13 กันยายน 2553 09:08 น.
จันทร์ดำ วราคุณ
ภูสูงช้อนลูกเสียดฟ้า
หุบผาห้วงลึกบังใบ
สายธารแน่นิ่งหลับใหล
หลังคลายหานโกรธกรากเกรี้ยว
อีกด้านผลิตแตกสร้างสาย
ผูกใยก่อเกิดผืนเขียว
เทพพรหมผู้สร้างเพียงเดียว
เทียวสร้างเทียวดับชั่วกัปกัลย์
25 สิงหาคม 2553 13:33 น.
จันทร์ดำ วราคุณ
นวลแสงแห่งจันทร์จันทน์หอม
ผยอมแย้มยิ้มอิ่มสุข
นางน้อยอายเอียงเปลี้ยงทุกข์
แก้มชุกอิงกายชายน้อย
หอมเหลือกลิ่นใยสายรัก
ถักแล้วทอแล้วเรียงร้อย
หลุดแล้วชีวิตเหงาหงอย
เสรือนคอยว่างแสงแห่งใจ
สุดแต่ตัวเจ้าเฝ้าถนอม
ดมดอมดื่นห้าวยาวไหม
โลกนี้เลือกได้ใช่ไกล
ชื่นไออุ่นซ่านพานทอง
24 สิงหาคม 2553 12:19 น.
จันทร์ดำ วราคุณ
เหว้งเหว้างวูบเสียดหาย
ดวงฤทัยแทบไหลหลง
วาบวาบจะขาดลง
ณ ที่ตรงม่านสิเน่หา
เอิบอิ่มเมื่อครั้งผ่าน
ภาพวันวานยังตรึงตรา
มนต์รักปักอุรา
เหลือเพียงค่าความทรงจำ
เห็นนางดั่งลมไล้
ไหลเวียนไปม่านมืดดำ
อยู่ใกล้ใช่เอยคำ
เรียกร้องร่ำจำนรรจา
ยิ่งตามยิ่งเลื่อนห่าง
ความอ้างว้างมากั้นสา
หว้าเหว่มาบังหน้า
ไม่นำพาให้พบพาน
นางฟ้าหรือภูติพราย
ปรากฏกายหมายหักหาญ
ลิขิตหรือหรือสายธาร
หรือวิมานม่านมนต์ใจ
หากเกิดเฉพาะจิต
คงไม่พิศสนิทได้
พันธะผูกสายใย
แต่กาลใดหนอแม่เฮย
2 มิถุนายน 2553 10:54 น.
จันทร์ดำ วราคุณ
ไก่ปลุกลุกเช้า คว้าเอามีดพร้า
จอบเสียมเตรียมมา คอนบ่าไปไร่
ตามเส้นทางป่า เหนื่อยล้าสุดใจ
กว่าจะถึงไร่ เหลื่อไหลอาบหน้า
มองดูสันภู สุดกู่เทียมฟ้า
แสงทองส่องมา แยงตารุมเร้า
แข่งสู้แสงแดด สีแสดแผดเผา
ตัวเกรียมเลื่อมเงา ปานเถ่าปานถ่าน
ทำมาหากิน สร้างถิ่นมานาน
ยังถูกกล่าวขาน ว่าผลาญถ่วงชาติ
ยัดเยียดเสียดสี อัปปรีเขลาขลาด
ว่าทำลายชาติ ฟันฟาดฆาตป่า
ฟังแล้วอ่อนอก เศียรรกหนักหนา
พวกเราเข่าล้า เขาหาว่าร้าย
ดูทีเขาบ้าง จัดสร้างหลากหลาย
รีสอร์ทมากมาย ทำลายโจ่งแจ้ง
จ้างคนตัดป่า เงินตราใบแดง
หว่านใส่ทุกแห่ง คอยแบ่งกลับกรุง
ใครเลวใครถ่อย ใครคอยถลุง
ชาวป่าหรือกรุง ที่มุ่งทำลาย
เรามีมีดพร้า เงินตราเขาหลาย
เราทำเลี้ยงกาย ค้าขายคือนาย
เรากำจอบเสียม เขาเชื่อมกฎหมาย
ชี้ทางค้าขาย ทำลายพงไพร
21 พฤษภาคม 2553 16:38 น.
จันทร์ดำ วราคุณ
ฟ้าร้องคำรามลั่น ฟ้าที่โปร่งพลันเปลี่ยนสี
แดดร้อนเมื่อตะกี้ รัศมีก็ถูกบัง
ทีท่าฝนจะร่วง อดเป็นห่วงเหลือประดัง
พ่อมันไปหาคั่ง ทำไมยังไม่เห็นมา
ภวงศ์เป็นห่วงผัว ลูกก็อัวเหลือประดา
คอยแต่จะร้องจ้า ไม่รู้ว่าเป็นอะไร
หงุดหงิดเจ้าลูกน้อย ปากเลยพลอยเป็นฟืนไฟ
ไม้เรียวไล่หวดให้ "ร้องอยู่ได้ไอ้ลูกผี"
...พ่อมึงอยู่ในป่า ยังจะมาร้องอยู่นี่
ทั้งด่าทั้งไล่ตี ลูกวิ่งหนีจนตกซาน
ตลึงอกใจสั่น รีบถลันโดดลงบ้าน
กอดลูกแน่นิ่งนาน น้ำตาพาลไหลพรูพรั่ง
"ลูกเอ๋ยตื่นเถิดหนอ มองดูพ่อเจ้าได้คั่ง
มากมายเหลือประดัง ตื่นมาฟังแม่ลูกยา
ฟ้าร้องลั่นเปรี้ยงปั้ง สายฝนหลั่งดังน้ำตา
เสียใจแทบคลั่งบ้า นี่กูฆ่าลูกรึนี่
บ้านใกล้ได้ยินเสียง จึงพร้อมเพียงกันเร็วรี่
อีกผู้รีบร้อนจี๋ บอกทิศมีฟ้าผ่าตาย
หน้าส่วนตัว
2340
