21 สิงหาคม 2548 15:36 น.
ฉันเอง
มีปัญหาหลายอย่างรุมเร้าเข้ามาในชีวิตฉัน
ไม่ว่าจะเป็นเธอเป็นเขาและตัวฉันเองนะ
ทุกสิ่งทุกอย่างมันจบสิ้นลงแล้วนะในตอนนี้
ฉันไม่เหลือใครอีกแล้วนอกจากตัวเอง
ฉันต้องคิดต้องตัดสินใจทำอะไรให้ตัวเองมาตลอด
แต่ในวันนี้ฉันท้อเหลือเกินมันหมดกำลังใจไปหมด
หรือเป็นเพราะว่าชีวิตของฉันนี้ต้องถูกลิขิตให้อยู่คนเดียว
คนที่หวังว่าจะอยู่ด้วยกันจนวาระสุดท้ายเขาก็หายไป
หายไปไหนฉันก็ไม่รู้นะ 7 เดือน แล้วนะที่หายไป
ฉันติดต่อเขาไม่ได้เขาปิดเครื่องไม่รับโทรศัพท์
ฉันทำใจได้แล้วนะเขาจะยังอยู่หรือตายไปแล้ว
ฉันก็ไม่สนใจหรอกนะ ถือว่าทำบุญร่วมกันมาแค่นี้
วันนี้ค่อนข้างท้อแท้มากซื้อเบียร์มาขวดนึง
แล้วก็หายาในบ้านมากินตอนนี้กินไป 47 เม็ดแล้วนะ
เป็นยาคลายเครียดแต่ยังไม่มีผลอะไร ยังมียาอีกเยอะ
ไม่รู้จะหันหน้าไปคุยกับใคร นอกจากระบายเป็นตัวหนังสือ
แต่คนอย่างฉันตายยากนะคงต้องชดใช้เวรกรรมต่อไป
แต่ถ้าฟลุคตายไปก็คงจะดีนะ เบื่อการเป็นคนเต็มทีแล้ว
มีแฟนก็คุยอะไรกันไม่ค่อยรู้เรื่องเก็บกดจนต้องเลิกกันไป
เดี๋ยวจะหายากินเพิ่มแล้วโทรไปบอกเสียหน่อยนึง
ตอนนี้ฉันจนเงินจะใช้ก็แทบจะไม่มีแต่พอมีซื้อยาฆ่าแมลง
ศพคงให้ร่วมหรือปอเอาไปเพราะเป็นศพไม่มีญาติ
หรือจะเอาโลงมาให้ไว้ก่อนก็ได้ จะได้ลงไปนอนตายในโลง
แต่เขาคงไม่ให้หรอกนะคงรอให้ตายก่อนนะลาก่อนค่ะ
4 กรกฎาคม 2548 16:32 น.
ฉันเอง
มันนานมากแล้วนะที่ฉันไม่เคยได้รับอ้อมกอดจากเธอ
ฉันโหยหามันมากที่สุดฉันอยากจะเดินทางไปหาเธอ
เหมือนเมื่อก่อนที่ฉันเคยทำทุกๆวันจันทร์
พอเราเจอกันเราจะกอดกันจนแน่นเหมือนกับกลัวว่า
มันจะไม่มีวันนี้อีกและมันก็เกิดขึ้นจริงๆ
คำพูดที่เธอบอกกับฉันไม่ว่าเวลาไหนๆก็ตาม
เธอจะบอกรักฉันและเธอก็ให้ฉันบอกเธอว่าฉันรักเธอ
แต่ในวันนี้และเวลานี้ฉันไม่เคยได้ยินจากปาากเธออีกเลย
เธอหลีกทางให้ฉันด้วยเหตุผลที่ว่าฉันเจอคนที่ดีกว่าเธอ
แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่เลยนะมันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด
วันนี้ฉันต้องอยู่อย่างเดียวดายอยู่โดยที่ไม่มีใครเลย
นอกจากตัวฉันเองและคีย์บอร์ดในโลกไซเบอร์
ข้อความที่ฉันส่งไปหาเธออย่างมากมาย
แต่ทว่าฉันไม่เคยได้รับข้อความตอบกลับมาเลย
ไม่มีเสียงจากโทรศัพท์หรือจากไหนๆทั้งสิ้น
ฉันเฝ้ารอเธออยู่นะไม่ว่าจะเป็นวันไหน เมื่อไหร่
ถ้าฉันรอไม่ไหวฉันจะเดินทางไปหาเธอ
ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าจะเจอเธอหรือเปล่า
แต่หนทางที่จะไปหาเธอมันไกลเหลือเกินนะ
ถ้าฉันไม่เจอเธอฉันจะทำอย่างไรฉันจะพักที่ไหน
เมื่อฉันตัดสินใจว่าจะไปฉันก็จะไป
อยากได้ยินคำพูดจากเธอว่าเธอยังรักฉันหรือเปล่า
ถึงแม้ว่าคำตอบที่ฉันได้รับมันจะเป็นอย่างไร
ฉันก็จะยอมรับมันถึงแม้จะเจ็บปวดก็ตาม
20 ตุลาคม 2547 16:45 น.
ฉันเอง
เวบมาสเตอร์คะ ดิฉันเขียนเรื่องแล้ววันนี้ก็มาถึงจนได้ ดิฉันใส่ชื่อเรียบร้อย และเมื่อดิฉันย้อนกลับมาดู ดิฉันไม่เห็นมีบทความที่ดิฉันเขียนลงไป แต่พอย้อนไปดูหน้าที่ 2 มีข้อความของดิฉันอยู่แต่ไม่มีการลงชื่อว่าใครเป็นคนเขียน ดิฉันอยากทราบว่ามีเหตุผลอะไรหรือเปล่าคะ ถึงไม่ใส่ชื่อลงไป กรุณาตอบให้หายข้องใจด้วยค่ะว่าเพราะอะไรค่ะ ข้องใจมากค่ะ ฉันเอง
1 ตุลาคม 2547 01:05 น.
ฉันเอง
วันนี้เธอบอกกับฉันว่าเธอทำใจได้แล้วเรื่องระหว่างเรา
เธอบอกว่าเธอดีใจที่ฉันได้มีโอกาสได้เจอคนที่ดีๆ
เธอไม่ได้เนี่ยวรั้งฉันไว้เพราะเธอรู้ดีว่าไม่มีทางเป็นไปได้
ที่เราสองคนจะเดินร่วมทางกันตามที่เราเคยวาดเอาไว้
และฉันก็รู้ดีว่าเธอไม่มีทางที่จะเดินจากเขามาหาฉันได้
ก็ฉันมันเป็นเพียงแค่คนที่ก้าวเข้ามาทีหลังเขาคนนั้น
ก็แค่เพียงฉันเดินทางมาทับรอยที่คนอื่นเขาเคยเดินมา
ก็เพียงแค่คนที่บังเอิญเดินทางมาเจอะเจอและรักกัน
ก็เพียงแค่คิดว่ามันคงไม่จีรังยั่งยืนแค่สายลมผ่าน
ก็เพราะคิดอย่างนี้ถึงได้เก็บมานั่งเศร้าเหงาคนเดียว
ก็เป็นเพียงแค่คนที่เดินหลงทางเข้ามาเจอกับเธอ
ก็เป็นไปได้เพียงแค่เดินร่วมทางกันในระยะสั้นๆ
แต่มันเป็นระยะสั้นๆที่มีความหมายมากมายนัก
ทำให้ฉันได้รู้จักความรักอันยิ่งใหญ่เป็นอย่างไร
รักยิ่งใหญ่จากชายคนนึงที่ไม่มีวันลืมเลือนไปจากใจ
วันนี้ถึงแม้ว่าฉันจะทำใจได้ในเรื่องระหว่างเราสองคน
แต่มันก็เป็นเพียงแค่ไม่นานมานี้เองนะแค่สองเดือน
เมื่อสองเดือนก่อนฉันยังฟูมฟายร้องไห้คิดถึงเธอ
เขียนบทความถึงเธอเป็นร้อยครั้งได้ฉันเก็บมันเอาไว้หมด
เผื่อว่าสักวันฉันจะได้เอามันมาอ่านอย่างไม่รู้สึกอะไร
คงจะมีสักวันที่ฉันทำใจได้และเมื่อเจอเธอพร้อมรอยยิ้ม
12 กันยายน 2547 02:35 น.
ฉันเอง
การกลับมาในครั้งนี้เราไม่ค่อยได้คุยกันเหมือนวันก่อนๆ
เพราะว่าเขามัวแต่ยุ่งๆกับการหัดร้องเพลงของเขา
เพื่อเป็นการอำลาเนื่องจากต้องถึงเวลาออกจากงาน
เขาดูมีความสุขกับการได้ร้องเพลงมากนะแม้ว่า
เสียงที่เขาร้องมันจะไม่เอาไหนเอาเสียเลย
แต่ทว่าฉันก็ให้กำลังใจเขาไปเพราะเขาไม่เคยร้องเพลง
เพลงที่เขาร้องได้ก็มีเพลงชาติ สรรเสริญพระบารมี
เขาร้องเสียเสียงแหบแห้งทำเอาจะไม่สบายเอาเสียเลย
ทำให้ฉันต้องเอาใจใส่เขามากขึ้นแต่มันเป็นนิสัยของฉัน
สิ่งเล็กๆน้อยๆที่ฉันทำให้เขานั้นมันเกิดจากใจของฉัน
ความเอื้ออาทรการเอาใจใส่ซึ่งฉันไม่เคยเสแสร้ง
วันนี้อาการเขาดีมากขึ้นแล้วนะแต่ฉันมัวแต่ยุ่งๆอยู่
ฉันทำอาหารที่เขาชอบให้เขาซึ่งเขาก็บอกว่าอร่อย
เขาพาน้องชายเขามารู้จักฉันซึ่งถือว่าเป็นการเปิดตัว
น้องชายคนเล็กของเขาอายุมากกว่าฉันเสียอีกนะ
เขาไปชมฉันกับคนอื่นๆอีก แต่ต่อหน้าเขาไม่ค่อยคุยนะ
ก่อนหน้านี้เราใช้ชีวิตอยู่กันอย่างเงียบๆ
เพราะว่าฉันไม่ชอบอะไรที่เป็นพิธีรีตรองมากนัก
เพราะว่าฉันมันเป็นคนติดดินเสียจนเคยตัว
ส่วนตัวเขาก็เป็นคนมีความสามารถหลายอย่าง
แต่เขาก็ไม่เคยคุยให้ฉันฟังนะเพราะเขาไม่ค่อยพูด
และฉันก็ไม่ชอบการเซ้าซี้กับเขาถ้าเขาอยากจะบอก
เขาก็คงจะบอกฉันเองนะยังมีอะไรที่เราต้องศึกษากัน
แต่ฉันก็ภูมิใจในตัวเขานะอีกหน่อยเราคงต้องอยู่ด้วยกัน
ฉันคงต้องปรับตัวให้เข้ากับเขาอีกเยอะนะ
เขาคงเห็นฉันเป็นคอมหรืออย่างไรไม่รู้นะ
เขาจึงชอบป้อนข้อมูลให้ฉันจนแทบจะไม่ว่าง
ตอนนี้ฉันก็หนีเขาลงมาเขากำลังหลับสนิท
ฉันกำลังนับวันรอที่เขาจะออกจากที่ทำงาน
ฉันกลัวว่าเขาจะเหงาเหมือนกันนะแต่ว่า
ที่บ้านฉันมีอะไรที่เขายังสนใจอีกมาก
เขายังคงมีของเล่นอะไรใหม่ๆไปอีกพักนึง
เขาบอกว่าอยู่บ้านฉันแล้วมีความสุข
เขารักบ้านหลังนี้มากพอๆกับที่ฉันรักมัน
และฉันก็หวังว่าเราคงจะอยู่ด้วยกันได้
จนกว่าลมหายใจของฉันจะสิ้นในเร็ววันนี้
ถ้าจะไปขอให้ไปอย่างสงบไม่ทรมาน
ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้าได้หรอกนะสัจธรรม
ขอเพียงแต่ว่าจะมีใครอยู่กับฉันสักคนนึง
ในวันสุดท้ายของชีวิตของฉันเท่านั้นเอง
หน้าส่วนตัว
1590
