11 พฤศจิกายน 2551 19:08 น.
จักรพรรดิหยก
เมื่อเขาไล่ ออกไป ถูกไสหัว
กรรมชั่วชั่ว สาปส่ง ลงทัณฑ์ฐาน
สาอันใด ระคายไม่ ไร้เทียมทาน
ยังมิพ้น ผิดนั้น อย่าดีใจ
เพราะอวดดี แผ่นดินนี้ เขาไม่รับ
กินเท่าไหร่ ใช้กลับ นับไม่ใหว
เจ็ดร้อยน้ำ ข้ามฟ้า คูหาใด
กรรมตามไป แผดเผา มิเบาบาง
ไร้ที่ซุก ไร้ที่นอน ไร้ซึ่งเกียรติ
กลละเมียด ทรัพย์เอย ที่เคยสร้าง
หันทางใหน พึ่งผู้ใด ไม่มีทาง
เหลือตาราง ทางเดียว เขายินดี
กลับมาอยู่ กับตาราง เขาสร้างรอ
อย่าให้เขา ตามง้อ มิใช่ที่
ปลุกระดม พอแล้ว พอกันที
แผ่นดินนี้ จะได้สูง อีกสองวา
10 พฤศจิกายน 2551 19:40 น.
จักรพรรดิหยก
หากจะเดิน โปรดยืน มองไปหน้า
ดูขอบฟ้า ขอบรุ้ง เขตหวัง
อย่ากลัว หลีกลี้ ชิงชัง
ฟ้าเงียบ ฟ้าดัง จงไป
มิตาย จะได้ ชูเกียรติ
รุกรบ กลละเมียด เรียนไว้
ห้ำหั่น แข่งขัน ให้ถึงใจ
ฝากไว้ ข้อคิด ข้อเดียว
ชนะใคร พิชิตใหน ไม่สำคัญ
กว่านั้น คือคุณธรรม ควรเคี่ยว
ไม่เหนือ จากนี้ สักข้อเดียว
จำไว้ อย่าเที่ยว โอหังตน
เบื้องบน จับตา มองเรา
จะหนัก จะเบา ลองสักหน
บิดา มารดร อีกสองคน
บัณฑิต จงสุขล้น ด้วยกตัญญู
8 พฤศจิกายน 2551 21:02 น.
จักรพรรดิหยก
อโยธยา ดวงฆาต พินาศเนาว์
หงสาเจ้า ล้างสิ้น กลิ่นไพศาล
นครา ขัณฑเสมา บัญชาการ
เป็นตำนาน ร้าวรวด ปวดฤดี
อัศนี ฟาดสาย ปลายมนฑป
ล้างสิ้นแล้ว เกลื้อนกลบ โลหิตนี้
เศวตฉัตร หักสะบั้น ลั่นธานี
ปฐพี อหังกา ถึงคราเลือน
มิมีถ้อย อันใหน บรรยายมา
แทนน้ำตา อัดอั้น อันเสมือน
โอ้กรุงกา ผิคำเรา ยาวปีเดือน
ศกคลาเคลื่อน เจ็บใน ลืมไม่ลง
ผ่านพิภพ ร้อยแผ่นดิน มิสิ้นชาติ
กษัตรา ธรรมรงค์ราช ไผทสงฆ์
รัตนโกสินทร์ ด้วยเกล้า แทนดำรงค์
อโยธยาคง สถิตนอบ ล้านดวงแด
8 พฤศจิกายน 2551 19:34 น.
จักรพรรดิหยก
รามสูร ร้องว้ายย ฉันตายแน่
ก็อีแม่ เมขลา มันแย่งขวาน
เอาไปสับ ปลาสด อยู่ตั้งนาน
ถ้าสวรรค์ รู้เข้า ทำใงดี
รามสูร น้อยใจ เลยหลบหน้า
ไปเที่ยวหลบ ตามบาร์ ทุกวันวี่
เมขลาโกรธ ตามไปถีบ ยักษ์สตรี
กลับมานี่ ล้างจาน งานมีทำ
ยามเสร็จสม รามสูร นอนร้องให้
กอดผ้าห่ม น้ำตาใหล ไม่น่าขำ
แม่เมขลา ข่มขื่น ใส้ระกำ
บุหรี่ดำ พ่นใส่หน้า กล้าจริงจริง
รุ่งอรุณ เมขลา ไปซ่อมรถ
รามสูร เก็บกฎ เหมือนผีสิง
พรมจรรย์ ถูกฟัน แม้มันส์จริง
นั่งทาลิป สะบัดสะบิ้ง ขออีกที
8 พฤศจิกายน 2551 19:01 น.
จักรพรรดิหยก
อสงขัย พ่นพิษ กายา
ให้ร้อนรน ทรมา สังขาร
วิสัยสัตว์ เนรคุณ สันดาน
เพราะนรก อวตาน มิควรแล
จ้องจะเกี้ยว เขี้ยวจะงับ ดับดิ้น
ใจทมิฬ กลับกลอก หอกริมแคร่
เลื้ยงไม่เชื่อง จับจ้วง สิ้นดวงแด
คิดเป็นแต่ ทรยศ มิจำเริญ
เฉกเช่น คนใกล้ชิด มิตรเกือบดี
ต่อหน้า แบบนี้ พูดสรรเสริญ
ลับหลัง เยื้องย่าง บนทางเดิน
ลอบกัด ยามเพลิน พึงระวัง
วายชนม์ มิพ้น กรรมา
สูญสิ้น ศรัทธา ที่เคยหวัง
เพิ่งจะรู้ อสรพิษ อยู่ยั้ง
มาชิงชัง หักกลาง สันหลังตน
หน้าส่วนตัว
729
