26 เมษายน 2547 18:31 น.
ฉันเอง
สิ่งที่ฉันอยากทำในตอนนี้ที่ฉันเหงาๆก็คือ
การไปนั่งริมทะเลที่เป็นธรรมชาติจริงๆ
ฉันแค่มองเห็นน้ำทะเลเท่านั้นฉันก็ดีใจทุกครั้ง
ใครๆถามกันว่าจะไปไหนสำหรับฉันทะเล
เป็นสิ่งแรกที่ฉันคิดถึงฉันไม่เคยคิดอย่างอื่นเลย
เสียดายวันเวลาที่ผ่านมานะฉันมัวแต่ประมาท
ไม่คิดว่าเวลาที่ฉันจะได้อยู่ที่นั่นมันสั้นเหลือเกิน
ต่อไปนี้เหตุการณ์อย่างนั้นมันไม่มีวันที่จะหวลกลับมา
ถ้าย้อนเวลาได้ฉันจะไม่ไปไหนเลยฉันจะอยู่รอเธอ
ถึงแม้ว่าจะต้องห่างกันสองวันฉันก็จะรอด้วยใจ
ที่จดจ่อฉันคอยชเง้อรอเธอว่าเมื่อไรเธอจะมาเสียที
ฉันไม่เคยอดทนรอใครได้มากเท่าเธอเลยและฉัน
ก็ไม่เคยต้องเสียน้ำตาให้ใครมากเท่าเธอเลย
และฉันก็ไม่เคยได้รับความสุขจากใครเท่าเธอ
บทเรียนในครั้งนี้ฉันคงจะจดจำได้ไม่ลืมเลือน
แต่สำหรับเธอในตอนนี้ฉันรู้ดีว่าเธอเปลี่ยนไป
รู้ดีว่าเธอได้เปลี่ยนไปแล้วรู้ดีฉันมองด้วยสายตา
รู้ดีว่าเกิดปัญหาไม่เหมือนวันวานไม่มีอีกแล้ว
ที่ฉันเคยมีที่เคยใกล้เธอเวลาของฉันไม่มีเหลือ
อีกต่อไปแล้วมันหมดลงไปแล้วและมันจะไม่หวลกลับมา
26 เมษายน 2547 18:22 น.
ฉันเอง
บอกกับตัวเองหลายครั้งแล้ว
ให้ลืมเธอไปเสียทีนึงแต่ก็ยังทำไม่ได้
คนที่ฉันควรจะคิดถึงก็คือเขาอย่างไรหละ
เขาเข้ามาในช่วงที่ฉันไม่ต้องการเจอใคร
มันอาจจะเป็นเพราะว่าเราเคยทำบุญร่วมกันมาก็ได้
ฉันจึงได้มีโอกาสได้รู้จักเขาแต่ฉันก็ยังไม่แน่ใจในตัวเขา
อาจจะเป็นเพราะว่าฉันต้องดิ้นรนต่อสู้มาตลอดจึงทำ
ให้ฉันไม่ค่อยไว้วางใจใครบางครั้งก็มองในแง่ลบ
เพราะสิ่งที่ฉันเจอะเจอมาตั้งแต่ยังเด็กในบางครั้ง
มันก็ยังฝังใจไม่เคยลืมใครไม่มาเป็๋นฉันคงไม่รู้หรอก
แต่คนอื่นที่เขาลำบากกว่าฉันยังมีอีกมากมายนะ
คนที่เขาพิการ ไม่มีที่นอน เร่รอน คนที่ตามองไม่เห็น
ไฟในห้องน้ำของฉันมันเสียฉันไม่ยอมเปิดไฟดวงอื่น
ฉันพยายามที่จะสัมผัสให้ตัวเองรับรู้ว่าคนที่เขามอง
ไม่เห็นนั้นเขาลำบากมากแค่ไหนและฉันก็รู้รสชาติของมัน
แล้วคนที่เขาต้องตาบอดสนิทมองไม่เห็นหละเขาต้องอยู่
ในโลกมืดแต่ก็มีหลายคนที่เขาเก่งกว่าคนตาดีเสียอีก
เพราะว่าบางทีธรรมชาติก็สร้างสิ่งต่างๆมาชดเชย
แต่ถ้าเลือกได้คงไม่มีใครต้องการเป็นอย่างนั้นหรอกนะ
เมื่อหันมามองเรื่องของตัวเองมันเล็กน้อยเมื่อเทียบกับคนอื่น
ชีวิตคนเรามันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงบางคนเกิดบน
กองเงินกองทองไม่รู้จักความลำบากและก็ไม่เคยมอง
ลงมาข้างล่างเลยว่าจะมีหนทางไหนช่วยเหลือได้บ้าง
เพื่อที่จะไม่ให้เกิดช่องว่างระหว่างคนรวยกับคนจน
สิ่งที่ฉันทำได้ก็เพียงแค่นี้เพียงอยากให้ใครสักคนนึง
มีโอกาสได้ช่วยเหลือและให้ทุนการศึกษาให้เด็ก
ให้เขามีความรู้ติดตัวเพื่อที่จะไม่ต้องเป็นเด็กเร่ร่อนจรจัด
หันหลังมามองสักนิดและเสียสละเสียหน่อยเท่านั้นเอง
ท่านจะได้ชื่อว่าได้ทำบุญอย่างจริงจัง
26 เมษายน 2547 18:15 น.
ฉันเอง
เราสองคนเคยอดด้วยกันอิ่มด้วยกัน
เราใช้ชีวิตกันอย่างง่ายๆ สิ่งที่เรากิน
กันแทบจะทุกวันคือผัดไท และห่อหมก
บางที่เราก็ไปกินก๋วยเตี๋ยวน้ำตกกัน
ฉันชอบร้านนี้นะเขาทำอร่อยฉันไม่ต้องปรุง
อะไรเลยชื่อร้านก๋วยเตี๋ยวเรือครึ่งลำถ้าจำไม่ผิด
มีคนไปกินกันเยอะมากฉันกินร้านนี้ประจำ
มีในบางครั้งที่ฉันไปนั่งสโมสรที่เขาปลูกลงไป
ในทะเลบรรยากาศดีมากเลยนะฉันชอบมันมาก
ถึงฉันจะไม่มีเงินแต่นานๆฉันก็จะเข้าสักทีนึง
เราจะวนเวียนไปร้านอาหารที่ติดกับทะเลหลายที่
เพราะฉันอยากอยู่ใกล้ชิดกับทะเลให้มากๆ
เพราะฉันรู้ดีว่าโอกาสอย่างนี้มันคงจะไม่มีอีกแล้ว
เธอพาฉันไปหลายที่นะ ไปดูที่เขาเพาะเลี้ยงเต่า
เพื่อคืนมันไปทะเลเธอบอกว่าเบื่อเพราะว่าเวลา
ที่ใครมาเธอต้องพามาเที่ยวเสมอแต่ฉันไม่เคยไปนี่
ฉันชอบทุกที่ที่เธอพาไปเพราะถ้าไม่มีเธอ
ฉันคงไม่มีโอกาสหรอกนะเราไปดูพระ
ที่สร้างด้วยเลเซอร์บนภูเขาฉันดีใจมาก
เคยเห็นแต่ในโทรทัศน์เพิ่งจะมาเห็นของจริง
ขอบคุณที่พาฉันไปให้ได้รู้เห็นหลายที่
ถึงแม้ว่าจะต้องแลกด้วยความเจ็บปวด
สักวันนึงมันคงจะเลือนลางลงไป
ไม่เหมือนในตอนนี้และเวลานี้
26 เมษายน 2547 18:10 น.
ฉันเอง
เธอจำได้ไหมว่าฉันตื่นเต้นมากแค่ไหน
ในวันที่เธอพาฉันไปทะเลที่นั่นครั้งแรก
ฉันเคยไปมาแต่มันนานมากแล้วนะ
ฉันไปในครั้งนี้ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมาก
คงจะเป็นเพราะว่าไม่ใช่สถานที่เปิดให้คน
มาท่องเที่ยวเหมือนที่อื่นมันจึงมีความเป็น
ธรรมชาติอยู่อย่างมากเธอพาฉันเข้าไปในค่าย
ที่มีต้นไม้ร่มรื่นสถานที่กว้างขวางมองไปทางไหน
ฉันก็ชอบมันไปหมดเลยเมื่อสิบปีก่อนฉันเคยมา
แต่ฉันก็กระจุกอยู่ที่เดียวไม่เคยได้ไปไหนเลย
แต่ในครั้งนี้ฉันประทับใจอย่างมากและไม่เคยลืม
เธอพาฉันไปบนยอดเขาฉันแทบจะไม่เชื่อสายตา
ตัวเองเลยว่าทำไมมันถึงได้สวยและสงบอย่างนี้
ฉันมองลงไปสุดสายตาโดยที่ไม่อยากจากมาเลย
มันสวยสวยมากส่วนที่เป็นน้ำตื้นน้ำจะเป็นสีอ่อน
ถ้าเป็นน้ำลึกจะเป็นสีเข้มมันตัดกันมองเห็นเกาะ
มันแลดูลึกลับและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน
ฉันลองคิดดูว่าถ้าฉันต้องไปอยู่ตรงนั้นคนเดียว
ฉันจะเป็นอย่างไรกันนะฉันจะมีแรงว่ายน้ำหรือ
แต่ฉันคงคิดมากไปเองหละอะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด
กลางทะเลเห็นเรือรบจอดอยู่ไกลๆมองไปทางไหน
ก็เห็นทะเลสุดสายตาภาพเหล่านั้นมันยังอยู่ในใจ
ของฉันไม่เคยลืมเลือนฉันจำภาพเหล่านั้นติดตา
สักวันนึงนะถ้าฉันทำใจได้ฉันจะไปอีกแต่การไป
ในครั้งนี้ฉันคงไม่ต้องเสียน้ำตาเหมือนครั้งก่อน
26 เมษายน 2547 17:55 น.
ฉันเอง
ในวันที่ฉันต้องเข้าโรงพยาบาลและเข้าห้องฉุกเฉินนั้น
เป็นเพราะว่าฉันไม่ไหวจริงๆ พยาบาลถามว่ามาอีกแล้วหรือ
ฉันก็เลยบอกว่าที่นี่ไม่ใช่ศูนย์การค้าหรือที่ท่องเที่ยวถ้าไม่มี
เรื่องบาดเจ็บก็ไม่มีใครต้องการมาหรอกฉันพยายามทำความ
เข้าใจว่าเขาต้องทำงานหนักเพื่อรับมือกับคนไข้สารพัดโรค
ในห้องค่อนข้างวุ่นวายเพราะคนไข้มากกว่าพยาบาลและหมอ
แต่สิ่งที่ฉันไม่ชอบใจกับการกระทำของพวกพยาบาลและผู้ช่วย
เวลาที่เขาพูดกับคนไข้นั้นลักษณะคำพูดของเขาเหมือนตหวาด
ฉันเข้าใจว่าเขาต้องเจอเหตุการณ์อย่างนี้ทุกวัน ทุกวันจนกลาย
เป็นความชินชาและกลายเป็นคนตายด้านเหมือนไม่มีหัวใจ
เวลาคนไข้ร้องด้วยความเจ็บป่วยเขาก็ว่าเอาใครที่ไหนจะมาร้อง
ถ้าเขาไม่เจ็บป่วยจริงๆ เวลาที่เขาเข้ามาเรียนนั้นเขาต้องมีการ
สั่งสอนมาว่าจะต้องปฎิบัติอย่างไรต่อคนไข้เขาอยากมีงานทำ
ให้ทำอะไรเขาต้องทำได้ แต่พออยู่ไปนานๆเข้าพวเขาเริ่มรู้งาน
รพ. ของเอกชนเขาปฎิบัติต่อคนไข้ดีเพราะเขาคิดค่ารักษาแพง
แต่เขาอยู รพ. ของรัฐบาลค่าตอบแทนมันต่างกัน การพูดจา
กับคนไข้บางทีฉันทนฟังแทบไม่ได้คนที่เขาเจ็บป่วยมาเขาต้องการ
การรักษาไม่ใช่มาฟังเสียงดุๆห้วนๆของพยาบาล คนไข้ที่มาก็ไม่กล้า
ที่จะเถียงหรืออธิบายได้ แต่สำหรับฉันฉันไม่ยอมเพราะฉันเจอมา
หลายครั้งแล้วถ้าไม่มีใครกล้าที่จะพูดพวกเขาจะใช้นิสัยเดิมๆต่อไป
ฉันเถียงกับพยาลเพราะฉันถือว่าฉันไม่ผิด ในห้องไม่มีใครกล้าพูด
ฉันบอกกับเขาว่าเป็นเพราะไม่มีใครกล้าที่จะพูดหรือโต้ตอบเขา
แต่สำหรับฉันแล้วฉันไม่ยอมที่ฉันทำเพื่อส่วนรวมไม่ใช่เพื่อส่วนตัว
ฉันอยากให้เขาสำนึกเสียบ้างว่าไม่ใช่เขาจะว่าคนไข้ได้อย่างเดียว
มีคนไข้คนนึงตามองไม่เห็นเขาเอาข้าวมาแจกฉันก็ยกถุงน้ำเกลือ
ไปแขวนเอาไว้และป้อนข้าวให้ เวลาแกหิวน้ำถ้าฉันไข้ไม่ขึ้นฉัน
ก็จะลุกไปเอาน้ำให้ดื่ม เพราะว่าฉันเห็นว่าไม่มีใครที่จะสนใจ
แม้กระทั่งคนไข้ที่มีอายุใกล้เคียยงกันสามารถลุกไปไหนต่อไหนได้
เขายังไม่ยอมช่วยเหลือเอาเสียเลย แค่เอาน้ำให้แกกินเท่านั้นเอง
หัวใจของพวกเขาทำด้วยอะไรกันนะ พอฉันลงจากเตียงฉันก็
โดนว่าอยากเป็นพยาบาลนักหรือ ฉันเลยบอกว่ามนุษย์ธรรมนะ
รู้จักกันบ้างไหม มีกันบ้างไหมในใจเมื่อเขาไม่ทำฉันทำเขาก็ว่า
ฉันโต้เถียงค่อนข้างรุนแรงพอเช้าขึ้นมาพยาบาลคนนั้นไม่กล้า
ว่าอะไรฉันอีกเขาพูดกับฉันอย่างดี ฉันเข้าใจเพราะเขาต้องเจอ
คนหลากหลายประเภท แต่เขาควรจะแยกแยะบ้างไม่ใช่แค่
พูดจาออกมาแต่ละครั้ง พอฟังแล้วมันเสียความรู้สึกมากๆ
ทั้งพยาบาล ผู้ช่วยพยาบาล และคนไข้ที่ช่วยตัวเองได้
ต่างก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นเลยเช้าวันจันทร์ค่อนข้างวุ่นวาย
ป้าคนที่ตามองไม่เห็นแกร้องครวญครางทุรนทุรายให้เอา
สายยางที่สวยปัสสาวะออกเพราะว่าสายมันหมดอายุทำให้
แกไม่สามารถปัสสาวะออกมาได้มันเลยปวดอยู่ในท้องทั้ง
พยาบาล ผู้ช่วย บุรุษพยาบาล ต่างเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจ
แกร้องทรมานอยู่เป็น ชั่วโมง พวกเขาถึงได้มาดูแก ถ้าเขา
เสียสละเวลาแค่ 1 นาที แกคงไม่เจ็บปวดและทรมานอย่างนั้น
แกเคยมองเห็นแต่พอมองไม่เห็นมันก็ลำบากตอนที่ฉันกลับ
มาบ้านแล้วฉันเข้าไปอาบน้ำและไม่เปิดไฟเลยฉันใช้การคลำเอา
ฉันถึงได้รู้แล้วว่ามันเป็นอย่างไรถ้าแกไม่เห็นมาแต่แรกคงไม่
เป็นอะไรมีเรื่องอีกมากมายที่ฉันพูดไม่หมดและฉันไม่แน่ใจว่า
เรื่องของฉันจะโดนเซนเซอร์อีกหรือเปล่าฉันต้องการปลุกจิตสำนึก
ให้คนเรามีความเอื้ออารีต่อกันบ้างไม่ใช่คิดว่าไม่ใช่เรื่องของฉัน
เหมือนอย่างที่ฉันเคยเจอมาหลายครั้งแล้วและฉันก็เข้าไปช่วยเหลือ
เท่าที่จะทำได้ ฉันอยากขอร้องให้ทุกคนช่วยเหลือกันเท่าที่จะช่วยได้
หน้าส่วนตัว
719
