15 ตุลาคม 2551 20:35 น.
ฅนเขียนรูป
คืนฟ้าพราวดาวอยู่เป็นคู่ฟ้า
นวลจันทราล้าแสงแข่งลมหนาว
อาบธารใสไหลเอ่ยเลยวับวาว
หมอกบางขาวเข้ารับกับแสงจันทร์
จันทร์รำไพใครคู่อยู่ฝั่งฟ้า
ห่มน้ำตาคราใจด้วยไหวหวั่น
คืนเหน็บหนาวดาวอยู่เป็นคู่จันทร์
คนฝั่งฝันนั้นอยู่คู่กับใคร
จันทร์โอบกอดตลอดคืนสะอื้นเศร้า
ใจคนเหงาร้าวรนปนหม่นไหม้
ฝากคิดถึงพึ่งจันทราฟากฟ้าไกล
กระซิบใจให้ดาวอย่าร้าวรน
เธอเปรียบจันทร์ฉันมองจ้องแค่นั้น
ผ่านคืนวันจันทราก็ล้าหม่น
แล้วก็ดับลับไปเหมือนใครคน
ทิ้งร้าวรนคนเหงาร้าวใจกาย
คืนจันทรามาเยือนเป็นเพื่อนฟ้า
เอื้อมมือคว้าหาได้ดังใจหมาย
จันทร์เคียงคู่หมู่ดาวที่พราวพราย
แสงโอบกายรายรอบคำตอบจันทร์
ส่วนคนเหงาร้าวใจไม่เคยท้อ
เท่านั้นพอขอให้แค่ได้ฝัน
เพียงเธอมองจ้องมาค่าอนันต์
อาบแสงจันทร์ฉันก็พอสุขใจ
คราเธอลับกับตาฟ้ามืดหม่น
ใจฉันคนทนรอท้อก็ไม่
เหมือนจันทราลาจากฟากฟ้าไกล
หวังเพียงได้ให้เธอมาตาสบจันทร์...เท่านั้นพอ
14 ตุลาคม 2551 20:30 น.
ฅนเขียนรูป
ลมหนาวแว่วแผ่วกายหัวใจหนาว
ฟ้าสกาวดาวเกลื่อนเป็นเพื่อนฟ้า
แสงจันทร์อาบทาบทับกับสุธา
กาลเวลาอย่าให้ใจขาดรอน
นั่งมองเดือนเคลื่อนไปใจคิดถึง
ใครคนหนึ่ง ซึ่งไกลใจสะท้อน
ฝากความใจไปกับฟ้าอย่าตัดรอน
ร่ำคำกลอนวอนว่าอย่าชิงชัง
ถึงเจ้าหญิงที่ผิงดาวอยู่ราวฟ้า
โอบกานดาฟ้าไกลใจมุ่งหวัง
แค่เหลียวมองจ้องไปให้พลัง
คนที่นั่งอีกฝั่งฟ้าค่ามากพอ
เจ้าหญิงงามตามคู่หมู่เจ้าชาย
ส่วนฉันนายชายกระจอกไม่บอกขอ
แค่นั่งมองจ้องตาฟ้าก็พอ
หวังเคลียคลอก็ได้แค่ใจเพ้อ
คิดถึงนะจะขว้าไขว่ก็ใช่ที่
เจ้าหญิงมีที่ข้างกายเจ้าชายเสมอ
อยากเอ่ยปากฝากความในใจกับเธอ
ได้แค่เหม่อเพ้อไปใจกับดาว
อยากเอื้อมคว้ามาครองต้องแค่ฝัน
ผ่านคืนวันฉันได้แค่ใจเปล่า
ได้แต่มองผองดาราฟ้าสกาว
ใจก็ร้าวก้าวไปไม่ถึงจันทร์
ลมหนาวแว่วแผ่วกายใจห่วงหา
มองจันทราว่ากลอนวอนความฝัน
ฝากความนัยย์ไปอยู่คู่กับจันทร์
อิงแอบกันในฝันก็พอใจแล้ว
10 ตุลาคม 2551 11:04 น.
ฅนเขียนรูป
ทรราชชาติชั่วมัวอำนาจ
มันบังอาจสั่งฆ่าประชาได้
แล้วดื่มกินเลือดอาบกำซาบใจ
รัฐบาลจัญไรไอ้พวกเลว
สีกากีที่ในมือถือกฏหมาย
วันนี้กลายคล้ายบ้าพวกห่าเหว
ก้มเลียเท้านักการเมืองสาระเลว
ร่วมสาดเปลวกระสุนใส่ไร้เมตตา
วันที่สื่อทั้งหลายกลายขยะ
ทั้งกักขระอธรรมไร้จรรยา
ทำเมินเฉยไม่พอตามเข่นฆ่า
ด้วยปากกาทั้งวาจาห่าครองเมือง
ลุกขึ้นสู้เถิดพี่น้องผองประชา
ตื่นขึ้นมาสู้พวกมันนั้นด้วยเสียง
เอาความกล้ามาใช้เป็นเสบียง
อย่าแค่เพียงนิ่งเฉยละเลยกัน
มาร่วมกันต่อต้านรัฐบาลชั่ว
หลงเมามัวศีลธรรมขาดสะบั้น
ลุอำนาจชีวิตคนไม่สำคัญ
ขจัดมันให้สิ้นแผ่นดินไทย
มาร่วมกันซักฟอกสีกากี
บางคนที่ทำตัวทาสรับใช้
น่ารังเกียจเสนียดพวกจัญไร
ฆ่าคนตายแล้วยังกล้ามาบิดเบียน
มาร่วมกันล้างสื่อทื่อและโง่
มีปากโชว์ใช้ปากกาบ้าแต่เขียน
เลือดน้ำตาไม่สำคัญแต่นั่งเทียน
ล้างให้เตียนสื่อทาสอำนาจใคร
มาร่วมกันในวันฟ้าหมองหม่น
ขจัดคนทาสเงินตราข้ารับใช้
คืนความเป็นคนไทยให้เป็นไท
คืนฟ้าใสให้แผ่นดินสิ้นคนเลว
ชีพฉันนี้พลีเพื่อชาติศาสน์กษัตยิ์
ดวงวิญญาณ์ยืนหยัดแม้ร่างเหลว
แม้เป็นคนสุดท้ายฝ่าไฟเปลว
ขอเด็ดเดี่ยวยืนเคียงข้างประชาชน
7 ตุลาคม 2551 01:40 น.
ฅนเขียนรูป
ลมหนาวเยือนแล้วหนาฟ้าเชียงใหม่
เจ้าจากไป ปีกลาย ไม่เห็นหน้า
ทิ้งความหวังพังความฝันลืมสัญญา
คำร่ำลาว่าจะไปก็ไม่มี
ลืมหมดสิ้นลืมสัญญาว่าจะรัก
ย้ำแน่นหนักสร้างฝันกันกับพี่
เคยปลอบขวัญวันเหนื่อยเอ่ยวจี
มาวันนี้ไม่มีแม้แต่เงา
เจ้าไปอยู่ที่ไหนเมืองไทยนอก
ส่งข่าวบอกพี่บ้างได้หรือเปล่า
อย่าใจร้ายนักเลยนะนงเยาว์
พี่คอยเฝ้าห่วงหาแสนอาลัย
พี่คิดถึงเจ้ามากอยากเห็นหน้า
อยากรู้ว่าป็นตายร้ายดีไฉน
กินอยู่ดีทุกข์ยากมากอย่างไร
อยู่กับใครที่ไหนเล่าเจ้าคนดี
กลับบ้านเราเชียงใหม่ได้ไหมน้อง
พี่ยังปองรักเจ้าอยู่ที่นี่
แม้ไม่กลับส่งข่าวให้รู้ที
อย่าให้พี่ทุกข์ทนจนสิ้นหนาว
6 ตุลาคม 2551 23:31 น.
ฅนเขียนรูป
มือจับแต่ภู่กันวันแล้วเล่า
สมองเกลาความว่างเปล่าเป็นรูปศิลป์
ตามองสีที่ผสมกลมกลืนกิน
ดมแต่กลิ่นสาบสีที่ใช้งาน
วาดแล้ววาดสร้างฝันพู่กันป้าย
เล็งระบายแต้มฝันวันคืนผ่าน
นั่งจ่อมจมหน้าเฟรมมาช้านาน
ความสำราญมีเพียงเสียงหายใจ
วันเป็นคืน คืนวันฉันยังวาด
บางครั้งอาจไม่มีจะยาไส้
มีแต่เพียงเสียงหวังกำลังใจ
คอยถามไถ่คืนวันฉันอ่อนล้า
วันนี้ผมขอเลื่อนเปลี่ยนวิถี
วางจานสีลงก่อนผ่อนคลายหนา
ละพู่กันหันจับด้ามปากกา
อย่าเพิ่งด่าว่าใช้ไม่ได้การ
คารวะคนเก่งนักเลงกลอน
โปรดช่วยสอนชี้ทางสว่างให้
ผมรู้น้อยถือว่าคนหน้าใหม่
ผิดพลาดไปอภัยด้วยช่วยผมที
วรรคสุดท้ายขอกราบทาบแทบเท้า
น้านั้นเล่าเคยสอนแต่งกลอนชี้
ดวงวิญญาณ์น้าสถิตย์ทิศที่ดี
บุญคุณที่ยิ่งใหญ่หลานไม่ลืม
หน้าส่วนตัว
867
