23 พฤษภาคม 2547 14:51 น.
ฉันเอง
ฉันเคยคิดว่าฉันลืมเธอได้แล้วหนะ แต่ความจริงมันไม่ใช่หรอกนะ ฉันโกหกคนอื่นได้แต่ฉันโกหกตัวเองไม่ได้ ทุกวันนี้เราเหินห่างกันมากเลยนะ เมื่อก่อนเราจะคุยกันทุกวันแต่ เดี๋ยวนี้เป็นอาทิตย์ละวันเท่านั้นเองนะ ก่อนหน้าที่ฉันจะเจอเธอฉันก็มีคนรัก แต่พอเจอเธอคนเหล่านั้นไม่มีความหมายเลย ฉันรู้แต่ว่าฉันรักเธอฉันอยากเป็นคนนั้นเหลือเกิน ที่ได้ครอบครองตัวเธอเอาไว้เธอบอกว่าไม่ต้องการรื้อฟื้นความหลัง ตอนนี้เธอมีหลานที่ทำให้เธอหายเหงา ฉันก็มีคนอื่นเหมือนกันแต่ฉันไม่ได้รักเขาเลย ทำอย่างไรฉันก็ยังรักเขาไม่สักทีนึง ฉันอยู่กับเขาแค่ตัวแต่หัวใจของฉันมันคิดถึงแต่เธอ ก็รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้แต่ก็ห้ามหัวใจไม่ได้ ฉันร้องให้คิดถึงเธอจนตาบวม ความเป็นจรีงของชีวิตก็คือการที่เราเดินสวนทางกัน ฉันไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเธอเลยนะ ฉันอยากจะให้คนของเธอเห็นค่าเธอเหมือนที่ฉันเห็น ฉันอิจฉาเขาจังเลยหนะที่เขาได้คนดีๆอย่างเธอไว้ แต่เขาก็ไม่ยอมรักษาเธอให้ดีๆ ถ้าฉันเป็นเขาฉันคงจะมีความสุขมากเลยหนะ 2 ปี กว่าแล้วนะที่เรารู้จักกันและมันก็เหตุบังเอิญที่ทำให้เราต้องแยกจากกัน ถนนสายนี้ช่างเงียบเหงาเหลือเกิน เมื่อไม่มีเธอเดินเคียงข้างฉัน ฉันบอกตัวเองว่าสักวันฉันคงจะมีโอกาสได้เจอเธออีก แต่วันไหนฉันก็ไม่รู้นะฉันอาจจะตายเสียก่อนก็ได้นะ เราเดินมาสุดทางและถึงทางตันแล้วนะ อยากบอกให้เธอรู้ว่าฉันยังรักเธอไม่เปลี่ยนแปลงนะ
26 เมษายน 2547 19:01 น.
ฉันเอง
ช่วงสองสามวันที่ผ่านมาฉันไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรกับฉัน
ฉันรู้สึกเบื่อทุกอย่างไปหมดเลยนะแม้แต่เข้าเนทฉันก็ยังเบื่อ
แต่ถ้าช่วงไหนคอมมีปัญหาขึ้นมาฉันก็จะพยายามหาทางแก้ไข
มันทำให้ฉันไม่ค่อยมีเวลาว่างและไม่ทำให้สมองของฉันฟุ้งซ่าน
ฉันมีความสุขมากเวลาได้รื้อเครื่องออกมาดูว่ามันเป็นอะไร
และฉันต้องแก้ไขมันอย่างไรฉันชอบการลงโปรแกรมมาก
คนอื่นเขาใช้กันตั้งหลายปีเขาไม่เคยทำอะไรเลยเขาเป็นแค่
user อย่างเดียวเมื่อก่อนฉันก็เคยเป็นเหมือนกันนะแต่ตอนนี้
มันเปลี่ยนไปถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะเครียดมากเลยนะ
เพราะฉันไม่รู้ว่าปัญหามันเกิดจากอะไรฉันเสียดายเงิน
ค่ารถที่ต้องยกเครื่องไปที่ร้านแล้วเขาก็บอกว่าไม่เป็นอะไร
แต่พอเอามาใช้มันก็เหมือนเดิมซึ่งในตอนนี้ฉันหาสาเหตุ
เจอแล้วว่าเพราะอะไรฉันไม่ใช่คนเก่งหรือว่าหัวดีอะไรเลย
ฉันออกจะเป็นคนซื่อบี้อมากเพราะว่าฉันไม่เคยเรียนคอมมา
ฉันก็ใช้ไปแบบมั่วๆ แต่ตอนนี้ฉันค่อยแย้มออกมาจากกะลา
มาดูโลกไซเบอร์เมื่อก่อนฉันชอบลงโปรแกรมมั่วไปหมด
มันคือสาเหตุทำให้คอมมีปัญหาพอต่อเนทได้ไม่นานมันก็
สั่งให้ฉันปิดเครื่องและฉันก็ต้องเสียเงินค่าต่อเนทใหม่
ฉันมีหนังสือมากมายแต่ก็ไม่เคยอ่านมันหมดนอกจากเวลา
ที่มีปัญหาตอนนี้มีหนังสือที่ฉันรักเล่มหนึ่งมันขาดตรงกลาง
ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเพราะอะไรเพราะว่าเล่มอื่นไม่เป็น
แต่ฉันก็พยายามที่จะเก็บมันไว้ให้คบทุกหน้า
บางครั้งการได้ระบายอะไรออกไปเสียบ้างมันก็เป็นการดี
แต่การคุยกับใครสักคนเราก็ต้องระวังด้วยว่าคนที่คุยกับเรา
เขาเป็นคนอย่างไรแต่ฉันไม่มีใครจะคุยด้วยนอกจาก
โทรศัพท์ไปหาวันละ 3-4 นาทีเท่านั้นมันดูเหมือนว่า
จะเป็นหน้าที่ที่ฉันจะต้องทำฉันไม่อยากให้เป็นอย่างนี้เลยนะ
ฉันเหมือนคนสันโดษฉันสามารถอยู่ในบ้านคนเดียว
โดยที่ไม่เคยโผล่หน้าไปคุยกับใครนอกจากไปซื้อของกิน
บางครั้งการที่เราไม่พูดอะไรออกไปจะดีกว่า
เพราะว่านิสัยคนแต่ละคนไม่เหมือนกันหน้าไหว้หลังหลอก
ชอบลอบกัดลับหลังฉันไม่ได้อคติแต่ฉันเจอมาแล้ว
ถ้าเราพูดออกไปแล้วคำพูดนั้นมันจะทำให้เรามีปัญหาก็อย่าพูดเสียเลยดีกว่า
26 เมษายน 2547 18:56 น.
ฉันเอง
ฉันเริ่มชินกับภาพใหม่แล้วนะดูมันแปลกไปอีกอย่างนึง
แสงแดดที่ระยิบระยับส่องอยู่กลางทะเลมันให้ความรู้สึก
อีกแบบนึงฉันควรจะเปลี่ยนแปลงอะไรเสียบ้างนะ
ฉันชอบดอกไม้ฉันไปโหลดจากในเวบอื่นมาเก็บเอาไว้
ฉันเคยเอามาเปลี่ยนมันอยู่ได้ไม่เกินสองวันฉันก็หันไปหาทะเลอีก
มันดูลึกลับมีอะไรที่ให้ค้นหาฉันอยากดำน้ำเป็นจังเลยนะ
ฉันจะได้ลงไปดูโลกอีกใบนึงที่อยู่ใต้น้ำที่ใครๆเขาชอบนักหนา
แต่ฉันคงไม่มีโอกาสหรอกนะเพราะว่าค่าใช้จ่ายมันค่อนข้างแพง
มันคงเป็นไปได้แค่ความฝันเท่านั้นเองนะแค่นี้ฉันก็มีความสุข
คนเราเกิดมาจะให้มีอะไรพร้อมไปหมดทุกอย่างได้อย่างไร
เท่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ฉันควรจะพอใจมันถ้าเรามัวแต่ไปดิ้นรน
ไขว่คว้าหามันชีวิตเราคงจะไม่มีความสุขจงพอใจในสิ่งที่ตัวมี
แต่คนหลายคนเขาไม่คิดเหมือนฉันเพราะว่าเขาอาจจะเป็นนัก
ธุรกิจที่ใหญ่โตมีการงานที่ดีเงินดีเขาจะทำอะไรเขาก็ทำได้
เขาวางแผนการไว้ในสมองว่าจะต้องเป็นตามที่เขาคิด
ฉันก็เคยเป็นอย่างนั้นมาก่อนเหมือนกันมันทำให้ค่อนข้างเครียด
แต่พอถึงวันนี้วิถีชีวิตมันเปลี่ยนแปลงไปฉันจึงปรับตัว
และทำในสิ่งที่ฉันอยากทำเท่าที่จะทำได้แต่ถ้าหากว่า
ฉันมีโอกาสขึ้นมาและได้ทำในสิ่งที่ฉันชอบทำแล้ว
มีความสุขเหมือนกับเจ้าโลกไซเบอร์ใบนี้ฉันก็อยากจะทำ
26 เมษายน 2547 18:45 น.
ฉันเอง
วันนี้ฉันเปลี่ยนวอลเปเปอร์ใหม่แล้วนะ
แต่มันก็ไม่พ้นรูปทะเลอีกนะแต่ทว่ารูปนี้
เวลาดูแล้วมันเป็นภาพสท้อนแสงแดด
มันทำให้ตาพร่าแต่มันก็สวยและแปลกดี
รูปเก่าที่ฉันเคยใส่ไว้ประจำนั้นมันแลดูสงบ
เยือกเย็นน้ำทะเลใสแจ๋วมองเห็นทราย
ฉันชอบนะมันแลดูไม่รุ่มร้อนทุรนทุราย
มันแตกต่างจากภาพนี้มากบางครั้งเราต้อง
มีการเปลี่ยนแปลงเพื่อให้มีรสชาติของชีวิต
รสชาติของชีวิตที่มีทั้งสุขและทุกข์เคล้าน้ำตา
เวลามีความสุขมันก็สุขเสียเหลือเฟือแต่เวลา
มีความทุกข์มันเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส
จะไปโทษใครเขาหละเป็นเพราะว่าเราสองคน
ต่างก็รู้ดีว่ามันไม่ถูกต้องแต่ในเวลานั้นเรา
พยายามไม่คิดถึงมันแต่พอถึงวันนึงวันที่
ความลับมันไม่ใช่ความลับเธอก็ไม่กล้าพอ
ที่จะตัดสินใจทำอะไรลงไปฉันไม่โทษเธอ
หรอกนะเพราะว่าฉันก็รู้ดีตั้งแต่แรกแล้ว
ว่าเธอมีเจ้าของอยู่ก่อนแล้วและฉันไม่คิดว่า
ฉันจะรักเธอได้มากมายอย่างนี้เลยเพราะอะไร
เพราะว่าเราสองคนต่างขาดในสิ่งที่เหมือนกัน
และเราก็ช่วยกันเติมในสิ่งที่ขาดหายไปจนล้น
บ่อยครั้งที่ฉันต้องร้องไห้เจ็บปวดเพราะเธอ
แต่ฉันก็ไม่สามารถตัดเธออกไปจากใจฉันได้
จนกระทั่งมีเขาก้าวเข้ามาในชีวิตของฉัน
ฉันไม่ได้คิดอะไรนอกจากคนรู้จักกัน
แต่เขาเป็นคนที่จริงจังและมีความรับผิดชอบ
เขาสามารถที่จะตัดสินใจทุกอย่างด้วยตัวเอง
ที่สำคัญเขาไม่มีเจ้าของเหมือนเธอที่มีเจ้าของแล้ว
มันถึงเวลาที่ฉันต้องตัดสินใจทั้งๆที่ใจไม่ต้องการ
มันไม่มีทางอื่นให้ฉันเลือกอีกแล้วนี่เพราะฉันรู้ดีว่า
ไม่มีทางที่เธอจะมาใช้ชีวิตคู่ร่วมกับฉัน
ถึงแม้ว่าเราสองคนจะรักกันมากแค่ไหนก็ตาม
มันถึงเวลาแล้วนะที่เราต้องหักห้ามใจของเรา
แม้จนกระทั่งถึงวันนี้ฉันก็ยังคิดถึงเธออยู่
แต่มันไม่เร่าร้อนทุรนทุรายเหมือนแต่ก่อน
ฉันต้องยอมรับความเป็นจริงให้ได้
ถึงแม้ใจจะเจ็บปวดและมันไม่ยอมรับฟังฉัน
แต่ฉันก็ต้องฝืนมันเราจากกันตอนนี้แต่
สักวันนึงที่ฉันทำใจได้ฉันจะกลับไปหาเธอพร้อมเขา
26 เมษายน 2547 18:39 น.
ฉันเอง
นานแล้วนะที่ฉันไม่เคยได้รับอ้อมกอดของเหมือนแต่ก่อน
มันขาดหายไปนับตั้งวันที่เธอรู้ว่าฉันมีเขาเข้ามาในชีวิต
เธอเลี่ยงและไม่ยอมมาหาฉันเหมือนเมื่อก่อนหน้านั้น
การติดต่อของเราขาดหายไปไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เรา
ต้องโทรคุยกันทุกวันวันละหลายหนบางครั้งก็เป็นชั่วโมง
เรามีเรื่องคุยกันไม่รู้จักหมดเรามีคำพูดเพราะๆให้กัน
ซึ่งฉันและเธอต่างก็ไม่เคยทำกันมาก่อนเลยแต่ฉันไม่ได้
ฝืนใจพูดเลยนะการกระทำของเรามันออกมาจากหัวใจ
ฉันไม่เคยลืมคำพูดของเธอเลยและฉันก็คิดว่าในชีวิตนี้
ฉันคงจะไม่มีโอกาสได้พูดและทำอย่างนั้นอีกมันขาดหายไป
คนเรามันต้องได้อย่างเสียอย่างนึงแต่ฉันไม่อยากเสียเธอไป
ถึงแม้ว่าเวลามีความสุขมันก็ล้นแต่เวลามีความทุกข์มันก็ทุกข์
อย่างแสนสาหัสฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมถึงตัดใจจาก
เธอไม่ได้สักทีนึงฉันรู้ดีว่าตอนนี้เธอไม่ได้ห่วงฉันเหมือนก่อน
หน้านี้แต่อะไรมันก็ไม่แน่นอนหรอกนะถึงเขาจะดีต่อฉันมาก
แค่ไหนแต่มันไม่มีหลักประกันอะไรสักอย่างนึงดีว่าฉันมีบ้าน
ฉันยังมีที่ซุกหัวนอนเป็นของฉันเอง
หน้าส่วนตัว
856
