30 พฤศจิกายน 2551 12:54 น.
จักรพรรดิหยก
ตั้งแต่ เธอไป ไม่กลับมา
ตรงขอบฟ้า ปลายทาง และห่างหาย
คนอยู่ คือฉัน ทนเดียวดาย
ลำพัง ฟังหัวใจ ร้องงอแง
ได้โปรด คืนมา ที่ตรงนี้
เติมเต็ม ใจที่ มีรักแท้
กอดฉัน รักฉัน มิผันแปร
ให้ใจ ที่อ่อนแอ ได้ชื่นบาน
รู้ใหม ไม่มีเธอ ฉันมันเฉา
จมกับ ความเหงา ที่แผ่ซ่าน
น้ำตา ด้วยคิดถึง ทรมาน
ที่รัก ของฉัน โปรดคืนมา
จะรอ และจะรอ อยู่ตรงนี้
ทุกวัน ทุกวี่ จะรอท่า
นานแค่ใหน นานเท่าไหร่ นับเวลา
สัญญา ยืนยัน มิวันลืม
28 พฤศจิกายน 2551 16:30 น.
จักรพรรดิหยก
ไม่มีใคร ไม่เคย ไม่ผิดหวัง
รักหรือชัง ดังไม่ดัง ต้องเจอหมด
ความผิดหวัง อาจรั้ง ให้รันทด
จะสาปส่ง หรือสบถ นั้นไม่ควร
ธรรมดา ชีวิต ก็แค่นี้
ยุติธรรม ที่ควรมี เท็จล้วนล้วน
คามผิดหวัง อย่าให้เข้า มาตีตรวน
เป็นชนวน รั้งเรา ให้เฉาตาย
27 พฤศจิกายน 2551 22:56 น.
จักรพรรดิหยก
สายตา อย่าได้มอง กันแบบนั้น
ตัวฉัน แค่ผ่านมา ไม่มุ่งหมาย
จะมาเป็น ซี้ก้าง โปรดวางใจ
ฉันไม่ชอบ ขวางอะไร ฉันรู้ดี
ช่วยกันเก็บ อาการ ที่ออกมา
ความบังเอิญ มันพา มาผิดที่
จะพรอด กอดกัด เชิญซะที
ฉันไม่ใช่ ก้างกี่ ขี่คอใคร
อดีต มันจบ อย่ารื้อมา
อย่ามาทัก เสียเวลา เข้าใจใหม
ถ้าจะทำ อย่าทำ เพราะเกรงใจ
ฉันไม่ได้ ฝังเธอ จนสิ้นลม
ลูกกะตา มองมา เดี๋ยวจะตก
เก็บซะบ้าง เดี๋ยวหก ก่อนเสพสม
ก้างไม่ก้าง ขวางไม่ขวาง ไม่คอยชม
เดี๋ยวจะเลี่ยน โสมม คราบราคี
26 พฤศจิกายน 2551 22:16 น.
จักรพรรดิหยก
ดาวนั้น วิ่งลง ตรงที่ใด
ตรงใหน เจ็บใหม เจ้าดาวหาง
พุ่งมา จากฟ้า ตรงปลายทาง
ลงดิน รกร้าง น้ำค้างพราว
วาโย แต้มผิว ที่ปลายขน
สัมผัส โค้งมน ให้หนาว
ห่มผ้า มองฟ้า หมื่นล้านดาว
โศกเจ้า หรือไร จึงตกมา
25 พฤศจิกายน 2551 22:15 น.
จักรพรรดิหยก
ใหลลง อาบแก้ม ทั้งสองข้าง
วันนี้ แพ้ทาง ก็แค่นั้น
ร้องเถิด ปลดปล่อย ไปกับมัน
กี่หยด จอกขัน กลั่นออกมา
ให้เธอ เรียนรู้ จนอยู่ได้
เจ็บมาก เท่าไหร่ ใจจงกล้า
เจ็บนั่น จงปั้น เป็นน้ำตา
คราบเลือด ผู้กล้า ให้ยินดี
หน้าส่วนตัว
908
