12 พฤศจิกายน 2551 21:52 น.
จักรพรรดิหยก
โลหิตสู เลือดสู เนื้อสูเจ้า
รู้รึเปล่า ของใคร เขามอบให้
คิดหรือเปล่า หนักเบา แต่ปางใด
รู้หรือไม่ แค่ใหน กว่าจะมา
มีคำถาม มากมาย ไม่ต้องตอบ
ผิดชั่วชอบ ก็ใจ ต้องรู้ค่า
กว่าจะเป็น หนึ่งมนุษย์ ในเวลา
เขาเลี้ยงมา ให้เรา ได้ดำรงค์
ชายชรา หญิงชรา ที่เราเอ่ย
ใฉนเลย คนเรา จึ่งลุ่มหลง
เขาล้างขี้ ส่งเสีย จนมั่นคง
สุดท้าย ก็จบลง ที่ตรงกรรม
เขาสองคน ผิดตรงใหน ใครตอบที
อุ้มชูมา ดิบดี ช่างน่าขำ
เวรอันใด เขาผิดหรือ คนใจดำ
ระวังกรรม พอชรา กลับมาทวง
12 พฤศจิกายน 2551 21:33 น.
จักรพรรดิหยก
ลมหนาว ล่องมา แต่หนใด
ลอยไป ลอยมา แลเคว้งคว้าง
หนาวเอย คงมิใช่ เจ้าหลงทาง
จึ่งได้ อ้างว้าง สัญจร
หนาวเหน็บ เจ็บกายา คราคืน
กล้ำกลืน ฝืนเคียง รู้เรียงหมอน
รึเจ้า อยู่ยั้ง รั้งอาวรณ์
ร้าวลึก ร้าวรอน แก่ผู้ใด
เขาไป ใกลลับ มิกลับมา
ลมเอย เก็บน้ำตา อย่าร้องไห้
ฉันอยู่ ที่ตรงนี้ คอยห่วงใย
ลมเอยเจ้า จะได้ มิเอกา
รื่นเริง หัวเราะ กันเถิดเจ้า
ร้องรำ ตราบเช้า ก็ไม่ว่า
ชูโชย โบกโบย มิโรยรา
ลมฟาก ชโลมหล้า ชมชิดชน
12 พฤศจิกายน 2551 12:15 น.
จักรพรรดิหยก
ลับลม คมในฝัก มิยักฟัน
โอกาส เท่านั้น ต้องรีบคว้า
ฟันแล้ว เอาจริง มิมารยา
ให้รู้ กันเถอะว่า ฉันมีดี
เงียบได้ เก็บก็ได้ พอประมาณ
แต่ถ้ามัน มากไป ก็ใช่ที่
เชื่อไก่ ให้หมาดู เข้าท่าดี
หมาจะได้ เงียบฉี่ มิเห่าวอน
ชักออกมา แสงแทงตา ริบรับ
ฟูมฟัก แลเล็มลับ มิทอดถอน
เก็บนาน สนิมจับ มิต่อกร
ได้เวลา ราญรอน มารผจญ
มีดี แต่ไม่อวด เข้าใจใหม
มันสถิต อยู่ข้างใน ถ้าอยากค้น
เก็บเอาไว้ ทำสิ่งดี ช่วยผู้คน
และมิใช่ สัปดน ชนลูกเดียว
12 พฤศจิกายน 2551 11:59 น.
จักรพรรดิหยก
เรื่องราว ช้านาน ที่ผ่านมา
เป็นต้นว่า ฉันผิด ฉันมิรู้
แก้วใส แตกสิ้นแล้ว มิเคยดู
ฉันเลว ฉันมันดู เอาแต่ใจ
ไม่ยกโทษ โกรธไม่โกรธ ฉันไม่ว่า
แต่ขอ สักครา จะได้ใหม
ขอโทษ จริงจริง จากหัวใจ
อย่าให้ มันหลอกหลอน จนสิ้นลม
ผิคำ สำนึก จะไปแล้ว
ละอาย ใจแผ่วแผ่ว สุดขื่นขม
อย่างน้อย ลึกลึก ฉันชื่นชม
มิตรภาพ ที่เพาะบ่ม แต่ก่อนมา
มิขอ อ้างถึง เรื่องอดีต
มิต้องคิด มิต้อง ถวิลหา
จะไม่ มากวน ฉันสัญญา
ร้าวฉาน นานมา ฉันผู้เดียว
11 พฤศจิกายน 2551 20:14 น.
จักรพรรดิหยก
ฉันมองมา จากบนฟ้า แสนใกล
เห็นโลกา ศิวิไลย โศกศัลย์
มนุษย์น้อย แบ่งแยก แตกหักกัน
ร่องรอย ที่ว่านั้น เป็นสงคราม
ฟอนไฟฟืน ปลายควัน ให้สั่นใจ
เสียงกระสุน ใกล้ใกล ลั่นสนาม
ตัวเจ้าเล็ก แต่เจ้า มิเบาความ
ฉลาดนำ มิรังสรรค์ สิ่งดีดี
ฉันมอง จากบนฟ้า หาเหตุผล
แต่แล้ว ก็จน มิได้ที่
หากโลกา วินาศสิ้น สามัคคี
มีหรือ โลกีย์ มิยึดครอง
ฉันหวัง ให้คน เขารักกัน
เอื้อเฟิ้อ ผูกพันธ์ เป็นพี่น้อง
เทวดา เหล่านางฟ้า ที่เขามอง
คงไม่ต้อง หลั่งน้ำตา ด้วยสากรรจ์
หน้าส่วนตัว
709
