมเนี่ยะเราน่ะ ไหวคะ .. แค่ 5 ป้ายรถเมล์(เอง) ยิหวาตอบ พลางลอบกลืนน้ำลาย อิอิ ก็เห็นวาชอบไปวัด หาข้อมูล ถ่ายรูปไง พี่เลยอยากพาวาไปวัดโพธิ์ไง สวยดีนะ
5 ป้ายรถเมล์ของพี่เมี่ยงคำ เหมือนไกล เหมือนเหนื่อย แต่จริงๆแล้วไม่ไกลอย่างที่คิดไม่เหนื่อยอย่างที่คาดเอาไว้ เพราะสองข้างทางมีสิ่งให้น่าตื่นตาตื่นใจได้ตลอดเวลา ไม่ว่าศูนย์พระเครื่องชื่อดังย่านท่าพระจันทร์ ร้านอาหารต่างๆในย่านนั้น เดินลัดเลาะเข้าออกตรอกซอกซอยดูวิถีชีวิตริมแม่น้ำเจ้าพระยา โน่น ร้านทำฟันปลอม อยู่ปากทางเข้าร้านอาหารลานเท ..ด้านซ้ายมือนั่นก็เป็นวัดมหาธาตุฯ เดินเรื่อยเปื่อยมองสองฝากฝั่งถนน จนกระทั่งถึงป้ายรถเมล์ที่ท่าช้าง ที่นี่มีสินค้าแบกะดินวางบนทางเท้าขายเยอะแยะมากมายไปหมด ไม่ว่า เสื้อผ้า อาหาร ผักสด ผลไม้ตามฤดูกาล หรือสินค้าจุ๊กจิ๊กสำหรับวัยรุ่น ยิหวาแอบคิดในใจ เดี๋ยวขากลับต้องย้อนกลับมาถ่ายรุปอีกสักครั้ง ก็เห็นว่าสินค้าต่างๆสวยดีน่ะ ครั้นจะถ่ายตอนนี้เลยก็กระไรอยู่ เกรงใจพี่เมี่ยงคำ เพราะความตั้งใจจริงๆของพี่เมี่ยงก็คือ วัดโพธิ์ เหนื่อยไหมวา ร้อนไหม ?" ...พี่เมี่ยงถามด้วยความห่วงใย ทั้งๆที่ตัวเองเพิ่งจะสร่างไข้มาหมาดๆ ไหวคะ ไม่ต้องห่วง พี่เมี่ยงซิ เพิ่งหายป่วย มาเดินตากแดดร้อนๆอีก " พี่น่ะ หายดีแล้วล่ะ เห็นวามีความสุขในสิ่งที่วาชอบ พี่ก็สุขใจแล้วจ้า " กำลังใจแอบใส่ความหวานมีให้นิดหนึ่งจากพี่เมี่ยง ห้ามอิจฉาล่ะ อิอิ .
( ฉ า ง น้ อ ย ท ะ เ ล ไ ร้ ค ลื่ น )
........เป็นเวลาสี่เดือนแล้วซินะที่พี่ชายฉันจากบ้านต่างเมืองไปอยู่แดนไกล ป่านนี้พี่ชายคนดีจะเป็นอย่างไรบ้างไหมหนอ กินอิ่ม นอนหลับบ้างหรือเปล่า
พี่ชายจะหนาว ร้อน หรือเย็น เป็นเช่นไรอยากรู้จัง นึกถึงวันแรกก็ใจหาย วันที่พี่ชายมาบอกว่า.. " วา วีซ่าของเราผ่านแล้วนะ " คำว่า เรา พี่ชายใช้แทนตัวเองเสมอๆ พี่ชายพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆไม่มีแววตื่นเต้นดีใจ พี่ชายคงกำลังสับสน ว่าจะไปดีหรือไม่อย่างไร ทั้งๆที่ตอนแรกๆพวกเราสี่คนพี่น้องลุ้นกันแทบตาย ขอให้วีซ่าผ่านไวๆ ฉันรุ้ พี่ชายมีความใฝ่ฝันรักในอาชีพที่เขาทำ เขาได้สั่งสมประสบการณ์มามากพอควร เพียงแต่ในเมื่อโอกาสมาเยือน พี่ชายมีความตั้งใจว่าจะลอง ไปใช้ประสบการณ์ชีวิตนอกบ้านต่างเมืองดูบ้าง " ดีแล้วละ ไปทำงานที่โน่นเถอะ อาจจะดีกว่าที่บ้านเราขณะนี้ ไม่ต้องห่วงน้องๆน่ะ อยู่กันได้สบายมาก " วา บอกพี่ชายไปแบบนั้น จริงๆแล้วพี่ชายก็คงใจหายเหมือนกัน ไม่เพียงแต่พี่ชายหรอกนะที่ใจหาย พวกเราสามคนพี่น้องก็ใจแป้วไปหน่อยหนึ่ง พวกเราสี่คนพี่น้องต่างนิ่งอึ้งไม่มีใครกล่าวอะไรออกมาสักคำ กลัวเหลือเกินว่า น้ำตาจะรินไหลด้วยความใจหาย " เราไม่ไปได้ไหมนี่ ? " พี่ชายถามพลางหัวเราะกลบเกลื่อน ความรู้สึกสับสนภายในใจตัวเอง " บ้าซิ วีซ่าผ่านแล้วนะ กว่าพี่จะผ่านมาจุดนี้ได้ เพราะความตั้งใจของพี่ไม่ใช่เหรอ " วา คุยกับพี่ชาย พี่ชายนิ่งเงีบย ยอมจำนนต่อเหตุและผลของน้องสาวคนนี้ ...
สารพัดคำพูดจากพี่ชาย เป็นครั้งแรกกระมังที่พี่ชายเห็นวาเป็นคนสำคัญ ถามโน่น ถามนี่ตลอด วาได้แต่แอบอมยิ้มคนเดียว อิอิ แค่นึกขำในใจน่ะ " เฮ้ย เอาไปทำไม ชุดนอนนะ ที่โน่นเมืองหนาวจะตายไป ต้องชุดหนาๆซิ " " มีดโกนน่ะ เอาไปเผื่อเลยเยอะๆ หนวดของตัวเองขึ้นไวจะตายไป " " ถุงเท้าเหรอ เอาไปเลย 7 คู่ 7วันพอดี เนอะ " " ไม้แขวนเสื้อไม่ต้องเอาไปมั้ง..ไม่รู้ (ว่ะ) " " กางเกงยีนส์หนาๆเอาไปเยอะๆเลย ที่โน่นแพงด้วยนะ " " อ่อ..ยาจำเป็น ของส่วนตัวอย่าลืมล่ะ แยกไว้ต่างหากด้วย " " ตั๋วเดินทาง หนังสือเดินทาง วีซ่า สมุดบันทึก เก็บดีๆอย่าให้หายล่ะ " " ...รู้แล้วน่ะ บอกอยู่ได้ น่ารำคาญ " ประโยคสุดท้ายเป็นคำพูดของพี่ชาย ยิหวารู้ เขาพูดตัดบท(และตัดความรำคาญ)ไปยังงั้นเอง ..
ตอนแรกแค่น้ำตาซึม แต่สุดท้ายพี่ชายก็เสียน้ำตาออกมาจริงๆ อิอิ วา ที่ว่าใจแข็งแล้วยังต้องเบือนหน้าหนีแอบกลั้นน้ำตาเอาไว้ ไม่อยากให้พี่ชายเห็นว่า น้องสาวนั้นอ่อนแอ เสียงประกาศเรียกผู้โดยสารเข้าไปด้านในเพื่อรอขึ้นเครื่อง ยิหวาแตะไหล่พี่ชายเบาๆพลางพยักหน้าแต่ไม่มีคำพูดใดๆออกมา เพียงฝ่ามือสัมผัสเบาๆไม่ต้องเสกสรรค์คำพูด ไม่ต้องกล่าวเรียงร้อยถ้อยคำใดๆมาเอ่ยอ้าง แต่ฉันคิดว่าพี่ชายคงรู้ โปรดจงรับรู้นะ น้องสาวคนนี้ยังรักและรอการกลับมา ของพี่ชายคนนี้เสมอ
ส่งยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจากลา " ไปเถอะ โชคดีล่ะ " พี่ชายเดินหายลับไปกับกลุ่มนักเดินทาง ซึ่งแต่ละคนอาจมีเป้าหมายต่างกัน บางคนอาจมีจุดมุ่งหมายของชีวิตที่ไม่เหมือนกัน พวกเขาเหล่านั้นจะเดินทางไปไหนกันนะ จะมีใครสักคนไหนที่จะเป็นเพื่อนร่วมทางกับพี่ชายของวา ..
แล้วพี่ชายจะก้มมองเราผ่านกระจกใสบนเครื่องบินหรือเปล่านะ ฉันนั่งคิดๆแล้วก็ใจหายนิดๆ ครั้นนึกถึงเยาว์วัยในวันวาน " น้องๆ มาดูเรือบินเร็ว " เสียงพี่ชายเรียกพี่ๆน้องๆมาดูเครื่องบินด้วยความตื่นเต้น เด็กบ้านนอกอย่างพวกเราจะ ตื่นเต้นดีใจทุกครั้งที่เห็นเครื่องบิน บินผ่านน่านฟ้า หน้าบ้านเราแล้วแหวกว่ายหายไปในกลุ่มเมฆสีขาวบ้างหม่นบ้าง ยิ่งถ้าเป็นกลางคืนด้วยแล้ว จะเห็นแสงไฟระยิบระยับจาก เครื่องบินส่องประกายลงมาน่าชม เด็กๆก็จะวิ่งตามแสงไฟนั้น จนสุดสายตากันเลยทีเดียว
" พี่ชาย ทำไมเรือบินถึงลอยได้ ? " ฉันเคยถามด้วยความอยากรู้ หลากหลายคำถาม มีให้พี่ชายได้ปวดหัวเสมอๆ ครั้งเยาว์วัยในวันวานฉันและพี่ชายมีโอกาสได้แค่แหงนมองเครื่องบิน แต่ค่ำคืนนี้แล้วที่พี่ชายมีโอกาสได้นั่งเครื่องบินไปเมืองนอกแดนไกล สุดท้ายพี่ชายก็สมหวังอย่างที่ตั้งใจไว้จริงๆด้วย " แล้วเราจะเอาโน๊ตบุ๊ครุ่นใหม่มาฝากนะ " พี่ชายเคยพูดเย้าฉันครั้งก่อน " ไม่ล่ะ เอาจิงโจ้ตัวโตๆดีกว่า " จริงๆแล้วใจฉันไม่หวังอะไรจากพี่ชายเลย ขอเพียงให้พี่กินอิ่มนอนหลับ ทำงานด้วยความสุขกายสบายใจ น้องสาวคนนี้ก็มีความสุขแล้ว ..
แก้วกาแฟสีเทาหม่นใบโปรดใบนั้นวางสงบนิ่งที่เดิม เขาก็คงรอการกลับมาของพี่ชายอีกเช่นกัน วันแรกที่พี่ชายเดินทางไปแล้ว ทุกอย่างเงียบเหงา กระนั้นฉันก็ยังคงทำทุกอย่างด้วยความเคยชิน แม้แต่ชงกาแฟยามเช้าวางไว้ให้พี่ชาย กาแฟแก้วนั้นส่งกลิ่นหอมกรุ่นเย้ายวนจมูก ควันลอยอ้อยอิ่งโชยจากแก้วใบนั้นแล้วล่องลอยหายไปในที่สุด ฉันนึกขึ้นได้ พี่ชายไม่อยู่แล้วนี่นะ รอยยิ้มเหงาๆผุดขึ้นที่มุมปากนิดหนึ่ง ใช่ซินะ ...พี่ชายไปไกลลิบแล้วนี่ ..
เธอ..ฉัน..ต่างมีแก้วน้ำคนละใบ แต่ละใบ..สวย..ใส..เปราะบาง เวลาผ่านไป..แก้วที่เคยใส..กลับหมองหม่น มีสิ่งรอบข้าง..มากระทบกระแทกมากขึ้น และแล้ว..แก้วที่เคยสวย..กลับมีร่องรอยขีดข่วน จนกระทั่ง..เวลาผ่านไป..นานเข้า..นานเข้า.. แก้วใบนั้น..ก็มีรอยร้าว..ในที่สุด ..แก้วที่มีรอยร้าว..สักวันมันคงแตก.. .
หัวใจ..ความรัก..ดั่งแก้วใส..ที่อยู่ในมือ อาจจะอ่อนไหว..อ่อนแอ..เปราะบางต่อสิ่งที่มากระทบ เธอ..ฉัน..เคยยึดมั่นในสัญญา จะดูแลหัวใจ..ของกันและกัน แต่บางครั้ง..หัวใจคนเรา..ก็เหมือนแก้ว เมื่อเกิดรอยร้าว..ก็ยากจะประสานให้เหมือนเดิม .
( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )
( ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต) " ไอ้วาน่ะใจร้อน ชอบทำตัวหัวหมอ ทำใจนักเลงเหมือนเตี่ยมัน สักวันเหอะ จะรู้สึก " ประโยคนี้หวนกลับเข้ามาในความทรงจำอีกครั้ง หลังจากห่างหายเนิ่นนานไปแล้วครั้งหนึ่งสมัยอยู่บ้านต่างจังหวัด ฉันไม่เข้าใจ ทำไมนะ แค่เราเอาตัวรอด รักษาผลประโยชน์ของตัวเอง เผลอๆยังรวมไปถึงคนอื่นด้วย การที่เราพูดอะไรที่ถูกต้อง ทำไมเขาชอบมองว่า คนใต้หัวหมอ นั่นซิ ทำไมต้องมาเน้นคำว่า คนใต้ด้วยนะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ คนใต้หัวหมอ อย่างงั้นเหรอ ไม่หรอก สถานการณ์รอบข้างต่างหากทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นมา เหตุเกิดเพราะว่า พี่ชายโทรไปหาเตี่ยที่บ้านต่างจังหวัดนั่นเอง " เตี่ย แย่แล้ว ไอ้วามันไปมีเรื่องกับพวกวินมอไซค์ปากซอย " เสียงพี่ชายร้อนรนโทรไปฟ้องเตี่ย " เหรอ..เออดีแล้ว ให้มันได้รู้รสชาตของชีวิตซะบ้าง ฮ่าๆ " เตี่ย พูดเหมือนไม่สนใจต่อคำฟ้องของพี่ชาย แต่พอรุ่งเช้า เตี่ยมายืนยิ้มเผล่หน้าประตูบ้าน นั่นหมายถึงว่า เตี่ยยังห่วงลูกสาวคนนี้อยู่เหมือนกัน " ไหนๆ ไอ้ตัวไหนที่มันบังอาจมีเรื่องกับลูกสาวเตี่ย ? " " เตี่ยน่ะ ชอบให้ท้ายยัยวานัก มันถึงได้เหลิงไม่กลัวใคร " พี่สาวคนโตต่อว่าเมื่อเจอหน้าเตี่ย " เขาเรียกว่า รักษาและปกป้องศักดิ์ศรีของคนใต้เว้ย เราคนใต้ตัวดำก็จริง แต่ใจไม่ดำอย่างคนบางคนในเมืองหลวงนะ คนใต้ไม่เคยไปรังแกใครก่อน แต่ถ้าใครมารังแก อย่าไปยอมนะลูก " ประโยคสุดท้าย เตี่ยหันมาพูดกับฉันอย่างรู้กัน ...
เช้าวันนั้น เตี่ยมาถึง ก็เดินไปมา 2 - 3 รอบระหว่าง วินมอเตอร์ไซค์หน้าบ้านฉัน แต่ไร้วี่แววคนที่มีเรื่องกับฉัน " เอ่อ...ขอเชิญไอ้วา เอ๊ย คุณชื่อวา ไปคุยที่ สน......หน่อยครับ " รถหวอตำรวจเข้ามาจอดนิ่งสนิทที่หน้าบ้าน ตำรวจนายหนึ่งเดินมาหน้าบ้านถามหาคนชื่อ " วา " ( งานเข้าแล้วไหมล่ะยัยวา อิอิ ) พี่ๆ 3คน มองหน้ากันเลิ่กลั่ก แต่เตี่ยยังคงนั่งนิ่งสงบ " หนูเองคะ ชื่อวา ทำไมคะ มีอะไรคะ ? " ยัยวายังแกล้งทำหน้าซื่อ(บื้อ) ถามไปอย่างงั้นแหละทั้งที่รุ้ต้นสายปลายเหตุดี " อ้าว ..ผู้หญิงหรือครับ ผมคิดว่า ผู้ชาย แหะ..แหะ.." ตำรวจนายนั้นทำหน้างงเล็กน้อยถึงปานกลาง พลางยิ้มแหยๆ " ผู้หญิงแล้วทำไมล่ะ ตีหัวคนไม่ได้หรือไง " ยิหวาพูดด้วยอารมณ์พาลพาโล จึงโดนพี่สาวคนรอง หยิกเข้าให้ที่ซี่โครงด้านขวา " ตำรวจก็ดีแต่คดีอย่างงี้ จับหมวกกันน๊อค จับไพ่ ทีคดีอื่นปล้นฆ่า เคยจับได้บ้างไหมล่ะ " ยิหวายังไม่เลิกพาล คราวนี้พี่สาวคนโตเขม็งตาเขียวใส่ " เอ่อ..ขอเชิญไปคุยกันที่ สน...ดีกว่านะครับ ขอเชิญขึ้นรถครับผม" ครั้งที่สองที่ตำรวจเอ่ย " ไม่ต้องเอารถตำรวจมารับหรอก ไปเองได้ รับรองไม่หนี ต้องใส่กุญแจมือด้วยไหมล่ะ ? " ยัยวา ยังโมโหไม่หาย " ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับคุณวา เดี๋ยวเจอกันนะครับ " " เจอซิ นั่งแท็กซี่ไปเองได้ " " เตี่ยไม่ต้องไปนะ เดี๋ยววาไปกับพี่สาวสองคนเอง ไว้วาโดนอุ้มลงถังแดง เตี่ยค่อยตามไปนะ " ยิหวา ยังไม่วายทะเล้นกับเตี่ย อิอิ " อ้าวๆ เฮ้ยๆ พี่สองคนไม่ไปไม่ได้เหรอวา " พี่สาวสองคนอิดออด " จะไปไหม....ห๋า... " คราวนี้ยิหวาตาเขียวใส่พี่ๆสองคนบ้างแล้ว " ไปก็ไป " ....... พี่สาวสองคนไปแบบอ่อยๆหมดแรง อิอิ ..
( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฉางน้อย
Lovings
ฉางน้อย เลิฟ 1 คน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฉางน้อย
Lovings
ฉางน้อย เลิฟ 0 คน
หน้าส่วนตัว
4634
