19 พฤศจิกายน 2548 21:27 น.
จีจัง
"นี่!! ฟ้ารู้ได้ไงว่าเรากำลังคุยก่ะอีตานั้นอยู่" มดถามอย่างสงสัย O_o??? พร้อมเก็บอุปกรณ์การเรียนเข้ากระเป๋า
" ก็ตอนที่ฟ้ากำลังมองหามดอยู่แล้วเผอิญมองเห็นว่ากำลังคุยกันอยู่นั้นแหละ แล้วคุยไรกันอย่เหรอ...อ่ะ! อย่าบอกน่ะว่าพี่รหัสของมดก็เป็น....เป็น...." ฟ้าใสพูดไม่ออกเพราะไม่อยากจะเชือว่ามันจะใช่อย่างที่ตัวเองคิด O_o
" อืออือ" มดพยักหน้าเป็นเชิงตอบให้
" เห็นไมล่ะว่า...." แต่แล้วไม่ทันพูดจบประโยค เพราะมดพูดแทรกก่อนว่า
" ไปกันเถอะไร้สาระน่า...."
ฟ้าใสยิ้ม ^_^ เพราะรู้ว่ามดไม่อยากได้ยินคำต่อไปที่เธอกำลังจะพูด เธอจึงเปลี่ยนประโยคที่จะพูดแทนประโยคเดิม...แต่ก็ไม่วายเกี่ยวข้องถึงเซนอยู่ดีว่า
" นี่!มดรู้รึเปล่าว่าคงต้องมีสาวๆที่กรี้ดพี่เซนอยู่อิจฉามดแน่ๆเลย"
" นี่!คุยแต่เรืองของเราแล้วพี่รหัสของฟ้าน่ะใครเรอะ ???" มดถามเพื่อเป็นการเปลี่ยนเรื่องไปในตัว
"เฮ้อ(-_-")!!!!...ก็อีตาโซเรียวน่ะสิเป็นรุ่นพี่ที่เรียนเก่งที่สุดในโรงเรียนแถมยังอยู่ชมรมคณิตศาสตร์อีกเป็นวิชาที่เราไม่ชอบเอามากๆก็เราน่ะทั่งไม่เก่งและไม่รู้เรืองเอามากๆซะด้วยงานนี้มีหวังอีตาโซเรียวจบยากแน่ๆถึงจะเก่งซักแค่ใหนก็เหอะ....เฮ้อพอแล้วๆกลับบ้านกันเถอะ"
" โอ้ยเบื่อๆๆๆ" ฟ้าใสเดินมานั่งข้างมด
"นี่เป็นอะไรไปจ๊ะบ่นแต่เช้าเชียว"มดมองหน้าฟ้าใสอย่างงงๆ
"ก็วันนี้พวกเราต้องเข้าชมรมน่ะสิไม่อยากที่จะคิดเลยยย" ฟ้าใสตอบพร้อมทำหน้าเซ็ง -_-
"ไม่เป็นไรหรอกน่ายังไงก็ดีกว่าเราตั้งเยอะล่ะ" มดพูดพร้อมกับทำหน้าเซ็ง
................
และแล้วก็ถึงเวลาที่ต้องเข้าชมรมมดและฟ้าใสแยกกันไปชมรมของตัวเอง
19 พฤศจิกายน 2548 16:39 น.
จีจัง
........เซนยื่นรอมดอยู่แล้วไม่มีคำพูดระหว่างทั้งสองคน....เพราะเซนยังคงเห็นว่ามดกำลังอึ้งอยู่เลยยังไม่อยากพูดอะไร
แวทั้งคู้ก็เดินเข้าห้องประชุมไปโดยมีมอเดินตามเซนอยู่ข้างหลังดูเหมือนทั้งคู่จะม่ช้ากว่าเวลานัดแต่ก็ยังทันที่จะฟังคำชี้แจงเรื่องสำคัญ
" เอาล่ะครัยเรื่องต่อไปนี้คงจะเป็นเรื่องที่น้องๆสงสัยกันอยู่ทำไมโรงเรียนเราถึงไม่มีการเลือกลงชมรมก็เพราะว่าน้องๆทุกคนมีชมรมกันแล้วน่ะสิครับพี่รหัสน้องอยู่ชมรมใหนนั้นแหละครับชมรมน้องๆ"
พลันก็เกิดเสียงวิจารณ์ทั้งพอใจและไม่พอใจดังที่ห้องประชุม
" เดี๋ยวครับน้องๆคือทุกอย่างมีเหตูผลและมีที่มาที่ไปน่ะครับคือว่าอย่างงี้น่ะครับนั้นมันก็คือตัวบ่งชี้ถึงความสามารถและความรับผิดชอบของพี่รหัสน้องๆเองเลยน่ะครับว่ามีมากแค่ใหนสามารถดูแลน้องๆอย่างเต็มที่และต็มความสามารถรึเปล่าถ้าพี่คนใหนความสามารถไม่ถึงรับรองครับคงจบยากเกณฑ์ตัดสินคือน้องรหัสของพี่ๆแต่ล่ะคนนั้นแหละครับหวังว่าคงเข้าใจกันดีส่วนเรื่องกิจกรรมต่างๆน้องก็เลือกลงได้ตามสบายครับนี่คือรายละเอียดคร่าวๆน่ะครับส่วนรายละเอียดทั้งหมดเดี๋ยวพวกพี่จะแจกให้ตอนเลิกประชุมน่ะครับเอาล่ะนี้ก็ใกล้เวลาเลิกเรียนแล้วงั้นพี่เอาไว้แค่นี้ก่อนแล้วกันใครมีอะไรก็สงสัยก็สอบถามพี่หรือคณะกรรมการคนอื่นได้น่ะครับขอบคุณทุกคนครับ"
"นี่มีไรสงสัยรึเปล่าถามฉันก็ได้นะ" เซนหันมาพูดกับมด
" ฮึ ขอบใจย่ะแต่ไม่จำเป็นฉันไม่ใช่พวกสมองทึ่มน่ะที่จะฟังอะไรไม่รู้เรื่อง" มดตอบเซนกลับด้วยท่าทางที่หายอึ้งแล้ว...............
" อืม เก่ง"เซนแขวะ
" แน่นอนย่ะ....แล้ว..เรื่อง.....ชมรมล่ะว่าไงมดตะกุกตะกักถาม
" หึหึ ฉันอยู่ชมรมบาสเรียนที่โรงยิม....ที่เธอเดินผ่านทุกวันน่ะเธอก็รู้จักดีนี่" เวนตอบเป็นเชิงถาม
"ใช่รู้จักดีซะด้วยสิ" มดตอบแล้วนึกถึงวันแรกที่เข้าเรียน
และทันใดนั้นฟ้าใสก็วิ่งตรงเข้ามาหามดทั้นทีพร้อมกับตะโกนเรียก
"มด....มด...ไปเก็บกระเป๋ากลับบ้านกัน"
"อือ ไปสิ " มดตอบโดยไม่สนใจเลยว่าเซนยังยืนอยู่ตรงนั้น
" ดะ...ดะ...เดี๋ยว" ฟ้าใสร้องขึ้นพร้อมเดินตรงมาหาเซนแล้วถามว่า
" เอ่อ พี่เสร็จธุระกับมดแล้วใช่ใหมค่ะ"
"ครับ" เซนพยักหน้า
" งั้นเราไปกันเถอะฟ้าใสพูดพร้อมกับจุงมือมดเดินออกจากห้องประชุมไป
-----------------------------------------------------------------------------------------
5 พฤศจิกายน 2548 14:50 น.
จีจัง
มดและฟ้าใสตรวจสอบรายชื่อและรหัสเสร็จก็แยกกันไปพบพี่รหัสที่จุดนัดพบของฟ้าใสนั้นอยู่ที่ระเบียงหน้าห้องเรียน ส่วนของมดอยู่ที่...หน้าโรงเรียน
มดเดินบ่นพึมพำกับตัวเองขณะเดินออกมาหน้าโรงเรียน
" นี่มันอะไรกันเนี่ย >_< หาที่พบเจอกันง่ายกว่านี้ไม่ได้รึไงน่ะต้องให้เดินออกมาหน้าโรงเรียนทั้งๆที่ยังไม่ถึงเวลากลับบ้านใครเห็นเค้าจะคิดยังไงละเนี่ย"
มดเดินไปบ่นไปโดยไม่ทันสังเกตุว่าตอนนี้เดินมาถึงหน้าโรงเรียนแล้ว จนกระทั่งได้สะดุดกับเสียงใครบ้างคน
" นี่! ยังไม่ถึงเวลากลับบ้านแล้วมาทำอะไรที่นี่รึว่าจะแอบกลับบ้านฮะ" T_T
มดหันมาทางต้นเสียงด้วยสัหน้าที่บอกชัดว่ากำลังอารมณ์เสีย เพราะประโยคนี่ดันมาแทงใจเธอพอดี และสวนกลับประโยคนั้นทันทีที่เห็นหน้าเจ้าของเสียง
" แล้วมันเรื่องอะไรของนายด้วย ว่าให้แต่เค้าไม่คิดจะว่าให้ตัวเองมั่งเลยน่ะ คนอย่างนายเนี่ยใครได้เป็นน้องรหัสคงซวยตายอย่างกะตกนรกเลย " มดยิ้มอย่างได้ใจกับสีหน้าที่เรียนเฉยและไม่มีเสียงโต้ตอบกลับ ^_^
....คงอึ้งไปเลยล่ะสิ อิอิ คิดว่าตัวเองเท่ตายล่ะ.....
และระหว่างนั้นก็มีเสียงประกาศขึ้นทั่งบริเวณโรงเรียน
" คงคิดว่าตอนนี้น้องๆคงเจอพี่รหัสแล้วงั้นขอให้พี่รหัสพาน้องรหัสมาฟังคำชี้แจงอีกครั้งที่ห้องประชุมเดี๋ยวนี้เลยน่ะครับ"......................................................
พอสิ้นเสียงประกาศเซนก็เดินกลับเข้าไปในโรงเรียนทันที และมดก็เพิ่งรู้ตัวว่ายังไม่ได้เจอกับพี่รหัสของตัวเอง มดตัดสินใจนั่งคอยพี่รหัสอยู่แถวๆนั้น........................เวลาผ่านไปซึ่งมดคิดว่านานมากๆสำหรับรอคนที่เธอไม่รู้ว่าใครและไม่มีการตรงต่อเวลาเอาเสียเลยแล้วเธอก็หมดความอดทนแล้วซึ่งจะรอต่อไป.........................x_x
ทันใดนั้นก็มีบัตรหนึ่งยื่นหมาตรงหน้ามดในขณะที่เธอกำลังก้มกน้าอยู่มดอ่านดูแล้วปรากฏว่าเป็นรหัสของพี่รหัสเธอ มดกำลังจะอ้าปากต่อว่าแต่ก็ช้ากว่าเจ้าของบัตรซึ่งเป็นพี่รหัสของเธอ "ถ้าอยากซวยน้อยๆก็รีบตามมา ไม่งั้นได้เจอนรกจริงๆแน่ ฮึฮึ " เจ้าของเสียงนั้นจากไปพร้อมกับสีหน้าเจ้าเหล่ปนสะใจนิดๆ
ตอนนี้หัวของมดหนักอึ้งด้วยคำพูดที่ทำให้เธอยิ้มอารมณ์ดีก่อนหน้านี้O_o
...........ถ้านี้ไช่เรืองจริงมันคงเป็นเรื่องที่น้ำเน่าที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาแน่ๆ เฮ้อ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
........................อะไรมันจะเกินจริงขนาดนี้ ยังกะนิยายน้ำเน่าของยัยจีจัง..........
มดเดินตามหลังเซนมาจนถึงหน้าห้องประชุม.................
หน้าส่วนตัว
1080
