23 ตุลาคม 2545 21:34 น.
จามอญ
เห็นโลกแห่งสีสันสงบสุข
ไร้ผู้คนทนทุกข์เมื่อเทียบเท่า
ความยิ่งใหญ่ยอมรับความอ่อนเยาว์
ทุกเรื่องร้ายรุมเร้าได้ร้างลา
งานรื่นเริงเรียบง่ายไม่เงียบเหงา
ค้นพบเช้าวันใหม่ที่ใฝ่หา
เมื่อไร้ความแตกต่างในสายตา
สื่อภาษาสันติภาพความผูกพัน
คือวันเวลาหนึ่งซึ่งงดงาม
อย่าปล่อยผ่านไปตามความแปรผัน
หากรักที่จะหวังอยู่ทุกวัน
ณ ดินแดนแห่งนั้นย่อมมีเรา
เลิกคิดไขว่คว้าเพื่อครอบครอง
ห่างไกลความต้องการในครั้งเก่า
ไม่มีหนทางเดินเกินคาดเดา
ในร่มเงาแห่งวันอันงดงาม
23 ตุลาคม 2545 03:57 น.
จามอญ
ทุกขณะคืนวันอันมืดมน
ทิ้งขว้างมิสืบค้นหาคุณค่า
เคลื่อนวนคล้ายวงเข็มนาฬิกา
คอยสักครามีคนชี้หนทาง
อาบไอแด , เหม่อมองละอองฟ้า
เพราะรู้ว่าช่วงวัยยังไกลห่าง
วันนี้ที่มาเยือนจึงเลือนราง
ปล่อยวันอันว่างเปล่าให้ผ่านไป
ล่วงเวลามากมายได้ผ่านพ้น
จนพลาดการเริ่มต้นหนทางใหม่
คล้ายมิอาจคว้าดวงตะวันไกล
ลอย-ลับในครรลองของเวลา
คือวิถีวันเวลาอันสามัญ
หากลมหายใจสั้นเกินสรรหา
ช่วงวัยได้ทบซ้อนมิย้อนมา
อ่อนล้าชราโรยโดยลำพัง
เดือนปีเคลื่อนไปไม่สิ้นสุด
จุดหมายมืดมนจดหมดหวัง
ลงเอยอย่างไร้ค่าละล้าละลัง
หรือมุ่งไปทั้งทั้งไม่ตั้งใจ
แขวนชีวิตเคว้งคว้างอย่างคุ้นเคย
เพียงผ่านเลยคืนวันความหวั่นไหว
จนถึงจุดสุดท้ายลมหายใจ
คล้ายคล้ายมีสิ่งใดยังค้างคา
23 ตุลาคม 2545 03:40 น.
จามอญ
คล้ายว่ายังกังวลอยากปล่อยวาง
ยังไม่สุดปลายทางที่ทอดแสง
แม้ใครคอยบอกว่าอย่าระแวง
คืนนี้ยังเคลือบแคลงเกินข่มตา
อยู่แห่งไหนในวันอันสดใส
ทิ้งร่องรอยรู้สึกไว้ไม่รักษา
เสมือนฝนหม่นเศร้ามิสร่างซา
รินละอองอ่อนล้ามิรู้เลือน
หรือเพราะความผิดพลั้งแต่ครั้งไหน
ฝนจึงโปรยเรื่อยไปให้แปดเปื้อน
แม้ยามฟ้ายินดีที่แดดเยือน
สายฟ้ายังเชือดเฉือนสะเทือนใจ
คงไม่อาจต้านไว้ได้นานนัก
ล่องลอยไร้หลักเกินรับไหว
บางสิ่งยังคั่งค้างอยู่ข้างใน
ฟากฟ้าที่ฝันใฝ่อยู่ไหนกัน
มีคำถามมากมายในสายฝน
ทำร้ายร่างทุรนจนหนาวสั่น
วันที่ฟ้าวาดแสงแห่งตาวัน
ไยฉันยังเปียกฝนอยู่ร่ำไป?
23 ตุลาคม 2545 00:42 น.
จามอญ
ยามเธออ่อนล้า....
เมื่อยามน้ำตายังไหลหลั่ง
รู้สึกเหว่ว้าละล้าละลัง
เธอยังคงมีฉันอยู่ข้างกาย
ดั่งสะพานทอดข้ามสายน้ำเชี่ยว
เหนือเกลียวคลื่นกล้าท้าจุดหมาย
ให้เธอจงมั่นใจไม่เดียวดาย
หยาดน้ำตาสุดท้ายแห้งหายไป
ยามเธอเคว้งคว้าง...
เมื่อหนทางมืดมนจนหวั่นไหว
รายล้อมด้วยรวดร้าวสักเท่ไร
ให้เธอเจ็บจนใจไร้เรี่ยวแรง
ดั่งสะพานทอดข้ามสายน้ำหลาก
เหนือทุกความยุ่งยากคอยยื้อแย่ง
พาเธอพ้นหนทางที่เคลือบแคลง
ส่องแสงสู่ฝั่งฝันเธอเฝ้ารอ
ยามเธอก้าวไป...
มีภาพฝันสดใสให้สานต่อ
วันเวลาของเธอค่อยถักทอ
ฉันขออยู่ข้างหลังไม่ร้างลา
ดั่งสะพานทอดข้ามสายน้ำเชี่ยว
เมื่อใดเธอเปล่าเปลี่ยวเหลียวมองหา
ฉันจะยังคงอยู่คอยเยียวยา
ลบร่องรอยอ่อนล้าในอารมณ์
20 ตุลาคม 2545 01:40 น.
จามอญ
เก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า
หยิบร้องเท้าคู่เดิมมาสวมใส่
ลุกขึ้นยืนแล้วมองไป
ยังหนทางที่ไกลลับตา
เอื้อมมือหยิบกระเป๋า
พร้อมบอกเธอเบา - เบาว่าจะไป
และบอกเธอระวังตัวเอา
ยืนยันเอาไว้ว่าจะกลับมาแก้แค้นเธอ
ไอ้ผู้ชายบ้า..............
หน้าส่วนตัว
1033
