5 ธันวาคม 2551 15:21 น.
จักรพรรดิหยก
จะสร้าง รังสรรค์ อันใด
มิอาจเลี่ยง ทำลาย วัฎสาร
มัวคิด เสียดาย กะเฌอชาน
อดข้าว หมดกัน มิได้กิน
จะปลูกข้าว เสียดาย แต่ไม้ใหญ่
ตกปลา ก็เสียดาย เหยื่อน้อยชิ้น
ปลูกผัก เสียดาย ปุ๋ยลงดิน
จับจด กระผีกริ้น มิทันการณ์
4 ธันวาคม 2551 20:51 น.
จักรพรรดิหยก
รอยยิ้ม คนไทย ไปใหนหมด
ขมวด คิ้วคด ไปถึงใหน
ฟันสวย ลักยิ้ม ไปที่ใด
ยิ้มสยาม พิมพ์ใจ ไปไม่มา
เศร้าสยาม ตามวิถี ทวีทุกข์
กลียุค ของแพง แข่งกันบ้า
โศกสยาม นามใหม่ ได้กลับมา
หนุ่มชรา หัวคน มิสนใจ
เศร้าสยาม ลามทุ่ง มุ่งเหนือตก
ใต้ออกก๊ก ปิดปาก ลำบากใส้
อุณภูมิ ร้อนแรง แข่งกับไฟ
ไปทางใหน ชิงชัง ซังกะบวย
อยากให้ ยิ้มสยาม คืนกลับมา
เศร้าสยาม ยิงขึ้นฟ้า ให้มอดม้วย
แต่ไม่รู้ เมื่อไหร่ จะอำนวย
จะอาศัย โชคช่วย คงป่วยการณ์
4 ธันวาคม 2551 20:16 น.
จักรพรรดิหยก
เขาหนี เขาลี้ คดีเขา
ความชั่ว ทอดเงา ตามสันหลัง
หนีแล้ว อยู่ใกลแล้ว ยังมิฟัง
ยังยุ แยงยั้ง รังของตน
สาวก ตกตาม กรรมของเวร
ลงทัณฑ์ ประเคน มิอาจพ้น
ถลาถลำ ซ้ำซัด ปัจเจกชน
ใฉนเลย อยู่บน กฎแห่งกรรม
ประชา ประท้วง ทวงซึ่งสิทธิ์
ก่อการณ์ พาลจริต ช่างหน้าขำ
เหตุผล มนตรา พาชักนำ
กลายเป็น สงคราม ตามศรัทธา
พอใจ เชื่อใคร ในมุมมอง
ไม่ตรึก ไม่ตรอง ให้แจ่มจ้า
เบาความ ตามคน ลมพ่นมา
เหม็นหอม เป็นต้นว่า มันออกไป
มีหนู มาขโมย อาหารกิน
ทุบหม้อ เผาสิ้น ใช่หรือไม่
จับหนู ตรองดู ทำอย่างไร
เผาครัว ก็ทำได้ วิธีนึง
จะแสบสัน คันมือ ถือฝักฝ่าย
ส่วนรวม หัวใจ ควรนึกถึง
เขาโกง เขากิน ที่รำพึง
ล้มเขา คงไม่ถึง ต้องเผาเรือน
หมดมุข ก็ไถ ไปข้างคู
ร้าวฉาน คาดขู่ เชือดชิ้นเฉือน
ลืมกันหมด รังเรา ช่วยกันเลือน
สามัคคี ที่ย้ำเตือน ตกฟอนไฟ
4 ธันวาคม 2551 19:29 น.
จักรพรรดิหยก
พ่อร้าย พ่อแรง พ่อรักเรา
พ่อสอน หนักเบา ตามประสา
ให้ลูก เรียนรู้ วันเวลา
ก่อนบิน ท่องหล้า เมื่อแข็งแรง
พ่อบอก พ่อสั่ง ลูกฟังไว้
คุณธรรม ในใจ ต้องกล้าแกร่ง
ปีกขน ฝนฟ้า ทำโรยแรง
มีพ่อ มิหน่ายแหนง ลูกจงบิน
วันใหน วันใด พ่อไม่มี
ยึดมั่น ความดี จนชีพสิ้น
ซื่อสัตย์ สัมมา เป็นอาจิณ
ซื่อสัตย์ ต่อแผ่นดิน แลรังนอน
พ่ออยู่ ข้างข้าง ลูกเสมอ
แม้ว่า ไม่ได้เจอ เช่นแต่ก่อน
สายใย ดวงใจ ไม่ขาดคลอน
กี่ฤดู หนาวร้อน มิสิ้นเลย
4 ธันวาคม 2551 18:43 น.
จักรพรรดิหยก
ปากกิน ใจปิด คิดกันใหม
ทุกเมล็ด เมื่อใด ที่โหยหิว
บุญคุณ รากหญ้า คูหาริ้ว
ท้องนา น้อยนิ้ว แลวัวควาย
ยามกิน ให้นึกถึง คนอดอยาก
สูกิน เปิบปาก สุขใช่ใหม
คนอด ใส้กิ่ว ชีวาวาย
นึกอาย เพียงน้อย คงจะดี
ตักอิ่ม ชิมงาม ตามประมาณ
ทุกเม็ด ในจาน กวาดเกลี้ยงที่
รู้คุณ รู้อด รู้พอดี
ข้าวขาว สูนี้ กินกันตาย
มาเป็น หนึ่งเม็ด ลองคิดดู
กี่ตอน เล่าสู ยากใช่ใหม
สูอิ่ม ลิ้มรส ซดสะใจ
เททิ้ง มันทำง่าย อย่างนั้นรือ
หน้าส่วนตัว
717
