23 กรกฎาคม 2547 23:22 น.
จันทร์เพ็ญ จันทนา
ชีวิตที่ว้างว้าง อยู่อย่างนี้
ในหลายครั้ง และบางที...ฉันร้องไห้
ไม่รู้ว่า จะก้าวย่าง ไปทางใด
เงียบเชียบในหัวใจ ไร้ชีวิต!
อ่อนแรง อ่อนล้า จนน่ากลัว
หากภาระ ที่พันพัว ยังตามติด
ตั้งคำถาม กับความหมาย คำว่า มิตร
แล้วความเหงาก็สะกิด...ฉันร้องไห้
13 กรกฎาคม 2547 00:13 น.
จันทร์เพ็ญ จันทนา
หลายครั้ง...
ชีวิตอยู่กับความหลัง ในวันเก่า
อยู่กับภาพ ในใจ ในวัยเยาว์
เป็นม่านเงา อีกมิติ ของชีวิต
วันนั้น เมื่อทำอะไร
อาจจะไม่เข้าใจว่าถูกผิด
แต่วันนี้ เมื่อไตร่ตรอง มองและคิด
เคารพทุก ความถูกผิด ที่ผ่านมา
เป็นความจริง ความจำ ถึงความใส
แม้จะไม่ยิ่งใหญ่ แต่มีค่า
ผ่านความหมายวันวาน ผ่านเวลา
จึงติดตรา และติดตรึง ถึงวันนี้
คิดถึงวันวาน...
ที่วิ่งเล่นเบิกบาน อย่างเต็มที่
จากสนามกว้างสะอาด อากาศดีดี
แต่วันนี้ต้องวิ่งตาม สนามชีวิต
12 กรกฎาคม 2547 23:35 น.
จันทร์เพ็ญ จันทนา
เคลื่อนไหวแต่ละที มีชีวิต
ประจงแต่ง วิจิตร งามสง่า
หวานหู หวานคำ จำนรรจา
ท่วงทำนองลีลา น่ายล-ยิน
เป็นชีวิต ที่เกิด มาเชิดหุ่น
มาเชิดชู ค้ำจุน คุณค่าศิลป์
ให้คนเรียกขานว่า ศิลปิน
จรรโลงจินต์ เสริมส่ง จรรโลงใจ
มหรสพ แห่งชีวิต ประสิทธิ์ประสาท
เคยประกาศ ศักดิ์ศรี ที่ยิ่งใหญ่
สืบทอด สายธาร วิญญาณไทย
หวังสืบเนื่องต่อไป อีกเนานาน
ย่างขยับ ขับขาน ผ่านสมัย
ก็หวังว่า ปัญญาไทย ยังส่งผ่าน
ออกโรงแต่ละหน คนต้องการ
ยิ่งฝึกฝน จนเชี่ยวชาญ ชำนาญมือ
มีชีวิต ที่ มีหวัง อยู่หลังหุ่น
เกียรติ-ศรัทธา ยังเป็นทุน ที่ยึดถือ
โลกจะปรับ คนจะเปลี่ยน ยังฝึกปรือ
เพื่อสร้างสื่อ ละครเล็ก เอกลักษณ์
แต่ความจริงนอกโรง มักโหดร้าย
หุ่นรำร่าย คล้ายเป็นสุข คนทุกข์หนัก
ท่าอ่อนช้อย แต่ใจช้ำ ตรากตรำนัก
เมื่อคนเขา ไม่รักไม่อยากดู!
ศิลป วิถีไทย เคยได้ปลื้ม
เดี๋ยวนี้คนเขาลืม น่าอดสู
หรือถึงคราวโรงชีวิต ปิดประตู
เพราะว่าการดำรงอยู่ ช่างยากเย็น
สะพานศิลป์ที่สร้างสรรค์ มันสั่นไหว
สั่นไปถึงหัวใจ ในยุคเข็ญ
ความแน่วแน่ แพ้กรรม ความจำเป็น
ต้องทนเห็น หุ่นเดียวดาย ในตู้โชว์
อนุรักษ์ ชีวิตไว้ในตู้โชว์!
ป.ล. ดูสัมภาษณ์ทางทีวี ทราบว่าคณะหุ่นละครเล็ก โจ-หลุยส์ ของครูสาคร ยังเขียวสด (ที่สืบทอดมานับร้อยปี และมีเพียงคณะเดียวในประเทศไทย ปัจจุบันเปิดแสดงที่สวนลุมไนท์บาซาร์) อาจต้องถึงเวลาปิดตัวลง ในระยะเวลา 2 เดือนนี้...สะท้อนใจบอกไม่ถูก
11 กรกฎาคม 2547 01:53 น.
จันทร์เพ็ญ จันทนา
ในโลก ในทาง กว้างใหญ่
หลากมวล ดอกไม้ สีสัน
งดงาม ในความ ต่างกัน
มีดอก ความฝัน ดอกนี้
ในทุกที่ทาง ถ้วนทั่ว
เจียมเนื้อ เจียมตัว เต็มที่
พอใจ ในความ พอดี
เพียงนิด เท่านี้ เนิ่นนาน
เป็นหญ้า ต้นน้อย ต้นหนึ่ง
ลึกซึ้ง ในทุก สรรพสาร
โบกใบ ไหวพริ้ว แบ่งบาน
เล่นล้อ กับกาล เวลา
กับกาลเวลา ที่เปลี่ยน
รับรู้ บทเรียน สูงค่า
บทเรียน ที่มี ที่มา
เหนื่อยล้า สับสน ปนกัน
แรงลม ลมแรง แกว่งไหว
หญ้าลู่ อย่างใจ ไหวหวั่น
เรียนรู้ อายุหญ้า นั้นสั้น
แต่อายุฝัน...นั้นยาว
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟจันทร์เพ็ญ จันทนา
หน้าส่วนตัว
1015
