22 พฤศจิกายน 2545 23:48 น.
ค้างคาวคืนคอน
...หากสมมุติว่าได้ เป็นปลา
หากไม่กวนธารา ขุ่นข้น
หากพรานส่ายสายตา หาเหยื่อ
คอยฆ่าปลาหรือพ้น ซ่อนเร้นหนีทัน
...จึงรวมกันช่วยซ้ำ ฝูงปลา
เวียนว่ายกวนธารา ขุ่นข้น
หลบหลีกเพื่อชีวา คงอยู่
จึงแกว่งหางปัดพ้น เหยื่อร้ายนายพราน...
22 พฤศจิกายน 2545 23:27 น.
ค้างคาวคืนคอน
...วันที่ผมจมทุกข์ลุกไม่ขึ้น
สุดจะมึนหาใครก็ไม่เห็น
แม้แต่คุณขุ่นหมองมองชาเย็น
ยามลำเค็ญคุณนั้นพลันห่างตา
...ถึงวันนี้ที่ผมล้มแล้วลุก
พ้นจากทุกข์ขึ้นได้ไยมาหา
ขอขอบคุณอุ่นไอที่ให้มา
หมดเวลาแล้วครับ...สำหรับคุณ...
22 พฤศจิกายน 2545 08:24 น.
ค้างคาวคืนคอน
...ตนทำตนพ้นผิดเป็นสิทธิ์ตน
แต่ส่งผลทำใครไม่ดีหนา
ตนช่วยตนพ้นภัยได้นานา
ควรรู้ว่าพ้นภัยใครผิดแทน
...ตนทำตนพ้นผิดคิดตรองหน่อย
ค่าลดน้อยลงไปใช่สุขแสน
ไม่ช่วยเพื่อนเหมือนย่ำความคลอนแคลน
ตน...ย่อมแม้นสิ้นค่าราคาตน
21 พฤศจิกายน 2545 23:28 น.
ค้างคาวคืนคอน
...เคยคิดหวังตั้งใจในวันหนึ่ง
หากไปถึงพรุ่งนี้ที่ใฝ่ฝัน
ณ ที่นี่มีเราเข้าใจกัน
ร่วมฝ่าฟันจนถึงซึ่งวันรอ
จะสร้างบ้านลานกว้างข้างธารใส
มีดอกไม้ดอกน้อยมิร่อยหรอ
ชูดอกงามยามเช้าเท่านั้นพอ
จะไม่ขออะไรให้มากความ
ฉันเฝ้าถางทางนี้อย่างที่ฝัน
เพื่อถึงวันรักได้ไร้ขวากหนาม
แต่ทำไมไม่คิดคอยติดตาม
สิ่งงดงามที่หวังพังทะลาย
ถึงวันนี้ที่เดิมเริ่มรกร้าง
ทุกๆอย่างเริ่มลดหมดความหมาย
ณ ที่นี่มีฉันนั้นเดียวดาย
เมื่อกลับกลาย...ที่นี่ไม่มีเธอ
หากวันไหนได้รักอีกสักหน
จากใจคนรักฉันนั้นเสมอ
ร่วมทุกข์สุขทุกวันอย่างฉันเจอ
จะไม่เก้อหวังค้างลงกลางคัน
จะสร้างบ้านลานกว้างข้างธารใส
ปลูกดอกไม้ตามเธอเคยเพ้อฝัน
ณ ตรงนี้...ที่เราเคล้าคลอกัน
ปลูกเถาวัลย์เอาไว้ให้แทนเธอ....
19 พฤศจิกายน 2545 00:12 น.
ค้างคาวคืนคอน
....แปลงสาสน์ บันทึก...ที่(ยัง)อ่านไม่ออก....
บทที่ 26140 และ 26169
...วันเวลาพาวัยให้มากคืน
แล้วยังกลืนเวลาน่าใจหาย
เพิ่มเวลาภาระคละมากมาย
แต่ร่างกายแรงลดหมดตามกาล
อายุเราเท่านี้มีแรงดิ้น
นั่งนอนกินอย่างไรไร้หลักฐาน
เปรียบเวลาพาหล่นบนบ่วงมาร
สิ้นแรงต้านจากใจไม่เหมือนเดิม
ยังคงอยู่สู้ต่อไม่ท้อถอย
ใจจึงพลอยแข็งแกร่งมีแรงเสริม
สู้ทุกทางอย่างน้อยคอยแต่งเติม
จากแรงเพิ่มพาใจให้มั่นคง
ทุกสิ่งล้วนปรวนแปรไม่แน่นอน
จึงไม่วอนยึดติดคิดใหลหลง
ไม่ประมาทพลาดพลั้งทั้งมึนงง
ยังยืนยงอยู่ได้ไม่เซซวน
เพียงแค่จิตคิดทำสิ่งนำผล
ให้แก่ตนเพียงนิดไม่ผิดผวน
สร้างความดีที่งามตามสมควร
สิ่งได้ล้วนย่อมดีเป็นศรีตน...