27 กันยายน 2545 22:40 น.
ค้างคาวคืนคอน
คล้ายค้างคาวคืนคอนตอนรุ่งแจ้ง
ไร้เรี่ยวแรงแรมรอนร่อนถลา
มันมืดมิดมอดม้วยด้วยดวงตา
ขาดแขนขาขัดข้องต้องตัดใจ
จึงจำจอดจากจิตที่คิดห่าง
ทั่วทิศทางทุกข์แท้เกินแก้ไข
ข้อข้องขัดขื่นขมตรมฤทัย
ซึมซุกไซร้เซาะซอนกร่อนฤดี
มาเมามัวมั่วมากอยากพลั้งเผลอ
จึงเจอะเจอจุดจบน้องหลบหนี
ไม่มาเมียงมองมั่งนั่งพาที
เพียงเพราะพี่พลาดพลั้งมิตั้งใจ
น้องเนื้อนิ่มนวลนางอย่าห่างเหิน
กะโกรธเกินกิ้งกือหรือไฉน
คอยแค้นเคืองคาค้างหรืออย่างไร
อย่าโยงใยยืดเยื้อเมื่อโกรธกัน
เพียงพลาดพลั้งเพราะพี่นี้พลาดผิด
คอยครุ่นคิดคราวครั้งยังสุขสันต์
สูญเสียสิ้นแสงส่องของตะวัน
เหมือนหมายมั่นหม่นหมองเพราะน้องนาง
24 กันยายน 2545 19:45 น.
ค้างคาวคืนคอน
ความอาทรซ่อนใจให้หดหู่
อยากให้รู้เอาไว้ในใจฉัน
ถึงเดี๋ยวนี้มีใครอีกหลายพัน
ไม่สำคัญเท่าเธอที่เจอมา
ไม่โกหกพกลมชมเธอหรอก
เพียงแค่บอกวันนี้ที่เสาะหา
จากวันนั้นวันนี้ที่ผ่านตา
ใครงามกว่าเธอนี้ไม่มีเลย
ถึงรูปร่างนางใดในโลกนี้
สุดโสภีปานใดใจฉันเฉย
เพียงคนนี้ที่ฉันนั้นคุ้ยเคย
ยิ่งกว่าเอ่ยว่ารักสักล้านคำ
มีแต่ใจให้หวงทั้งดวงจิต
เมื่อนั่งคิดถึงไปให้น่าขำ
ยามห่างไกลใจนี้เหมือนมีกรรม
เฝ้าแต่คร่ำครวญหาอย่างอาทร
อยากชื่นชมสมค่าความน่ารัก
เมื่อตระหนักคิดไปอยากไถ่ถอน
มีบ้างไหมใครนี้ที่อาวรณ์
ยามฉันจรจากบ้านมานานวัน
จึงอยากให้ได้รู้ว่าผู้หญิง
ที่รักจริงห่วงใยในตัวฉัน
ในโลกนี้มีไหมใครสำคัญ
เท่าแม่นั้นเดี๋ยวนี้ไม่มีเลย
22 กันยายน 2545 00:26 น.
ค้างคาวคืนคอน
เรียนประธานท่านใหญ่ในThai Poem
ตัวข้ายอมให้ท่านนั้นผลักไส
ขอร้องเรียนเขียนเรื่องที่เคืองใจ
คงจำได้วันก่อนนึกย้อนดู
ปีที่แล้ว...แก้วโนรี...นามนี้แหละ
เคยมาแวะพักผ่อนอ่านกลอนหรู
งามทั้งถ้อยร้อยคำตามเชิงครู
แต่ไม่รู้จะแต่งแกล้งหรือจริง
ฉันทลักษณ์อักษรซ่อนอยู่ไหน
ของของไทยมีค่าหนาชายหญิง
เรียนประธานผ่านกลอนมาอ้อนอิง
อย่าได้ทิ้งของไทยในเชิงกลอน
หรือโคลงฉันท์มันยากหากลองแต่ง
หรือร่ายแกล้งกาพย์ยากจากอักษร
ขอเพื่อนพ้องตรองไตร่ในคำวอน
กลัวถึงตอนต่อไป...ไร้ตำรา
เมื่อวันผ่านหลานเหลนเล่นไม่รู้
สงสารครูผู้เฒ่าเฝ้ารักษา
วางสัมผัสจัดไว้ให้นานมา
จะไร้ค่าด้วยเหล่าเราหรือไร
มาเถิดเพื่อนเตือนน้องและผองพี่
ตัวข้านี้ยอมรับการขับไส
เป็น...ค้างคาวคืนคอน...รอนแรมไป
เพื่อดูใจคำประพันธ์ท่านแต่งมา
21 กันยายน 2545 20:31 น.
ค้างคาวคืนคอน
เมื่อรักนี้ที่ให้ไม่ถึงบาท
จึงไม่อาจเอาหน้ามาให้เห็น
แค่ขอบอกตอกย้ำยามลำเค็ญ
ไม่ขอเป็นคนรับซับน้ำตา
แต่...ส่วนหนึ่งซึ่งใจอาลัยแสน
ถึงเจ็บแค้นด้วยรักเป็นหนักหนา
เศษของใจไม่สนคนร้างลา
อยากกลับมาเคียงเธอเมื่อเจอภัย
เพราะว่ารักหนักแน่นและแค้นเหลือ
อยากจุนเจือแม้รักถูกผลักไส
อยากมาหามาห่วงด้วยดวงใจ
แม้สิ่งได้ถูกหยามก็ตามที
ด้วยความหลังยังซึ้งเคยถึงบาท
กลับมาขาดเพราะค่าหมดราศี
แด่ความหลังครั้งนั้นฉันยินดี
ขอเธอนี้สุขใจได้ไหมเธอ
กลัวเพียงวันนั้นถึงซึ่งเธอเศร้า
ฉันฤาเอาหน้าตามาเสนอ
อยากก้าวเท้าเข้าใกล้ไปพบเจอ
กลัวจะเผลอเอาใจให้เธอเหยียด...