14 กันยายน 2548 11:06 น.
จอมจันทร์
ฉันจาริกรอนแรมเรื่อยมา สิ้นศรัทธาแห่งรัก หากเพียงคราแรกที่ฉันพบคุณ ฉันกลับลืมรอยแผลเก่าสิ้น แววตาที่เคยฉายเพียงรอยเจ็บช้ำหมองหม่น ทอประกายแห่งความหวัง ฉันรักคุณ ฉันบอกตัวเองอย่างนั้น คุณ..ที่ร่อนเร่ผ่านทะเลระทมเดียวดายเช่นกัน คุณ..ผู้ซึ่งเอื้อนเอ่ยคำของความรักแก่ฉัน เฉกผู้คนเหล่านั้น หากฉันรู้ มีบางสิ่งแผกไป ฉันเห็นรอยอาทรที่พร้อมเข้าใจ ผ่านถ้อยคำปลอบประโลมที่ไพเราะกว่าท่วงทำนองใดๆ ทั้งสิ้น
บัดนี้ ฉันมาถึงฝั่งแห่งทะเลระทมแล้ว ด้วยคุณเป็นผู้ฉุดฉันจากความขื่นขมทั้งปวง และคอยเยียวยาหัวใจดวงร้าวของฉัน ด้วยความรักสูงค่าที่ฉันไม่เคยคาดหวังว่าจะมีผู้ใดมอบให้ ฉันมิได้รอนแรมร่อนเร่ในทะเลระทมอีกแล้ว หากฉันยืนอยู่ท่ามกลางเวิ้งฟ้าแห่งรัก แสงจากดารารายยามราตรีกะพริบวับวาวขับขานท่วงทำนอง หากไพเราะเทียมถ้อยคำแห่งคุณไม่..ต้นไม้ใบหญ้าพราวน้ำค้างหนาวจับกาย..หากหัวใจฉันแสนอบอุ่น ด้วยฉันรำลึกถึงคุณ ผู้หญิงของความรัก..
..ผู้หญิงของความรัก..ขอบคุณเหลือเกินสำหรับความเข้าใจที่มีให้ ฉันคงมิอาจหยัดยืนอยู่บนโลกใบนี้ด้วยศรัทธาแห่งรัก หากปราศจากคุณ ฉันรักคุณ
สุขสันต์วันเกิด..ผู้หญิงของความรัก..ฉันคงมิอาจบันดาลสิ่งใดเพื่อคุณได้ ด้วยฉันก็ยังคงเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนเดิม หากฉันขอมอบความสุขทั้งมวลที่ฉันพึงมี ไม่ว่าจะเกิดด้วยเหตุอันใดแด่คุณ ขอมอบความรื่นรมย์แห่งชีวิตฉันแด่คุณ..ด้วยคุณเป็นผู้เดียวที่ทำให้มันเกิดขึ้น..