โอ้วส์.........จอช

คุณชายหมูยอ

ตอนเด็กๆ  ที่บ้านอาม่าเป็นร้านขายของชำครับ    ผมอายุประมาณ 5ขวบมั้งถ้าจำไม่ผิด     ก็แบบว่า ปีนลังโค๊ก    
กะว่ายังไงก็ไม่มีใครรู้แน่ๆ ว่าแอบมาปีนลังโค๊ก  แต่อนิจจา    มันไม่เป็นดั่งใจหวัง    ปีนและดันพลาด     ก็ซวยอ่ะซิครับ   ขวดโค๊กแตกระนาว    ไม่ต้องห่วงว่า  จะไม่มีใครรู้     เสียงดังออกขนาดนั้น  ใครจะไม่รู้      แต่โชคดี  ที่ไม่เป็นอะไร     ( อ๊ะๆๆอยากรู้เหรอครับว่าปีนทำไม  อันนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน)   อาโก   อาม่า    อาอี๊    มาม๊า   มาเพียบ        เค้ามาดูผมว่าผมเป็นอะไรไหม     ไม่มีอะไรเกิดขึ้น     แต่มีรอย เล็กๆ ที่ขา   ไม่ใช่โดนเศษขวดแตกหรอกครับ     โดนก้านมะยมที่มาม๊า    มาตีอ่าสิครับ     แหม  ทำผิดขนาดนี้  จะไม่โดนได้ไง    อันนี้แค่ออร์เดิฟ   
พอตอนเข้าโรงเรียน    ผมจำได้แม่นมาก    โหยเห่อสุดๆๆ    ตื่นมาตั้งแต่  ตี 5 กว่าๆ    มาอาบน้ำ   (บ้านกะโรงเรียนมะได้ไกลกันเลย  ประมาณ 800กว่าเมตร)         พอไปโรงเรียนด้วยความแก่แดด    ดูเพื่อนๆผู้หญิงอ่ะสิครับ     แหม   คัยสวยๆๆ  เป็นแฟนผมหมดแหล่ะ    สมัยนั้น       พอตอนบ่ายโรงเรียนก็ให้นอนกลางวัน     อันนี้แหล่ะคุณเอ้ย     สนุกสนาน    เด็กนอน  คุณครูก็แอบงีบ         ผมอ่ะเหรอครับ  แฮ่ๆๆ  ไม่นอนครับ    พวก  เพื่อนๆ ที่นอนข้างกัน      จัดการแกล้งเพื่อนๆด้วยกันสิครับ  คริๆๆ  แกล้งไงเหรอ    ก็ไม่ยากน๊ะ   พวกไหนี่นอนด้น  ขางอๆน่ะเสร็จผม    (แต่ต้องมีอุปกรณ์นิดหน่อยไม่มาก มีแต่เชือกฟางกับกรรไกร)     ผมก็จัดการ   เอาเชือกฟางที่เตรียมมา     ผูกกับหัวแม่เท้า   ของคนที่นอน     และปลายเชือกอีกด้ายหนึ่งก็ผูก    กับเส้นผมของคนนั้น   มัดเป็นกระจุกเลยน๊ะ     แต่ผู้หญิงแกล้งได้สบายกว่าเพราะผมยาวกว่า        พอตอนตื่นนี้ โอ้โห  แม่เจ้า   มีเสียง
ร้องกันกระจายยังกับไปเชียร์คอนเสริ์ต      ร้องไห้กันระนาว    ผมกับเพื่อนก็มีแต่หัวเราะ       ด้วยความหัวเราะนี่แหล่ะ   พาความซวยมาให้ผมและบรรดาเพื่อนๆร่วมแก็งค์          โดน ไม้เรียว  คนละป๊าป    แต่เราก็แกล้งเพื่อนมากๆ    มากจนแทบไม่ไหว   แบบว่าจนอาจารย์ขอร้องให้เรียนที่อื่นด้วยวัยเพียง 8 ขวบ    ป.2  พอ  ตอนย้ายโรงเรียนนี่แหล่ะคุณเอ้ย    โรงเรียนห่วยมาก   อาจารย์น๊ะ  ไม่ค่อยสอน    มีแต่ไปคุยกัน    ผมน่ะเหรอครับ  จะนั่งเจี๋ยมเจี้ยมตอนอาจารย์ไม่อยู่     ก็  มองดูรอบๆ  มีไรได้แกล้งหมด     จิ้งจก  ตุ๊กแก     จับได้แกล้งหมด และวิชาพละศึกษา   ผมเกลียดมากเลย  อาจารย์น๊ะรู้ว่าผมหัวโจกในการแกล้งเพื่อน   เค้าก็จะให้ผมทำนู้นทำนี้   แระกิ้มเยาะเย้ย      มีเหรอครับ ผมจะไม่คิดดัดหลังคริๆๆ(อาจารย์ที่สอนพละผมออกจะตุ้งติ้ง  และก็ชอบสวยงาม    ท่านเป็นอย่างที่คุณคิดน้านแหล่ะ) แต่เหตุการณ์รุนแรงที่สุดน่ะเหรอ      ตอนนั้นวันอะไรไม่รู้   รู้แต่ว่ามันพากันเอาพวกดอกไม้ไฟมาเล่น   บ้านอาม่าก็ขายอยู่แล้ว   แค่ดอกไม้ไฟเด็กๆ    ต้องนี่ประทัดแดง(ต้องเลือกยี่ห้อน๊ะถ้าไม่เลือกมีหวังจุดแระระเบิดเดี๋ยวนั้นเลย)   ผมก็คิดถึงอาจารย์พละเลย     เด๋วเอาของฝากมาให้     ตอนนันท่านนั่งอยู่ที่หอประชุมน๊ะ     ไม่รู้นั่งคิดไรเพลินๆคนเดียว  ผมก็บอกลูกน้อง(ตอนนั้นน๊ะแบบว่าแกล้งเพื่อนมากๆเลย  ทุกๆคนยอมหมดใครไม่ยอมผมแกล้งหมด)    ผมก็จัดการซ๊ะ  โยนไป 1 แผง    จุดประทัดและก็โยนไปใต้โต๊ะอาจารย์    ผมอกมาเหรอครับ  อาจารย์ท่านเก่งมากเลย    นัดแรกดังแระก็กระโดดขึ้นโต๊ะ  โหยยังกะไปฝึกวิชาตัวเบามา     ไม่ต้องห่วงเสียงซาวด์    กรี๊ดสนั่น    ผมวิ่งไม่ทันเพราะตกใจตาค้าง  ที่อาจารย์โดนขึ้นโต๊ะ ได้เร็วมาก    และผมก็อยู่ที่โรงเรียนนี้ได้แค่ปีเดียว     ทุกๆครั้งที่ผมโดนเชิญออก   ป๊ากะม๋าผมเหรอครับ    พูดอีกว่า  อีกแร้วเหรอ    ท่านก็กลุ้มใจครับ  ผมลูกชายคนโต  คริๆๆ    ก็โดนดุตอนออกโรงเรียนทุกที       แต่มาคราวนี้คุณเอ้ย   โหดกว่าเดิม    ไม่ใช่ผมไปแกล้งใครหรอก    ป๊ากะม๊าผมอ่าสิครับ   จับยัดผมเป็นเด็กนักเรียนประจำ    ป.4  
คุณเอ้ย     ผมว่าเหมือนสถานกักกันเด็กแสบมากกว่า   เป็นไงต่อไปเด๋วผมเล่าให้ฟังอีก