30 เมษายน 2551 19:17 น.
จิตเสรี
อากาเป้ เฉกเช่นนี้ ไม่มีแล้ว
จะแอ๊บแบ้ว ในแนวรัก ต้องหักห้าม
มนุษย์สร้าง สันความรัก นั้นตามกาม
ไปในทาง ม่านสายตา ไม่น่าดู
อากาเป้ น้อยคนนัก ที่รับรู้
เป็นภาษา กรีกปู ที่รู้ได้
เฒ่าหัวงู คงหดหู่ เพราะชู้ไป
เป็นเนื้อใจ จากใจจิต นิจดำรง
รักประสงค์ คือรักเป็น ที่เต็มอก
ไม่มีชก แต่จะโบก มือลาได้
หากรักแท้ ที่ว่าแน่ ยังผันไป
เพราะรักไซ้ ยังต้องรู้ รักนิรันดร์
รักนิรันดร์ นักประพันธ์ นั้นต้องคิด
เป็นรักติด ผูกพัน จันทร์กับฟ้า
เป็นกับว่า ในนภา ฟ้าเอามา
พระให้มา อากาเป้ เท่กว่าใคร
รักมนุษย์ ดูหดหู่ คู่น่าเศร้า
เป็นรักเหมา เอาเอง ดูเหมือนใช่
ยากหนักหนอ ที่จะมี ความเข้าใจ
บอกเธอไป แต่กลับหลอก นอกสายตา
รักให้แท้ อาจต้องเป็น เฉกเช่นนี้
เป็นรักที่ อดทนไว้ ให้ห้าวหาญ
แม้เวลา จะผ่านไป ให้รำคาญ
อาจต้องนาน ไม่เหมือนฝัน นั้นแหละดี
บทกวี ที่บอกไว้ ใช่น้อยนิด
มันเป็นผิด เกือบทุกครั้ง เมื่อนั่งวาด
เพราะมันขาด ชีวิตแท้ ที่วางทาง
อีกไม่นาน ท่านจะทาน น้ำตานอง
รักนิรันดร์ คือรักเท่ห์ อาเกเป้นี้
ให้สุขี มีปรานี ที่สุภาพ
ไม่ยาบคาย เสียดสี ดีแต่ปาก
แต่องอาจ สง่างาม นานนิรันดร์
28 เมษายน 2551 16:11 น.
จิตเสรี
เป็นมนุษย์ ต้องรู้จัก คำว่าผิด
มีลิมิด คิดผิดชอบ ตอบความจริง
ไม่ทุกสิ่ง ที่ทำได้ มันไม่อาย
แต่จะตาย หากไม่คาย ใจอับปรี
อันโลกนี้ ช่างสุขี นี้หรือโลก
ใครอุปโลก หรือโลก เกิดขึ้นเอง
อาจจะเป็น เพราะเวร เฉกเช่นกรรม
ฉันจึงทำ ตามที่ฉัน จรรโลงเอง
ไม่มีใคร ว่าใครได้ ในชีวิต
เพียงแค่จิต คิดผิดถูก ก็ถูกได้
จะมีใคร บอกฉัน ตามฉันไป
อาจจะใช่ ตามใจคิด แต่จิตทราม
มีกฎหมาย อาจจะได้ ใช้ตัววัด
แต่จะหมัก หมกมน จนไม่คิด
เพราะชีวิต ไม่ลิมิด จิตเดินทาง
ต้องอับปาง น่าสงสาร จรรยาใจ
หากมีใคร สักคน ที่ได้บอก
ไม่มีกรอบ แต่บอกรัก ให้กลับใจ
หวังดว้ยใจ สายใยจิต ขีดเส้นทาง
มาชดเชย จิตวิญญาณ นานนิรันดร์
ใครสักคน ที่ห่วงหา น่าจะคิด
จะลิมิด ทำไม หากใครหา
อาจเป็นยา นำพา จิตวิญญา
ที่พึ่งพา ในเวลา กาลโลกีย์
ถ้าโลกนี้ ไม่มี คำว่า ไม่
ใครต่อใคร อาจจะได้ อย่างใจคิด
เพราะชีวิต ไม่ลิมิด ขีดเส้นทาง
นานเท่านาน จรรยาบรรณ ตายด้านไป
รู้ไหมว่า จิตวิญญาณ นั้นตัวคิด
ไม่ลิมิด มันไว้แล้ว แคล้วรอดไม่
หากจะตาย ก็จะตาย ทั้งกายใจ
จึงต้องไป บึงไฟนรก ตกโลกัณฑ์
28 เมษายน 2551 15:55 น.
จิตเสรี
เป็นมนุษย์ ต้องรู้จัก คำว่าผิด
มีลิมิด คิดผิดชอบ ตอบความจริง
ไม่ทุกสิ่ง ที่ทำได้ มันไม่อาย
แต่จะตาย หากไม่คาย ใจอับปรี
อันโลกนี้ ช่างสุขี นี้หรือโลก
ใครอุปโลก หรือโลก เกิดขึ้นเอง
อาจจะเป็น เพราะเวร เฉกเช่นกรรม
ฉันจึงทำ ตามที่ฉัน จรรโลงเอง
ไม่มีใคร ว่าใครได้ ในชีวิต
เพียงแค่จิต คิดผิดถูก ก็ถูกได้
จะมีใคร บอกฉัน ตามฉันไป
อาจจะใช่ ตามใจคิด แต่จิตทราม
มีกฎหมาย อาจจะได้ ใช้ตัววัด
แต่จะหมัก หมกมน จนไม่คิด
เพราะชีวิต ไม่ลิมิด จิตเดินทาง
ต้องอับปาง น่าสงสาร จรรยาใจ
หากมีใคร สักคน ที่ได้บอก
ไม่มีกรอบ แต่บอกรัก ให้กลับใจ
หวังดว้ยใจ สายใยจิต ขีดเส้นทาง
มาชดเชย จิตวิญญาณ นานนิรันดร์
ใครสักคน ที่ห่วงหา น่าจะคิด
จะลิมิด ทำไม หากใครหา
อาจเป็นยา นำพา จิตวิญญา
ที่พึ่งพา ในเวลา กาลโลกีย์
ถ้าโลกนี้ ไม่มี คำว่า ไม่
ใครต่อใคร อาจจะได้ อย่างใจคิด
เพราะชีวิต ไม่ลิมิด ขีดเส้นทาง
นานเท่านาน จรรยาบรรณ ตายด้านไป
รู้ไหมว่า จิตวิญญาณ นั้นตัวคิด
ไม่ลิมิด มันไว้แล้ว แคล้วรอดไม่
หากจะตาย ก็จะตาย ทั้งกายใจ
จึงต้องไป บึงไฟนรก ตกโลกัณฑ์
หน้าส่วนตัว
788
