19 เมษายน 2553 17:39 น.
จันทร์ไร้เงา
หวั่นไหวอยู่ลึกๆในใจ
กลัวรักที่ไห้ไว้ไม่อาจทำได้อย่างที่หวัง
กลัวเหลือเกินความเหินห่างจะหักล้างความผูกพัน
กลัวเหลือเกินว่าตื่นจากฝันฉันจะไม่มีเธอ
สายลมที่พัดมายังว่างเปล่า
ฉันยังกอดตัวเองด้วยความเหงาอยู่เสมอ
มีคนเสนอตัวอยู่มากมาย.แต่สุดท้ายฉันก็เลือกรักเธอ
คน-คนเดียวที่ไม่เสนอ. .. แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอคือเจ้าหัวใจ
5 กุมภาพันธ์ 2552 12:42 น.
จันทร์ไร้เงา
เหงาเงียบหงอยยิ่งกว่าหอยแดกข้าว
ที่เรียบราบคาบมีแต่น้ำว้างเวิ้ง
บทจะรักก็เฮฮาปาร์ตี้ยิ่งกว่าผีระเริง
บทจะทิ้งขนาดหมายังมองเมิงไม่สนใจ
จะเอาอะไรกับโลกกลมๆใบใหญ่ใบนี้
จะหาความแน่นอนคงที่มีที่ไหน
มีแต่ความปลิ้นปล้อนตอแหลที่ไม่หาก็เจอจนสมใจ
คนที่ซวยไม่อยากได้ก็ต้องทน
คนมันอยากจะมีรัก
ให้อกมันคับความสุขล้น
กลับเจอแต่น้ำตาที่ใจบ้าๆพาให้มัวหม่น
บ่นบ้าด่าฟ้าด่าฝนก็ตายฟรี
จะเอาอะไรกับชีวิตที่ไม่แน่นอน
จะทุกข์ร้อนไปใยกับใจที่ถูกขยี้
ไม่นานหรอกมันคงจะป่องพองอยากที่เคยมี
ก็แค่เพิ่มรอยขยี้อีกริ้วไว้ประจาน
26 พฤศจิกายน 2551 16:54 น.
จันทร์ไร้เงา
พระเจ้าให้หัวใจเรามา
ให้ออกไปตามหาเงาใจที่ขาดหายไป
และฉันเองก็คงไม่อาจจะแทนที่เงาของใคร
มันคงจะน้อยนิดเกินไปใช่ใหมสำหรับใจเธอ
รู้แล้วล่ะว่าไม่ใช่สักนิด
ไม่น่าหลงเชื่อผิดๆจนพลั้งเผลอ
หลงคำหวานจนนั่งเศร้าเฝ้าละเมอ
สุดท้ายเก้อ เมื่อเธอไม่หวลคืน
รู้ในทุกสิ่งที่ผ่านมา
ทั้งที่รู้แต่ยังไม่ยอมตื่น
ปล่อยไปเฝ้าฝันหวานกับวันคืน
ที่มีแต่ความดาษดื่นของน้ำตา
ระไว้ใจฐานทีเข้าใจเถอะคนดี
แค่เอ่ยเอื้อนวจีผ่านสัหน้า
เพียวเท่านี้ก็เอ่อท้นแล้วน้ำตา
อย่าได้เอ่ยคำว่า...รำลากัน
7 พฤศจิกายน 2551 15:57 น.
จันทร์ไร้เงา
เหนื่อยบ้างหรือเปล่าคนดี
งานที่ทำอยู่ในวันนี้มันหนักมากใหม
เจ้านายจู้จี้หรือเปล่า...รู้สึกเธอเหงาๆเงียบๆไป
เป็นห่วงแต่ไม่รู้จะทำอย่างไร...จึงได้แต่โทรมา
เผื่อเธอรู้สึกอยากระบาย
ได้เลยไม่ต้องเกรงใครเขาว่า
ถ้าทำแล้วรู้สึกดี ที่ได้บ่น...ได้นินทา
ฉันคนนี้ก็พร้อมนะ...ที่จะรับฟัง
6 พฤศจิกายน 2551 12:44 น.
จันทร์ไร้เงา
เหมือนฝันที่หวานล้ำมากค่า
เหมือนน้ำค้างจากฝากฟ้าสะท้อนแสง
เหมือนรวีสาดส่องคล้ายกลั่นแกล้ง
ปลุกให้ตื่นแม้นอ่อนแรงสักเพียงใด
มันก็เหมือนกับเธอ
ที่ฉันเฝ้าทุมเทให้เสมอด้วยใจรักใคร่
แต่กลับไม่เห็นค่าหมดเวลาก็จากไกล
เหลือเพียงความพลิ้วไหว...กับเมฆเหงาก้อนใหม่ที่ล่องลอย
หน้าส่วนตัว
1403
