1 เมษายน 2551 01:53 น.
จ่าน้อย
...โอ้ดวงใจของพี่นี้คิดถึง
เฝ้ารำพึงห่วงหาพาใจฝัน
ไม่พบหน้าน้องยามาหลายวัน
อกสะท้านหวั่นไหวเมื่อไกลเธอ
อีกหลายวันตัวพี่จะได้กลับ
พี่ไปสับเปลี่ยนเวรตามหน้าที่
รักษาเขตรักษาราษฎรให้สุขพลี
ไม่ให้มีผองภัยมากล้ำกลาย
เจ้าอยู่นี่จงทำตัวให้เป็นสุข
อย่าได้ทุกข์ห่วงหาพาใจหวัง
จงทำใจให้สะบายอย่าพะวัง
น้องอยู่หลังจงคอยให้กำลังใจ
ตำรวจไทยใจกล้าประชาสุข
ถึงตัวทุกข์อยากเข็ญเป็นไฉน
รักษาเขตรักษาราษฎรให้พ้นภัย
ถึงตัวตายมิได้ถอยคอยระวัง...
30 มีนาคม 2551 07:19 น.
จ่าน้อย
...สวัสดียามเช้าไม่เหงาจิต นกตัวนิดบินไปในไพรสัณฑ์
น้ำค้างชื้นใบไม้ให้ชีวัน ธรรมชาติแบ่งปันฝันให้เรา
29 มีนาคม 2551 07:24 น.
จ่าน้อย
รักแล้วลิมลืมแล้วทิ้ง หญิงนี่หนา
เหมือนกับปลาออกไข่แล้วว่ายหนี
ล่อลวงหลอกให้เรารักแล้วไม่มี
คำว่าดีคำนี้หลอกลวงกัน
จะรักเธอเธอไม่รักฉันก็ช่าง
จะไม่หวังสิ่งตอบแทนกว่าเกินหวัง
จะไม่บอกเธอให้รู้กลัวพวัง
รักหรือชังช่างมันฉันไม่แคร์
28 มีนาคม 2551 16:31 น.
จ่าน้อย
,มองตะวันยามเย็นที่ริมเขื่อน
ค่อยค่อยเลื่อนลาลับดับแสงใส
ฝุงนกกาบินว่อนอยู่รำไร
ต่างจากไปสู่รังที่ฝังกาย
นกเป็ดน้ำตัวน้อยค่อยค่อยย่อง
อยู่ริมคลองยายแก้วเขตน้ำใส
มีใบบัวใบใหญ่มองเห็นไกล
ที่อาศัยของฝุงนกวิหกนอน
ที่ที่ว่านั้นก็คือบึงละหาน
ที่ประมาณคร่าวคร่าวห้าพันไร่
กลายเป็นที่ท่องเที่ยวของชาวไทย
ช่างสุขใจยามเมื่อคราได้มาเยือน
26 มีนาคม 2551 10:02 น.
จ่าน้อย
น้ำค้างลงยอดหญ้าพาใจเหงา
ทำให้เราทบทวนถึงความหลัง
วันที่สองเราช่วยกันเติมพลัง
วันที่หวังใด้อยู่รวมร่วมชายคา
ดึกสงัดวันนี้ไม่มีเจ้า
ไม่มีเราสองคนอีกแล้วหนา
ไม่มีแล้วดวงแก้วของพี่ยา
ดวงชะตาเราต้องแตกแยกกันไป
เป็นเพราะพรหมลิขิตของพิษรัก
ให้ชงักหลอมรวมกันไม่ได้
ต่างคนคิดต่างคนแย่งแบ่งกันไป
ทั้งสองใจเราต้องแตกแยกร้างรา
หากวันใดเจ้าไปไม่มีสุข
หากมีทุกข์เจ้าจงหวนคืนกลับหา
อ้อมอกพี่คนนี้รอเจ้ามา
แม้เวลานานแสนนานก็จะรอ
หน้าส่วนตัว
796
