ผู้หญิงคนดี ผมสีดอกเลา

จันทร์เพ็ญ จันทนา

วันหยุดประจำปียาวๆ หากใครถามฉันว่าจะไปเที่ยวที่ไหน ฉันก็จะบอกว่า "กลับไปหาแม่" วันลาพักร้อน หากไม่ไปเที่ยวพักผ่อนกับเพื่อนฝูง การกลับไปหาและใช้ชีวิตช่วงสั้นๆ อยู่กับแม่ที่บ้านเกิด คือสิ่งที่ฉันจะทำอย่างสม่ำเสมอ ไม่ใช่ฉันไม่รู้จักโต หรือติดแม่ แต่เพราะฉันเชื่อว่า ช่วงเวลาแห่งความสุขของฉันกับแม่ เป็นสิ่งที่มีค่าสำหรับปัจจุบัน และจะเป็นความทรงจำ เป็นความประทับใจที่งดงามที่สุดสำหรับวันข้างหน้า

แม่ของฉัน ผู้หญิงชาวบ้านธรรมดา  ผมสีดอกเลา ผิวคล้ำ เพราะทำงานหนักมาตลอดชีวิต ใส่เสื้อผ้าแบบชาวบ้าน แม่ไม่ได้จบการศึกษาสายบริหารใดๆ แต่แม่ก็ดูแลลูกทุกคนได้อย่างไม่บกพร่อง แม่ส่งเสียให้ฉันได้มีโอกาสทางการศึกษาในมหาวิทยาลัย เพราะแม่เชื่อว่าความรู้คือสมบัติอันมีค่า ช่วยเหลือตัวเราเอง และยังช่วยเหลือสังคม ประเทศชาติได้ด้วย  

ฉันเป็นลูกคนสุดท้องที่แม่เรียกว่า"ไข่ลูกยอด" เพราะแม่มีฉันตอนอายุสี่สิบแล้ว ตอนแม่ตั้งท้องใครๆ ก็ทักท้วงให้เอาออกเพราะมีแนวโน้มที่จะปัญญาอ่อนหรือไม่แข็งแรง แต่แม่ไม่เชื่อ แม่เชื่อในความรักที่มีต่อลูก ไม่ว่าลูกจะเป็นอย่างไรแม่ก็รัก ประโยคนี้ เวลานึกถึงครั้งใด ก็อดไม่ได้ที่จะซาบซึ้ง แล้วอย่างนี้ จะไม่ให้ฉันรักบูชาและประทับใจแม่ได้อย่างไร

แม่เลี้ยงฉันด้วยความอบอุ่น ไม่ใช่เลี้ยงด้วยเงินทองหรือวัตถุ แม่ยอมเหนื่อยยาก เป็นทั้งแม่บ้านและยังต้องช่วยพ่อทำงานเกษตรนอกบ้านทุกชนิด พ่อกับแม่ซื้อที่ดินไว้เป็นมรดกให้ลูกๆ ทุกคนจำนวนหนึ่ง นอกเหนือจากมรดกทางการศึกษา มันเป็นหยาดเหงื่อและแรงงานของท่านทั้งสองอย่างแท้จริง  

เมื่อฉันเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่หก ฉันก็สูญเสียพ่อ เหลือเพียงแม่กับพี่ๆ ซึ่งต่างก็มีครอบครัวกันหมดแล้ว การสอบเข้ามหาวิทยาลัย แม่ให้ฉันตัดสินใจตามความชอบ ความถนัด และความสามารถ โชคดีที่ฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ พร้อมๆ กับการได้ทุนการศึกษา จึงเบาใจเรื่องภาระค่าใช้จ่าย แต่ฉันก็ไม่วายเป็นห่วงแม่ เพราะการเข้ามาเรียนที่กรุงเทพฯ ทำให้ฉันต้องไกลแม่ แต่แม่ก็ยืนยันว่า แม่อยู่บ้านได้ มีพี่ๆ ซึ่งปลูกบ้านอยู่ไม่ไกลนักคอยดูแล มีค่า ช่วยเหลือตัวเราเอง และยังช่วยเหลือสังคม ประเทศชาติได้ด้วย 

ถ้ามีเวลาว่าง ฉันจะกลับบ้านไปหาแม่เป็นประจำ ทุกครั้งที่ได้กลับบ้าน คือการได้เติมความหวังกำลังใจอันวิเศษ คำสอนของแม่เป็นยาชูกำลังที่มีค่า ฉันและแม่ทำกับข้าว กินข้าวด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย กับข้าวฝีมือแม่อร่อยที่สุดในโลก แม่ดูแลฉันราวกับเป็นเด็กๆ พร้อมกับพูดว่า สำหรับแม่แล้ว ไม่ว่าลูกจะโตขนาดไหน แม่ก็ยังต้องรัก และห่วงอยู่เสมอ  

ในสังคมมหาวิทยาลัย ฉันเจอเพื่อนมากมาย แม่ของเพื่อนบางคนเป็นคุณหญิง เป็นภริยาทูต เป็นหมอ เป็นอาจารย์ แต่อย่างไรก็ตาม ฉันก็ไม่เคยอายที่จะบอกเพื่อนๆ ว่าแม่ของฉันเป็นใคร  ความความภาคภูมิและประทับใจในตัวแม่กลับยิ่งมีมากขึ้น ในความคิดของฉัน แม่เก่งที่สุด ที่สามารถส่งเสียให้ฉันได้มีโอกาสมายืนในจุดๆ เดียวกับลูกคนใหญ่คนโตที่เขามั่งมีเงินทองได้ หลายครั้งที่ท้อแท้กับการเรียนและปัญหาต่างๆ ในชีวิต แม่คือกำลังใจแรกที่ฉันนึกถึง

วันที่ฉันรับปริญญา แม่ลงทุนตัดเสื้อใหม่ทั้งชุด เป็นเสื้อลูกไม้สีขาว ผ้าซิ่นสีเขียว ตามแบบฉบับของแม่ ในสายตาของฉัน คิดว่าเป็นชุดที่สวยที่สุดในโลก แม่ร้องไห้ แต่ฉันก็รู้ว่าเป็นเพราะแม่ตื้นตันและภาคภูมิใจ แม่เป็นกันเองกับทุกคนที่ไปร่วมงาน จากวันนั้น เพื่อนๆ ของฉันก็ต่างพากันเล่าถึงความประทับใจที่พวกเขามีต่อแม่ แม่ดูซื่อๆ ใจดี นอกเหนือจากทำอาหารอร่อย จนเพื่อนๆ อิ่มไปตามๆ กัน

ลักษณะงานที่ทำ ทำให้ฉันยังต้องอยู่กรุงเทพฯ แต่ก็โชคดีที่ชลบุรีกับกรุงเทพฯ ไม่ไกลกันนัก ขอบคุณโทรศัพท์ ที่ทำให้ฉันคุยกับแม่ได้บ่อยเท่าที่ใจต้องการ ขอบคุณความเจริญของถนนหนทางที่ทำให้ฉันกลับบ้านได้ง่ายและสะดวก ทุกครั้งที่กลับบ้าน แม่ก็จะมานั่งรอที่หน้าบ้าน กับข้าวของโปรดจะต้องถูกจัดเตรียมไว้เป็นประจำ  

"คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะทำความดีได้"  นี่คือสิ่งที่แม่พร่ำสอนเป็นประจำ แม่คือแม่พระ คือแม่พิมพ์ คือผู้ให้สำหรับชีวิตและอนาคตของฉันอย่างแท้จริง ยิ่งเติบโต ยิ่งเห็นชีวิตเห็นสังคมและเห็นโลก ฉันยิ่งตระหนักซาบซึ้งในความรักอันยิ่งใหญ่ของแม่ ในทุกวันเกิด สิ่งแรกที่ฉันจะนึกถึงคือ แม่  เพราะในวันเกิดของเราคือวันที่แม่เจ็บปวดทุกข์ทรมานที่สุด การตอบแทนบุญคุณแม่ คือสิ่งที่ฉันยึดมั่นเสมอ และความประทับใจระหว่างฉันกับแม่..."ผู้หญิงชาวบ้านธรรมดา  ผมสีดอกเลา ผิวคล้ำ เพราะทำงานหนักมาตลอดชีวิต" ... ก็จะยังคงดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง เป็นเรื่องราวความผูกพันลึกซึ้งที่บริสุทธิ์งดงาม ทั้งในภาพชีวิต และภาพความทรงจำตราบชั่วชีวิตของฉัน