15 กรกฎาคม 2545 15:06 น.
จีรชล
ฉันบรรลุนิติภาวะ
จากความไร้เดียงสา
เป็นคนที่หมดยุคจากความอ่อนไหว
ไม่มีบทกวีแห่งความรักให้ขับขานอีกต่อไป
มีแต่ตำนานชีวิต
ที่แต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม...น้ำตา
บาดแผล
แม้วันนี้
น้ำตาจะซึมไหลเพียงน้อย
เสียงหัวเราจะยังคงแหบแห้ง
มิได้หมายความว่า...ทุกสิ่งที่เป็นฉัน
จะเบาบางจากอารมณ์กระทบ
เพียงแต่ฉันเติบโต จนความรู้สึกต่าง-ต่าง
อ่อนเยาว์กว่าชีวิตฉัน
19 พฤศจิกายน 2544 22:51 น.
จีรชล
เก้าอี้ตัวโปรด...
ฉันนั่งอยู่ที่นั่นเสมอ-เสมอ
ชายคนหนึ่งเดินผ่านมาเหลียวมองแล้วเดินผ่านไป
หญิงคนหนึ่งเดินผ่านมาเหลียวมองแล้วก็ไป
ผู้คนที่เดินผ่านมาเพียงแค่มองแล้วจากไป
ฉันจึงเพียงมองผู้คนทั้งหญิงชายที่เดินผ่านมา
...เดินจากไป...
ไม่แม้จะคิดไถ่ถาม
ว่าเหตุใดพวกเขาเหล่านั้นมาเพื่อจากไป
ได้แต่ถามตัวเองว่าไม่เป็นไรใช่ไหม
ถ้าจะต้องนั่งอยู่คนเดียวต่อไป
ณ เก้าอี้ตัวเดิม...
หน้าส่วนตัว
599
