27 ธันวาคม 2548 03:12 น.
ฉางน้อย
คืนแรมดึกไร้ดาวพราวกระจ่าง
ดวงหนึ่งลางเลือนลับพยับหน้า
ทิ้งคนหมองไม่สิ้นรินน้ำตา
อยากรุ้ว่า ถวิลสิ้นคราใด
.................
ดึกคืนไหนใจงามความว่างเปล่า
ในอกเราเป็นเจ้าเรือนเหมือนคืนก่อน
ไม่ต้องถามความนัยใครตัดรอน
อกสะท้อนอ่อนไหวทำไมกัน
...............
ไม่คิดว่าอะไรให้สลาย
ขอให้ชายตาพักหนักคิดอ่าน
สุขกับสิ่งที่ปองตามต้องการ
ทรมานสิ่งไม่เห็นไม่เป็นจริง
..............
อะไรคือสิ่งร้ายทำลายหญิง
เท็จหรือจริงกระจ่างกลางใจพี่
ความรุ้สึกแค่คิด...มิตรไมตรี
มาวันนี้ว่าพัง ..ช่างสรรคำ
...............
โลกมิได้อ่อนไหวแต่ซ่อนแข็ง
คนพึงจำสำแดงทุกแห่งที่
อ่อนไหวไม่อ่อนแอเพียงแค่นี้
ทางยังมีเรียนรู้ไกลไยยอมแพ้
..............
สตรีคือพิสุทธ์ดุจเข็มทิศ
นำชีวิตวิกฤตพ้นเสมอ
สมาธิกล้าปัญญาเกิดล้ำเลิศเลอ
ตัวตนเธออยู่ที่ไหน...ขอใคร่ครวญ
...............
อยุ่ที่ในใจเธอเสมอจิต
ไม่เคยคิดมุ่งร้ายทำลายขวัญ
บางคนเกิดมาเพื่อใจให้แบ่งปัน
ความผูกพันธ์ฉันท์มิตร...คิดถึงมิวาย
...............
อยู่ตรงที่มีใจใสสะอาด
ธรรมชาติมิบาดใจใครเป็นแผล
มิต้องหวาดกลัวภัยใครรังแก
ชนะแพ้ได้แค่นี้...ธุลีดิน
.................
โลกในนี้คือชีวิตอิสระ
มีพรากละธรรมดาอย่าปั่นป่วน
ผิดที่ใจคนไม่จริง..หากนิ่งทวน
ไมตรีควรปลูกฝังยังมากดี
...............
มีหัวใจให้กันพันธะจิต
ไม่อาจว่า ถูก...ผิด...คิดเฉลย
ความรู้สึกผูกพันฉันคุ้นเคย
ถ้อยคำเผยสัจจามาฝากใจ
...............
..... เดินไปเรื่อยๆเปื่อยๆ ตามริมถนน เจอกลอนเก่าๆก็เก็บไว้ ก็กลัวหายน่ะซี้ เก็บใส่กรุไว้ รอคืนเจ้าของ ฮี่ ฮี่ ^_^ .......
..... แหมๆๆ ก็ พี่ทั่นเล่น เขียนไปทั่วเลย เอาวัน เวลา และ สถานที่มาลงให้เป็นที่แน่นอนไม่ได้นี่นา ขออภัยท่านผู้อ่านด้วยคร๊าบบบบ .......
24 ธันวาคม 2548 23:21 น.
ฉางน้อย
ทางอาจไกลใจเรายังเข้าใกล้
ไม่เข้าใจใครวางตัวห่างเหิน
ทุกสิ่งมีที่ไปใช่เว้นเดิน
ใครถอยใจใครเมินเดินห่างไกล
.......... 28 พ.ย. 47..........
กาลเวลาผสานตำนานเหงา
เหลือเพียงเงาอดีตคมกรีดกร่อน
สายลมซ่าทะเลซัดผาตัดรอน
ฤารักซ้อนนัยย้อนคำนึงอะไร
..........28 พ.ย. 47..........
สั่งฟ้าฝากดินสิ้นใจ
ผิดว่าหาใช่ได้ฝืน
ทำมาหากินสิ้นคืน
พลิกฟื้นชื่นฝันสัญญา
..........28 พ.ย. 47..........
เงินแทนสิ่งแลกเปลี่ยนเวียนสร้างค่า
ตีราคาอะไรให้เกรงขาม
กาลเทศะหนึ่งซึ้งนิยาม
น้ำใจงามมียามยากมากค่าจริง
..........28 พ.ย. 47..........
คงเป็นจริงดังว่าถึงมาขอ
นวลลออหน้างอใยใช่ขม้ำ
เอาเวลามาดูรู้ใจจำ
คิดถึงคำคนไกลให้นานนาน
..........28 พ.ย. 47..........
ว่าแล้วเชียวเขี้ยวนักหมดทั้งตัว
อกระรัวกลัวจังนั่งคอยเก้อ
บอกไปแล้วไม่มาตามนัดตามเจอ
คงกลัวเผลอใจอ่อนให้ผ่อนนาน
..........28 พ.ย. 47..........
คงต้องมุต่อไปอ้ายทุยเอ๋ย
น้ำใจกระไรเลยไม่เอ่ยขอ
เร่งคืนวันปั้นงานไม่นานรอ
กระสอบทอข้าวกี่กระบุง..จะทำ
..........28 พ.ย. 47 ..........
เอาเพชรเอาทองกองใหญ่
ข้าวใหม่แปลงเป็นทุนโก้
ชีวิตขัดดอกเบี้ยโซ
ลองโล้สักทีมิล้า
..........28 พ.ย. 47..........
น้ำตาหล่นท้นใจไม่ยินเสียง
คุ้นสำเนียงเคียงข้างช่างออดอ้อน
หวังตลอดพรอดตาหลับขับตานอน
หวานแต่ก่อนตอนนี้อมขมกล้ำกลืน
..........28 พ.ย. 47..........
สัญญาใจใครบอกหรือหยอกเย้า
แม้นอ้างเอาดินฟ้ามาอวดโอ้
ไม่เพราะพรหมลมฟ้าใช่คนโต
ถึงอดโซ...จดจำมั่นคำสัญญา
..........28 พ.ย. 47..........
............. กลอนเก่าๆนำมาเล่าใหม่ ของใครคนหนึ่ง เขียนยามรุ่งอรุณของ อาทิตย์ ที่ 28 พ.ย. 47 เวลา 05.30 น. - 06.00 น. ขอบคุณคร๊าบบ......
15 ธันวาคม 2548 03:37 น.
ฉางน้อย
ดาวเดือนวาวพราวพร่างกระจ่างฟ้า
เสียงคลื่นซ่าซัดสาดหาดสวรรค์
พลิ้วลมล่องระริกรื่นชื่นชีวัน
เหมือนเธอฉันอิงแอบแนบชิดกัน
ชายหนุ่มแก่หญิงสาวราวน้ำใส
สารภาพความนัยหัวใจฝัน
ทุกข์หรือสุขทุกแห่งร่วมแบ่งปัน
ทุกคืนวันแย้มยิ้มอิ่มเอมใจ
ริมหาดทรายสายลมหนาวห่มคลี่
เวิ้งนทีสุขสันต์ความฝันใฝ่
อิงอกอุ่นหนุนตักประจักษ์ใจ
คำอ้อนไหวนัยคำหวานซ่านคารม
กระซิบแผ่วแว่วจำสำเนียงหวาน
ช่างขับขานทิพย์ดนตรีที่สุขสม
เสียดายฝันพลันพร่าเพียงปรารมภ์
หลงคารมขมใครไยมาลืม
. .......................
หน้าส่วนตัว
2047
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฉางน้อย
