28 ตุลาคม 2549 22:57 น.
จินตรวี
ตะวันโพล้เพล้...
ฉันนอนเปลมองทะเลร้องเพลง
สุขใจเสียจริง...ท่ามกลางความคว้างเคว้ง
มีเสียงลมกล่อมบรรเลงดนตรีในความเหงา
ฟ้าสีแสดแสงแดดอุ่น
ไอละมุนกำลังซุกซุนลับหายไปกับเหลี่ยมเขา
ได้ยินเสียงนกกาขับขานมาแผ่วเบา
ให้รับรู้เรื่องราวที่เป็นไป
ตะวันหลับแล้วพระจันทร์ตื่น
ดาวดาษดื่นเป็นหมื่นๆส่งประกายวิบไหว
ฉันยังจมอยู่ริมหาดฟังเสียงคลื่นซัดสาด
.....ให้ธรรมชาติผูกมัดใจ.....
สิ่งเหล่านี้สร้างพลังให้ฉันสู้ต่อไป
.........แม้ในวันใหม่จะไร้เธอ........
28 ตุลาคม 2549 22:42 น.
จินตรวี
ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เมื่อเจอหน้า
จะสบตากับเธอได้อย่างเดิมไหม
ความรู้สึกที่ฉันเปิดเผยมากกว่าคนคุ้นเคยจะห่วงใย
ทำให้เธอลำบากใจจนมองฉันเปลี่ยนไปไหมคนดี
ในนาทีที่เจอหน้า
แววตาอาทรห่วงหาจะมากหรือน้อยกว่าเมื่อวานนี้
ไม่อยากให้ความรู้สึกของเราเปลี่ยนไป
หากเป็นไปได้อยากเก็บความหมายที่เหลือที่มี
เมื่อเธอไม่ต้องการความผูกพันที่มากกว่านี้
........ก็ของเพียงความไยดีจากเพื่อนคนเดิม........
28 ตุลาคม 2549 22:25 น.
จินตรวี
ไม่มีอะไรจะเขียนในกระดาษว่างเปล่า
มีเพียงความรู้สึกเก่าๆที่กลายเป็นเรื่องเล่าของความฝัน
ความทรงจำดีๆมากมายเลือนหายไปกับคืนวัน
นับตั้งแต่นิ้วก้อยที่เกี่ยวไว้หลุดจากกัน..ต่างหันหลังๆปคนละทาง
เหลือเพียงร่องรอยของความรักเคลื่อนไหว
โบกบินทักทายอยู่ในโลกใบกว้าง
ฉันสัมผัสได้ทุกลมหายใจแม้มันจะจากไปกับสายลมบางๆ
ก็ยังรับรู้ว่าทุกอย่างยังคงคั่งค้างอยู่ในใจ
บนกระดาษเปล่าว่างกลับมีเนื้อหา
บอกเล่าถึงวานวันที่ผ่านมาตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนสุดท้าย
วันที่ดอกไม้แย้มบานให้กับผีเสื้อและวันที่ผีเสื้อบินจากไป
ยังจดจำความหวานไว้ทุกวันคืน
ฉันเขียนทุกความรู้สึกด้วยน้ำตา
หลอกความห่วงหาให้หลับตาอย่าเพิ่งตื่น
กล่อมหัวใจให้หลับไหลไปกับนิรันดร์แห่งวันคืน
เพื่อหยัดยืนให้ได้ในความจริง
ที่สุดแล้วกระดาษที่ว่างเปล่า
กลับซุกซ่อนรอยรานร้าวที่ไม่มีวันหยุดนิ่ง
ย้อนคืนมาไม่ได้อีกแล้วอ้อมกอดอบอุ่นที่เคยแอบอิง
วันนี้จึงต้องอยู่ให้ได้กับชีวิตจริงที่ไม่มีเธอ
27 ตุลาคม 2549 22:05 น.
จินตรวี
ถ้าฉันไม่มีหัวใจ
ตอนที่เธอเดินผ่านไปคงไม่รู้สึกหนาวสะท้าน
ความอ่อนไหวคงไม่บีบคั้นใจให้ทรมาน
ยอมเป็นคนที่ถูกเดินผ่านโดยไม่เหลือความผูกพันใดๆ
ถ้าโลกนี้ไร้ความทรงจำ
ฉันคงไม่ถาม ไม่ค้นหาว่าความสุขแท้จริงอยู่ที่ๆหน
จะไม่เซ้าซี้ถามเมฆบนฟ้าตอนฝนตกใช่น้ำตาเธอหรือไม่
เป็นคนที่เข้าใจทะเลกว้างกับทรายที่ผูกพัน
ถ้าฉันไม่มีความรัก
วัตถุที่คงมั่นไม่แตกหัก...ร้าวหวั่น
ไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งที่ผ่านมานานวัน
คงมองมันเป็นธรรมชาติที่คุ้นตา
ถ้าฉันไม่มีเธอ...
คงไม่เก้อจนลืมความห่วงหา
คงไม่หลงลืมตัวมัวเมาในมายา
และคงไม่กลายเป็นคนบ้าด้วยคำลาเพียงหนึ่งคำ
และถ้าฉันไม่ผูกพัน
จากวันนั้น...ในวันนี้คงไม่ช้ำ
ไม่มีหัวใจ ไม่มีรัก ไม่มีเธอ ไม่มีความทรงจำ
ชีวิตฉันคงไม่มืดดำหลังเธอจากไป
27 ตุลาคม 2549 16:35 น.
จินตรวี
พระอาทิตย์อยู่หลังก้อนเมฆ
เป็นตัวเอกที่น่อับอายบนแผ่นฟ้า
อยู่ในความอบอุ่นเจิดจ้า
กลับแพ้น้ำตาหยดเดียว
พระอาทิตย์หลังก้อนเมฆ
เป็นตัวเอกที่ฟ้ายึดเหนี่ยว
กลืนหยดน้ำค้างบนหญ้าเรียว
แค่สายลมพัดเฉี่ยวก็มีเอี่วกับน้ำตา
พระอาทิตย์หลังก้อนเมฆ
มีเพียงใจวิเวกใต้ผืนฟ้า
อาจอบอุ่นสำหรับใครนานา
ทุกข์ขึ้มาก็ใช้เมฆบังหน้าช่วยกลั่นน้ำตาสู่ผืนดิน
หน้าส่วนตัว
1803
