15 พฤศจิกายน 2547 22:28 น.

นางเบ็ด

นางเบ็ด
สมัยก่อน สาวสะอาง เรียกนางฟ้า
สมัยนี้ เปลี่ยนมา เป็นนางเบ็ด
เป็นรากสศ ร่างมนุษย์ สุดมดเท็จ
หาเลี้ยงชีพ เบ็ดเสร็จ ด้วยเบ็ดอาน
ย่าเจ้าเคย ปิดละอาย ไว้มิดชิด
เจ้าแกล้งปิด หลุบล่อ ต่อหน้าฉาน
วัฒนธรรม รับมา อนาจาร
อันธพาล รูปสวย ด้วยเบ็ดพรู
เจ้าหลงงาม จิตทราม ไม่รู้สึก
หลงสากล หล่นลึก ลับหัวหู
ปากเป็นไทย ใจเป็นทาส ประดาษรู้
ยึดฝรั่ง เป็นครู เลยพันทาง
หมดพันธุ์ไทย ไปก็มี เป็นอันมาก
ไม่กระดาก แต่งกาย คล้ายผีสาง
คุณย่าเห็น เป็นลม ล้มลงคราง
เพราะท่าทาง ไม่มี ที่เป็นไทย
สวมชุดเบ็ด ทันที ก็มีบาป
เพราะโลภลาภ ลวงโลก ให้หลงใหล
เกียรติมารดร บ่อนพินาศ ประลาตไป
นักแฟชั่น มันมีใจ จิ้งจอกพาล
แกล้งออกแบบ ปิดกาย อย่าให้มิด
มันมีจิต เกินสัตว์ เดรัจฉาน
พระเจ้าสาป บาปกิน หมดวิญญาณ
เป็นลูกมารทุกก้าวย่าง นางเบ็ดงอน
ใช้เนื้อหนัง เป็นเหยื่อ เพื่อจับเขา
ปัญญาเบา เฟื่องฟ่อง ไม่ต้องสอน
มีจิตใจ ไหลเลื่อน จนเปื้อนปอน
อรชร พราวกลเม็ด ตกเบ็ดคน
คำพระสอน ปิดละอาย ให้มิดชิด
ราวจะปิด มิดเม้น ทุกเส้นขน
เจ้าแกล้งแย้ม นั่นนี่ สีประดน
โกลาหล เบ็ด,เหยื่อ เหลือประมาณ
โลกทุกวัน จึงมี กระลีบร
ต้องอาบเลือด เดือดร้อนดัง ไฟผลาญ
พวกชาวพุทธ ทรุดห่าง ทางนิพพาน
เพราะซมซาน ติดเบ็ด เข็ดไม่เป็น
สารตรานี้ ส่งมา ถึงชาวพุทธ
ที่อุตลุด หดกระโปรง โล่งโต้งเห็น
จนพระเณร ไม่มี ที่หนีเร้น
ก็ออกไป โลดเต้น ติดเบ็ดเอย

ที่มา:หนังสือร้อยธรรมคำกลอน ของพุทธทาสภิกขุ, หน้า๔๘