15 กุมภาพันธ์ 2552 17:55 น.
จักรพรรดิหยก
ฉันไม่รู้ เธอมา จากที่ใด
ไม่รู้จัก ว่าเส้นใคร กลับไปเสีย
ในเมืองนี้ เธอต้องมี ซองแป๊ะเจีย
คนมีเงิน ต้องคลอเคลีย เลียกันยาว
มีความรู้ สู้ปลายลิ้น กินไม่ได้
เลียเข้าไป ไซร้ขนขา แม้หน้าเน่า
ถ้าเงินถึง จะถูกดึง มาแนบเนาว์
เพื่อไต่เต้า เอาเต้าไต่ ในมายา
15 กุมภาพันธ์ 2552 16:58 น.
จักรพรรดิหยก
สะกิดติ่ง ชิงชัง เมื่อนั่งดู
ตำรวจไทย ทำไรอยู่ ดูเสียบ้าง
โจรปล้นจี้ แจ้งสิดี เผื่อมีทาง
ที่ใหนได้ เล่าฟัง ซังกะบวย
ลงบันทึก ได้ทุกวัน คันคันมือ
อกพี่ตั้ง ดาวบันลือ ถือตัวด้วย
นั่งปั้นหน้า เชิดตา บ้าปะซวย
เป็นตำรวจ มันไม่ช่วย อะไรเลย
15 กุมภาพันธ์ 2552 16:15 น.
จักรพรรดิหยก
เนื้อเขา เลือดเขา ที่เรากิน
กลิ่นคาว ด่าวดิ้น ดับสังขา
เขาร้อง ประสาสัตว์ ตัดชีวา
มัดขา เชือดคอ เพื่อรอกิน
อร่อยรส ซดซาบ คาบชีวิต
ได้โปรดคิด นั่นคือซาก แทะปากลิ้น
เขาตาย วายชีวา เลือดทาดิน
ยังมีหน้า มาต้มกิน โหดสิ้นดี
14 กุมภาพันธ์ 2552 21:38 น.
จักรพรรดิหยก
ปฐมบท ตดทะยาน ผ่านปลายลิ้น
สาปส่งกลิ่น ส่อทรุด มุดหน้าหนี
เอกสาร ทั้งยักษ์มาร บารมี
มาตายที่ กลางสภา น่าละอาย
ขอประท้วง ปวงแถลง แกล้งถล่ม
ดังระงม ดมดิบ พาฉิบหาย
งานไม่ต้อง ท้องไม่กิน ให้ดิ้นตาย
ก็อยากได้ อยากจะมี เลยตีเอา
รัฐบาล ทำงาน ไม่ถึงปี
จ้องจับผิด บัดสี แถมงี่เง่า
เกมส์แห่งสัตว์ โลกา มาแกะเกา
ลองให้เขา ใช้เวลา มาทบทวน
อันใจคอ แคบคับ ปรับเสียบ้าง
ผลประโยชน์ เท่าช้าง กร่างล้วนล้วน
ตัวทำล่ม จมพสุธา อย่ามารวน
จะตอกตรวน สหกรรม มิจำเริญ
5 กุมภาพันธ์ 2552 01:54 น.
จักรพรรดิหยก
พ่อส่งเจ้า เข้ากรุง มุ่งศึกษา
ปริญญา สำคัญ มันสูงส่ง
ยอมขายควาย ตัวสุดท้าย เหลือในดง
ด้วยหวังว่า เจ้าคง ได้ดิบดี
พ่อและแม่ อ่านหนังสือ ก็ไม่ได้
ดินน้อยไร่ นายทุน เขาขยี้
เสียรู้เขา เลยสูญ ไม่เหลือดี
ต่อแต่นี้ เหลือเจ้า เฝ้าหวังรอ
เพียงจบมา ปริญญา ติดฝาบ้าน
มีการงาน เลี้ยงตัว มิมัวขอ
ควายมันรู้ ควายร้องไห้ น้ำตาคลอ
วันที่ขาย สุดท้อ พ่อยอมทน
เสียหนึ่งควาย ส่งหนึ่งควาย ไปนั่งเรียน
ควายหนึ่งตาย ให้ควายเพียร มิพร่ำบ่น
หวังจะเปลี่ยน จากควายควาย เป็นนายคน
มิต้องโง่ หลงเล่กล คนทุนควาย
หน้าส่วนตัว
847
